Zadziwia początek tego trzeciego tomu serii: Leo nie przebiera w środkach i serwuje bardzo realistyczne zakończenie dla wydarzeń z drugiej części. Za to brawa dla Brazylijczyka. Ale autor nie byłby sobą, gdyby nie wplątał swoich protagonistów w prawdziwie brazylijską telenowelę. To powoduje, że musiałem czytać o rozterkach miłosnych i dramatach w relacjach międzyludzkich tam, gdzie życzyłbym sobie o wiele więcej science fiction. „Fotografia” poświęca mianowicie zaledwie kilka plansz właściwej zagadce Aldebarana. Szkoda.

Nierówny scenariusz zostaje jednak nieco zrekompensowany przez ciekawe rysunki. Styl Leo jest bardzo klarowny – tu nie ma miejsca na jakieś nieostrości, grubsze lub niespokojniejsze kreski. Poszczególne powierzchnie są kolorowane w bardzo „karny” sposób: poza lekkim cieniowaniem nie znajdzie się tutaj jakichś ciekawszych, niekonwencjonalnych zabiegów. Całość sprawia dlatego miejscami wręcz klinicznie sterylne wrażenie.

Facyt: Po dramatycznych wydarzeniach drugiego tomu akcja spowalnia, aby dać miejsca dla pogłębienia relacji pomiędzy protagonistami i ustawić pionki na planszy dla dwóch ostatnich tomów serii.

Zadziwia początek tego trzeciego tomu serii: Leo nie przebiera w środkach i serwuje bardzo realistyczne zakończenie dla wydarzeń z drugiej części. Za to brawa dla Brazylijczyka. Ale autor nie byłby sobą, gdyby nie wplątał swoich protagonistów w prawdziwie brazylijską telenowelę. To powoduje, że musiałem czytać o rozterkach miłosnych i dramatach w relacjach międzyludzkich...