Pisana wierszem historyjka o jeżu wyruszającym do miasta na poszukiwanie swoich krewnych powinna przypaść do gustu wszystkim, którzy szukają wartościowej poezji dla dzieci. Cechuje ją bogate, bardzo trafnie dobrane słownictwo i wpadające w ucho rymy. Wszystko okraszone niemałą dawką humoru :-)

Książka będzie kąskiem dla miłośników tzw. polskiej szkoły ilustracji (lata PRL). Ilustracje Krystyny Witkowskiej „obsypane” kolcami, pełne trójkątnych form, ostrych zakończeń współgrają z szorstkim słownictwem.
Rozkładówki są przemyślane, o zmiennej dynamice używanej przestrzeni, na pewno nie można mówić o monotonii. Jeżyki występujące w historii mają przeróżną fizjonomię i kolorystykę (zresztą widać to już na okładce) - to raczej gra form plastycznych i zabawa ilustratorki kolorami, nie zaś nużenie czytelnika jednym opatrzonym wzorcem.
Na próżno szukać tu jaskrawych kolorów - paleta wygląda jak ze starego pudełka akwareli lub gwaszu, a efektu zgaszenia barw dopełnia kremowy niepowlekany papier. Jeżeli ktoś ma sentyment do takiej stylistyki, to na pewno doceni ten subtelny urok przeszłości. Zresztą kolory te bardzo pasują do zakamarków świata po których chadzają jeże.

Podsumowując: początkowo zastanawiałam się, czy nie przesadziłam, serwując córce takie mroczne znalezisko rodem „jak z piwnicy” (- pewnie nie pierwszy i nie ostatni raz...). Ale dobra poezja zawsze się wybroni i ostatecznie okazało się, że chętnie i często sięgamy po tą historię.

Pisana wierszem historyjka o jeżu wyruszającym do miasta na poszukiwanie swoich krewnych powinna przypaść do gustu wszystkim, którzy szukają wartościowej poezji dla dzieci. Cechuje ją bogate, bardzo trafnie dobrane słownictwo i wpadające w ucho rymy. Wszystko okraszone niemałą dawką humoru :-)

Książka będzie kąskiem dla miłośników tzw. polskiej szkoły ilustracji (lata...