Audiobook 7/10

Było światło, był zmrok, był strach. To czas i pora na połączenie wszystkiego.
Akcja nieubłaganie leci do wielkiego punktu kulminacyjnego. Oby się nie zawieźć po kilku naprawdę dobrych książkach z tej serii.
To tylko krótki, jakże ciekawy, czwarty już przystanek. Polecam.

10 - Arcydzieło;
9 - Wybitna;
8 - Bardzo dobra;
7 - Dobra;
6 - Może być;
5 - Średnia;
4 - Taka se;
3 - Skończyłem z musu;
2 - Tragedia;
1 - Gorzej niż tragedia. Nie wiem, jak skończyłem.

Audiobook 7/10

Było światło, był zmrok, był strach. To czas i pora na połączenie wszystkiego.
Akcja nieubłaganie leci do wielkiego punktu kulminacyjnego. Oby się nie zawieźć po kilku naprawdę dobrych książkach z tej serii.
To tylko krótki, jakże ciekawy, czwarty już przystanek. Polecam.

10 - Arcydzieło;
9 - Wybitna;
8 - Bardzo dobra;
7 - Dobra;
6 - Może być;
5 -...

W Szkocji dochodzi do morderstwa syna Innego. Inny nie jest w patrolu, ale w przeszłości współpracował z oboma Patrolami, stąd odgórny prikaz aby zagadkę rozwiązać i pomóc szkockiemu patrolowi. Jedzie Anton, jako Wyższy, który wciąż musi nabierać doświadczenia. Chłopak został zamordowany przez wampira, a cała jego krew została spuszczona do okolicznego kanału. Jaki rytuał planują mordercy i kim oni są?

Po rozwikłaniu pierwszej zagadki Anton jedzie do Uzbekistanu spotkać się z Wielkim, dawnym przyjacielem Hesera. Wykorzystując zaległą przysługę względem dyrektora Patrolu Anton pragnie wybadać sprawę Merlina i jego artefaktów. Do gry wtrąca się Ostatni Patrol. Czy Antonowi uda się powstrzymać zapędy Wielkiej Trójki? Co znajduje się na siódmym poziomie Zmroku?

Bardzo intensywna kontynuacja serii. Dużo się dzieje, bohaterowie przeżywają rozkwit, a także swoje personalne wzloty i upadki, co raz częściej do gry wciągani są ludzie oraz młoda córka Antona. Nie mogę się doczekać co będzie dalej.

W Szkocji dochodzi do morderstwa syna Innego. Inny nie jest w patrolu, ale w przeszłości współpracował z oboma Patrolami, stąd odgórny prikaz aby zagadkę rozwiązać i pomóc szkockiemu patrolowi. Jedzie Anton, jako Wyższy, który wciąż musi nabierać doświadczenia. Chłopak został zamordowany przez wampira, a cała jego krew została spuszczona do okolicznego kanału. Jaki rytuał...

Trochę mniej mi się podobała niż pozostałe części cyklu, zwłaszcza po świetnym III tomie.

Trochę mniej mi się podobała niż pozostałe części cyklu, zwłaszcza po świetnym III tomie.

No ok, takie 5.5, dosyć słaba w porównaniu do poprzedniej części, a zakończenie nijakie.

No ok, takie 5.5, dosyć słaba w porównaniu do poprzedniej części, a zakończenie nijakie.

Sięgając po kolejne tomy cyklu Patrole możemy być pewni czego się spodziewać. Trzy historie łączące się w jedną całość. Tajemnica, którą stopniowo odkrywamy przy okazji poznając nowe aspekty stworzonego przez autora świata.
W czwartym tomie jedyny problem dla mnie stanowi to, że w poszukiwaniu nowych tajemnic i wyzwań dla bohaterów autor dąży w kierunku coraz większych mocy. Dochodzimy do najgłębszych warstw zmroku, bohaterowie osiągają pozaklasowe poziomy mocy. Moim zdaniem odziera to trochę świat z tajemniczości i atmosfery, która jest jedną z głównych zalet cyklu. Gubimy gdzieś respekt dla innych, patroli, inkwizycji, nawet dla wyższych magów. A mi się tak podobało, jak Anton nawet nie znał prawdziwego imienia najmocniejszego maga w Moskwie, tylko zwracał się do niego "Borysie Ignatiewiczu". A teraz wszyscy "Heser to , Heser tamto".
Książka jednak mnie nie zawiodła, doskonała rozrywka i jak na czwarty tom cyklu - bardzo wysoki poziom.

