Zatrzymały się wskazówki zegara.
I stajesz, jak w „Indziej” gdzieś pośrodku placu gdzieś w jakimś mieście, wszystko wokoło oddycha wraz z tobą. Jesteś tu i teraz. Nie ma nic poza czasem, nie ma przeszłość. Ta skruszyła się w drobny miał, porwał ją silny wiatr, uleciała ku zachodzącemu ogniście słońcu. Nie ma przyszłości, walka ze śmiercią ustaje. Nie ma wygranych, nie ma przegranych. Jesteś kroplą w przestrzeni i trwasz. Przed tobą widok, moment ulotny, który się nie powtórzy, który nigdy już nie będzie taki sam. Chłoniesz chwilę boso spacerując po bruku. Doświadczasz dnia po dniu, po każdym mrugnięciu okiem, jakby to był wielokrotny pierwszy raz. Nie dociekasz. Chwytasz w locie nadzieję i ssiesz z niej soki. Czy wszystko stracone? Nie. Stracone, co być mogło, a nigdy nie było. Trwaj chwilo, modlisz się w duchu siedząc pod dachem włoskiego nieba. Chmury z premedytacją dozują widoki.



Schronienie.
Umiar tak, i smak kawy w ustach i twoja słodycz na moich wargach. Kotwico w mym sercu. Dzień to uśmiech nocy, myślisz, pożądasz chwili, łakniesz marzeń. Nowych i nowych, aż biegniesz wygłodniały, by po chwili w pochód nocy, nieskończony, po horyzont udać się. Zbierasz rojenia, jak poziomki z przydrożnych krzewów. Codziennie przed siebie, codziennie do przodu. To w końcu twoja „bataille”.



I nagle ranek. Ciiiiicho krople bombardują parapety. Muzyka deszczu, jak hymn przegranego.
Skrobanie ołówka, pustka wokoło, samotność o brzasku. Coraz bliżej mi do nieba, myślisz. Zamykasz notes, pusty kubek odstawiasz do zlewu i wolnym krokiem idziesz do łóżka. Położyć się chcesz.
To twoja wolność.
Tylko to ci zostało.
To dużo.
To wszystko.



Recenzja – dywagacja. Zlepek słów z wierszy Grzegorza Podsiadły z tomiku „Indziej”, wierszy które generują pytania. Z poezją w ręku szukałam na nie odpowiedzi, zaduma utrzymywała mnie przy każdej strofie, przy każdej stronie.



Czas. Zatrzymał się czas. Wskazówki ucichły. Pytałam, czekałam na odpowiedź i mimo tego, że przeszłości nie ma, to cofałam się do wczesniejszych wersów w poszukiwaniu. W poszukiwaniu siebie, mojego domu i czegoś, co trudno nazwać, a czego się nie bałam. Te wiersze są jak przyjazna dłoń ojca wyciągniąta do małego dziecka. Łapiesz i nie pytasz o nic. Idziesz. Ufasz. Wierzysz.



Te wiersze są jak słowa modlitwy, z którymi zmierzała do domu. Droga wybrukowana przede mną, słońce na horyzoncie i kroki. Dokądś.
Piękno ujęte w niepozornej białej książce.

Zatrzymały się wskazówki zegara.
I stajesz, jak w „Indziej” gdzieś pośrodku placu gdzieś w jakimś mieście, wszystko wokoło oddycha wraz z tobą. Jesteś tu i teraz. Nie ma nic poza czasem, nie ma przeszłość. Ta skruszyła się w drobny miał, porwał ją silny wiatr, uleciała ku zachodzącemu ogniście słońcu. Nie ma przyszłości, walka ze śmiercią ustaje. Nie ma wygranych, nie ma...