Klasyczna powieść Emila Zoli, którą zamierzałam przeczytać dawno temu i jakoś nigdy nie miałam okazji. Niebanalna historia paryskiej kurtyzany. Nanę poznajemy w chwili jej debiutu na deskach teatru "Varietes". Dziewczyna, jak mówi sam dyrektor, nie ma za grosz talentu: ani gracji, ani dobrego głosu...Więc dlaczego właśnie Nanę obsadził w głównej roli? To pytanie oczywiście pada, dyrektor Bordenave odpowiada z prostotą: "Nana zawojuje Paryż, sami zobaczycie dlaczego..."

I tak się dzieje. Publiczność zostaje oczarowana, a może zaczarowana, przez Nanę. Paryż pada jej do stóp. Nana zachwyca urodą, naturalnym wdziękiem i niesamowitą zmysłowością. Mężczyźni pragną Nany. Rujnują się dla Nany. Umierają dla Nany...

Przy bliższym poznaniu, zastanawiamy się dlaczego? Co takiego w sobie ma ta pospolita dziewka? Jest ordynarna, wyzywająca i zwyczajnie głupia...

"Nana" ukazuje zgniliznę moralną paryskiej arystokracji, cały brudny i ohydny świat wyższych sfer. Kolejni mężczyźni rujnujący się dla dziwki nie wzbudzają litości, wręcz przeciwnie. Zasługują na pogardę.

Nana mimo wszystkich swoich wad wzbudza trochę mojej sympatii. Moim zdaniem, to co trzyma przy niej tych wszystkich zblazowanych mężczyzn, to nie tyle jej uroda, ile jej naturalność i chyba...szczerość. Nana jeśli nie znosi to mówi, gardzi wszystkim i wszystkimi, interesują ją tylko pieniądze, nudzą ją nadętę dyskusję i...ona o tym śmiało mówi.

Mężczyźni przy niej żyją. Kochają ją i nienawidzą, wreszcie coś czują...Targają nimi emocje, namiętności. To wszystko, czego nie daje im "ich" zakłamany świat, daje im Nana.

Jest takie przysłowie "Prostytutka to zawód, ku.rwa to charakter" I Nana zdecydowanie nie jest "zwykłą" prostytutką. Wcale nie chce wyrwać się ze swojego bagna, wręcz przeciwnie taplanie się w nim sprawia jej wyraźną przyjemność, a jeszcze większą przyjemność sprawia jej wciąganie w to bagno tych wszystkich baronów, hrabiów i książąt.

Książka nie jest rewelacyjna. Przydługa a miejscami nudnawa. Mnóstwo bohaterów, dłużących się opisów, francuskich nazw, do tego pisane językiem dawnej epoki...A jednak warto przeczytać "Nanę". Nie tylko dlatego, że klasyków warto znać. "Nana" obecnie jest trochę inaczej odbierana niż 100 lat temu, ale nie jest całkowicie nieaktualna.

Warto przeczytać, aby poczuć ten klimat paryskich brudnych uliczek, oraz kontrastujących z nimi, przepysznych pałaców, usłyszeć szuranie trepów dziewek i szelest sukni hrabin. I zadać sobie pytanie: Kogo podziwiamy a kogo osądzamy? Czy przypadkiem nie ma w nas hipokryzji?

Klasyczna powieść Emila Zoli, którą zamierzałam przeczytać dawno temu i jakoś nigdy nie miałam okazji. Niebanalna historia paryskiej kurtyzany. Nanę poznajemy w chwili jej debiutu na deskach teatru "Varietes". Dziewczyna, jak mówi sam dyrektor, nie ma za grosz talentu: ani gracji, ani dobrego głosu...Więc dlaczego właśnie Nanę obsadził w głównej roli? To pytanie oczywiście...