Sołżenicyn wielkim pisarzem był i z tym zgadzają się wszyscy; Sołżenicyn wielkim humanistą był - to akceptuje większość. Natomiast, że był wielkim patriotą, zdeterminowanym PANSLAWISTĄ i POPLECZNIKIEM PUTINA w realizacji idei WIELKIEJ ROSJI duża część nie wie, bądż nie chce wiedzieć.

Pierwszym jego utworem był właśnie ten omawiany i został opublikowany w ZSRR w 1962 r., a w Polsce wydrukowała go, w odcinkach, „Polityka”. Niestety powierzchowna interpretacja tego wspaniałego opowiadania wytworzyła niezdrową atmosferę wokół niego, która trwa do dzisiaj. Mimo to, właśnie za to opowiadanie Sołżenicyn został nominowany do Nagrody Leninowskiej, był członkiem Związku Pisarzy Radzieckich i drukował w „Nowyj Mir” dalsze opowiadania do 1966 r.

O co biega? A, no o to, że narobiono wielkiego krzyku o łagry, gułagi, komunizm, totalitaryzm, zbrodniczy Związek Sowiecki i cholera wie, o co jeszcze. Do tego prowadzi wspomniane powierzchowne zachłystywanie się treścią. Na naszym portalu wyczytałem JEDYNĄ, zdroworozsądkową opinię oznaczoną godłem „bezique”:

„Więżniowie łagru żyli w lepszych warunkach niż mieszkańcy kolonii górniczej ukazani w „Germinalu” Zoli”.

Akcja tego utworu mogłaby być umieszczona w jakimkolwiek miejscu i jakimkolwiek czasie. Bo mowa w nim o SILE PRZETRWANIA, o GODNOŚCI LUDZKIEJ I PRZYZWOITOŚCI, tak często podkreślanej przez prof. Władysława Bartoszewskiego. Oczywiście grozy dodaje trzydziestostopniowy mróz, lecz scena czekania na „peta”, opisana na str.21, mogłaby się zdarzyć wszędzie. „Peta” dostaje Szuchow, bo się nie „szmacił” jak Fetiukow. Stara zasada: „lepiej rzucić palenie niż podnosić pety” zawsze i wszędzie obowiązuje. Zakładając, że chce się zachować godność.

A co do „nieludzkich” warunków, to dotyczą one i więżniów, i strażników. Sołżenicyn kpi mówiąc o strażnikach: /str.26/

„Dla nich szmatka regulaminowa nie przewidziana. Też służba nielekka..”

Bo Szuchow ją ma:/str.25/

„Widząc, że przez całą drogę na budowę będzie mu dmuchać w pysk, Szuchow zdecydował zawiązać szmatkę. Szmatka na wypadek przeciwnego wiatru wiązana była na dwie długie tasiemki. Wielu zeków miało podobne, przyznawali, że to pomaga..”

Strażnicy i tak są uprzywilejowani w porównaniu z miejscową ludnością: /str.10/

„W osiedlu z żywnością było kiepsko i choć kartki juz dawno znieśli, niektóre produkty spożywcze sprzedawano strażnikom oddzielnie i taniej niż miejscowym”.

Ani tubylcom, ani wartownikom nikt nie przesyła paczek żywnościowych, a „zekom” – tak. Wszyscy cierpią, nie tylko skazani, taki urok Syberii i odwiecznej biedy na tych terenach. Również nie mamy tu jakiegoś specyficznego sadyzmu, bo co to karcer w porównaniu z dopuszczonymi, przez amerykańską konstytucję, torturami w Guantanamo. A największym zagrożeniem pozostaje współwięzień.

Piszę naumyślnie prowokacyjnie, bo jeśli ulegniecie panującemu trendowi i odczytacie ten utwór jednostronnie, jako jedną z wielu opowieści o łagrach i gułagach, to utracicie głębsze przesłanie nadające jemu wymiar arcydzieła. Pozwolę sobie jeszcze dodać, że oprócz tego utworu, polecam tylko „Oddział chorych na raka”. To wystarczy, by docenić Sołżenicyna.

Sołżenicyn wielkim pisarzem był i z tym zgadzają się wszyscy; Sołżenicyn wielkim humanistą był - to akceptuje większość. Natomiast, że był wielkim patriotą, zdeterminowanym PANSLAWISTĄ i POPLECZNIKIEM PUTINA w realizacji idei WIELKIEJ ROSJI duża część nie wie, bądż nie chce wiedzieć.

Pierwszym jego utworem był właśnie ten ...