Szokująca powieść E. Zoli o zepsutej, młodej kobiecie, która trudniła się najstarszym zawodem świata. Ale nie jest to historia o pierwszej, lepszej prostytutce ,,zza rogu". Nana- rudowłosa piękność- sypiała nie byle z kim. Miała bardzo zawyżoną samoocenę, dlatego pozwalała sobie tylko na kontakty z osobistościami z wyższych sfer. Była przekonana o swej wyjątkowości nawet do tego stopnia, że pomimo braku talentu zdecydowała się grać główne role w tatrze, wystawiając się tym samym na pośmiewisko, gdyż w rzeczywistości ,,skrzeczała jak wrona". Jak by tego było mało, nie znała swoich kwestii. Jednakże- ku mojemu zaskoczeniu- ta bezwstydna kobieta zrobiła większe wrażenie, niż prawdziwi, wykształceni i znani aktorzy. To dowód na to, że wbrew pozorom paryskie mieszczaństwo, jak i arystokracja, nie znali się na prawdziwej kulturze. Naga kobieta wywołała tak wielką furorę, że stała się jedną z najsławniejszych gwiazd ówczesnego Paryża. Spójrzmy, jak nie wiele trzeba było, aby osiągnąć sławę i uznanie. Wystarczyło się tylko rozebrać i pokręcić bioderkami..

Ale czy Nana to negatywna postać? Można by wymienić jej wady (których byłoby nie mało), ale w gruncie rzeczy myślę sobie, że ona nie była zła, lecz po prostu zaskakująca chytra i przebiegła. Szybko się zorientowała, jakie zasady panują w ,,lepszym świecie" i jaka naprawdę jest francuska arystokracja- mężczyźni z prestiżem niczym nie różnią się od biedoty, ba nawet od zwierząt. Ta ,,Złota Mucha"- jak nazwał ją Fauchery w swojej gazecie- kusiła, oczarowywała, ale nigdy nie była nachalna. To ci ułożeni, dystyngowani mężczyźni sami wskakiwali jej do łóżka, aby zaspokoić swe zwierzęce instynkty. Ponadto nie mieli żadnych skrupułów, że zdradzają swoje żony. Co prawda Nana korzystała z ich słabości, ale taki był w końcu jej zawód, czego nie ukrywała. Każdy w mieście wiedział, jaka naprawdę jest ta rudowłosa gwiazdka. Czy zatem tak szanowani i inteligentni ludzie mogli jawnie pozwolić sobie na takie kosztowne i hańbiące romanse? Nie mnie to oceniać, ale uważam, że złe charaktery mieli raczej mężczyźni- przedstawiciele francuskiej arystokracji niż Nana, która była po prostu zaślepiona chęcią zdobycia pieniędzy. Nie mówię, że ona jest wcieleniem przyzwoitości, ale skazywanie jej na potępienie też nie jest sprawiedliwe. W końcu ta kobieta miała jakieś skrupuły i uczucia. Kochała swojego synka. Ponadto nigdy nie życzyła nikomu źle. Często też uważa się, że samobójstwo Jerzego jest wyłącznie jej winną . Według mnie, to również wydaje się zbyt pochopnym oskarżeniem, gdyż Nana lojalnie ostrzegała tego ,,napalonego" młodzieńca przed konsekwencjami ich romansu.

Nie chcę tu jednak bronić, czy też oceniać postaci Nany, bo po pierwsze- jest to trudne, a po drugie- nie o to w tej książce chodzi. Emil Zola potraktował to dzieło jak podręcznik do badań nad ludzkimi zachowaniami. I to było istotą naturalizmu- epoki w której tworzył. Powieść tę cenię nie tylko za ukazanie arystokracji paryskiej w krzywym zwierciadle (co jest jak na razie dla mnie nowością), ale również za te hasła naturalizmu, które z łatwością można wychwycić w niniejszej książce: człowiek jako istota biologiczna, który poddaje się instynktom, świat ludzki niczym świat natury, gdzie sztuka działania niezmiennych praw, łączy je w łańcuch przyczyn i skutków. Poglądy te są bardzo ciekawe, lecz nie do końca się z nimi zgadzam. Ale mimo to warto się z nimi zapoznać, dlatego zachęcam do przeczytania ,,Nany".

Szokująca powieść E. Zoli o zepsutej, młodej kobiecie, która trudniła się najstarszym zawodem świata. Ale nie jest to historia o pierwszej, lepszej prostytutce ,,zza rogu". Nana- rudowłosa piękność- sypiała nie byle z kim. Miała bardzo zawyżoną samoocenę, dlatego pozwalała sobie tylko na kontakty z osobistościami z wyższych sfer. Była przekonana o swej wyjątkowości nawet...