Sięgając po kolejne tomy cyklu Patrole możemy być pewni czego się spodziewać. Trzy historie łączące się w jedną całość. Tajemnica, którą stopniowo odkrywamy przy okazji poznając nowe aspekty stworzonego przez autora świata.
W czwartym tomie jedyny problem dla mnie stanowi to, że w poszukiwaniu nowych tajemnic i wyzwań dla bohaterów autor dąży w kierunku coraz większych...

Subiektywnie to oceniam ją minimalnie słabiej niż "Patrol zmroku", ale z dużą przewagą nad 1 i 2 częścią. Na plus, część pierwsza książki za klimat, średni środek (za duża rąbanka w stylu komercyjnego filmu o zombi, bardziej pasuje tu subtelna intryga) i zakończenie, które znów podnosi poziom całości.

Subiektywnie to oceniam ją minimalnie słabiej niż "Patrol zmroku", ale z dużą przewagą nad 1 i 2 częścią. Na plus, część pierwsza książki za klimat, średni środek (za duża rąbanka w stylu komercyjnego filmu o zombi, bardziej pasuje tu subtelna intryga) i zakończenie, które znów podnosi poziom całości.

Лера смотрела на Виктора и улыбалась.

Czwarta część kultowych Patroli Łukjanienki nie zawodzi - trzyma poziom poprzednich. Jak w każdej kolejnej części tego cyklu, autor dodaje nowe informacje o możliwościach Innych (nie mogą służyć jednocześnie Światłu i Ciemności - inaczej, niż ludzie, którzy najczęściej właśnie to robią; neofici Innych mają tendencję do nadużywania magii - podcierali by się nawet magicznie; zresztą nadużywanie magii często prowadzi do uzależnień) i właściwościach Zmroku. Nawiązuje też kilkakroć do wydarzeń z poprzednich części cyklu. Nieco mniej niż zazwyczaj dowiadujemy się o realiach życia w Moskwie, czy w Rosji, za to akcja przenosi się do Europy (Edinbourgh w Szkocji) i do Azji (Samarkanda w Uzbekistanie). Szkocja nie przypadkiem, ponieważ jest ojczyzną maga Merlina (najwyraźniej dzieci Łukjanienki były w tym czasie na etapie rycerzy króla Artura i Harry'ego Pottera, a pewnie także wcale już nie szkockich i nietłumaczonych na polski Opowiadań o Denisie - przeczytam je sobie online),którego ukryty potężny artefakt o nazwie Wieniec Wszystkiego zamierzają skraść trzej początkowo niezidentyfikowani Inni. Miasto to jest też siedzibą szkockiego patrolu, któremu szefuje Thomas Lermont - a właściwie średniowieczny angielski bard i poeta, znany jako Thomas the Rhymer, z którego to Łukjanienko czyni dodatkowo dalekiego przodka Lermontowa (rodzinna, szlachecka legenda rosyjskiego poety rzeczywiście wspomina szkockiego przodka George'a of Learmonth). Z kolei Uzbekistan daje autorowi możliwość dodania powieści azjatyckiego kolorytu poprzez wykreowanie postaci staruszka Afandiego (popularna w tadżyckiej literaturze postać, opowiadająca zabawne anegdoty),który odznacza się wybitnie wschodnim humorem. Autor musi ten typ humoru świetnie znać, ponieważ sam pochodzi z Kazachstanu. (...)

