Przypadkiem wyszło, że w tym samym czasie kiedy czytałem „Bloodroot”, zapoznawałem się także z innym horrorem pogańskim, którym jest „Play Time” Morgany Fields. Wspominam o tym, ponieważ obie te książki poruszają właściwie ten sam temat, mają podobnych głównych bohaterów, identyczne zawiązanie akcji oraz jeszcze kilka wspólnych motywów, o których tu nie napiszę, aby nie zepsuć zabawy potencjalnym czytelnikom, zdradzając za dużo szczegółów z fabuł. Ze względu na sporo podobieństw naturalne jest, że w tej opinii będę trochę porównywał do siebie obie powieści.

Tym, co od razu rzuciło mi się w oczy podczas lektury, jest poziom języka, który prezentuje się o wiele lepiej w „Bloodroot” niż w „Play Time”. Nie da się ukryć, że Thomas Mordane posługuje się słowem pisanym sprawniej od autorki „Play Time”. Zarówno opisy miejsc, jak i emocji bohaterów oraz sceny akcji są po prostu przedstawione lepiej w „Bloodroot”. Do tego Mordane wplata w tekst kilka ciekawostek historycznych i całkiem dobrze oddaje klimat życia na wsi. Podstawową wadą „Bloodroot”, zwłaszcza w porównaniu do „Play Time”, jest niezbyt dynamiczna akcja. Przez większość czasu horror w książce Mordane'a jest gdzieś w tle. Nie sprawiło to, że podczas lektury odczułem znudzenie, ale naprawdę, gdyby autor trochę podrasował akcję, książka „Bloodroot” mogłaby być powieścią jeszcze lepszą. Podoba mi się okładka, która ma dwie strony. Jeśli kogoś to ciekawi, to drugą część grafiki można obejrzeć choćby w komentarzu do tej książki na stronie Goodreads.

Więcej o wadach i zaletach drugiej powieści napisałem w opinii do horroru „Play Time”.

Przypadkiem wyszło, że w tym samym czasie kiedy czytałem „Bloodroot”, zapoznawałem się także z innym horrorem pogańskim, którym jest „Play Time” Morgany Fields. Wspominam o tym, ponieważ obie te książki poruszają właściwie ten sam temat, mają podobnych głównych bohaterów, identyczne zawiązanie akcji oraz jeszcze kilka wspólnych motywów, o których tu nie napiszę, aby nie...