No, cóż. Jest lepiej niż w poprzednim tomie. Leo w końcu koncentruje się bardziej na najważniejszym wątku całego cyklu, czyli znaczeniu dziwnych wydarzeń w oceanach Aldebarana. Całość zaczyna się typowo pulpową wędrówką przez pełne potworów bagniska. Dopiero po dotarciu całej grupy na morski brzeg akcja zaczyna robić się bardziej interesująca. Autor stosunkowo umiejętnie łączy wszystkie wątki w jedną całość, ale u mnie pozostaje uczucie niedosytu. Obiecywałem sobie po tym cyklu jednak nieco więcej SF a mniej melodramatu.

Może spinam się za bardzo pod tym względem, ale trochę śmieszyło mnie to zapamiętałe „przyporządkowywanie” kobiet do mężczyzn i mężczyzn do kobiet. Tak, jakby to było nieodzowne, aby każdy miał jakiegoś partnera zanim cała historia dobiegnie końca. Coś w stylu „a potem mieli dużo dobrego seksu, albo znaleźli sobie kogoś innego”.

Ostatnia część „Aldebarana” zawiera kilka dodatków. Mamy tu pierwsze projekty na wygląd postaci i okładek, jeszcze tylko czarno-białe prototypy plansz, wyprodukowane w celu dostarczenia wydawnictwu materiałów poglądowych oraz krótki bestiariusz opisujący najważniejsze gatunki dziwnej fauny Aldebarana.

No, cóż. Jest lepiej niż w poprzednim tomie. Leo w końcu koncentruje się bardziej na najważniejszym wątku całego cyklu, czyli znaczeniu dziwnych wydarzeń w oceanach Aldebarana. Całość zaczyna się typowo pulpową wędrówką przez pełne potworów bagniska. Dopiero po dotarciu całej grupy na morski brzeg akcja zaczyna robić się bardziej interesująca. Autor stosunkowo umiejętnie...