Cała opinia na stronie: https://nakanapie.pl/recenzje/zabawy-z-mitologia-i-rosja

Лера смотрела на Виктора и улыбалась.

Czwarta część kultowych Patroli Łukjanienki nie zawodzi - trzyma poziom poprzednich. Jak w każdej kolejnej części tego cyklu, autor dodaje nowe informacje o możliwościach Innych (nie mogą służyć jednocześnie Światłu i Ciemności - inaczej, niż ludzie, którzy najczęściej właśnie to robią; neofici Innych mają tendencję do nadużywania...

A tak się pięknie zapowiadało. Niestety, ta część zaczęła mnie nużyć. W zasadzie nic nowego. Jakaś kolejna przygoda, ale wszystko przewidywalne. Mógłby się cykl już zakończyć. Ostatni patrol to ostatni. Cóż, są jeszcze dwie. Czytać, czy nie czytać? Oto jest pytanie ;-)

A tak się pięknie zapowiadało. Niestety, ta część zaczęła mnie nużyć. W zasadzie nic nowego. Jakaś kolejna przygoda, ale wszystko przewidywalne. Mógłby się cykl już zakończyć. Ostatni patrol to ostatni. Cóż, są jeszcze dwie. Czytać, czy nie czytać? Oto jest pytanie ;-)

Trudno nie czytać po kolei. Niby każda książka stanowi osobną całość, ale jednak wątki rozpoczęte w poprzednich tomach stanowią kanwę następnych. Wprowadzone nowe postacie stają się osią akcji w następnych. Myślałam, że to ostatni i chwyciłam tom 5, szybko zoorientowałam się, że coś jest nie tak i przywróciłam właściwą kolejność czytania. Tutaj części są mocno z sobą splecione w wątek przyczynowo - skutkowy. Bez tego trudno jest dojść kto, dlaczego, po co i jak zmienia barwy. Czytając warto też odpowiedzieć sobie na pytanie czym jest szczęście? Dla kogo będzie ono dobrem, dla kogo złem? Czy moje szczęście jest też twoim szczęściem? Czy rzeczywiście słusznie dokonujemy projekcji własnego zrozumienia szczęścia na innych i dziwimy się, że nie są zadowoleni? Czy Anton silny, moralny Jasny mag i jednocześnie swojski chłop słusznie nie chce dopuścić do zunifikowanego (tylko na czyją miarę) szczęścia powszechnego?
Doskonale zarysowana intryga, bez gotowych odpowiedzi, wartka akcja, trzyma poziom poprzednich części.

Trudno nie czytać po kolei. Niby każda książka stanowi osobną całość, ale jednak wątki rozpoczęte w poprzednich tomach stanowią kanwę następnych. Wprowadzone nowe postacie stają się osią akcji w następnych. Myślałam, że to ostatni i chwyciłam tom 5, szybko zoorientowałam się, że coś jest nie tak i przywróciłam właściwą kolejność czytania. Tutaj części są mocno z sobą...

To chyba najlepsza część serii (chyba, ponieważ nie przeczytałam jeszcze kolejnych). Dopracowane intrygi, wciągająca fabuła, która trzyma czytelnika w napięciu. Tym razem autor zrezygnował z dużej ilości filozoficznych i moralnych przemyśleń Antoniego, a to też nadało akcji przyspieszenia.

Kilka razy w serii pojawiły się wzmianki o naszym kraju, chociaż nie było to związane z fabułą. Mam wrażenie, że to uśmiech autora w kierunku fanów z Polski :)

To chyba najlepsza część serii (chyba, ponieważ nie przeczytałam jeszcze kolejnych). Dopracowane intrygi, wciągająca fabuła, która trzyma czytelnika w napięciu. Tym razem autor zrezygnował z dużej ilości filozoficznych i moralnych przemyśleń Antoniego, a to też nadało akcji przyspieszenia.

Kilka razy w serii pojawiły się wzmianki o naszym kraju, chociaż nie było to...