Cykl Odysei Kosmicznej to klasyka gatunku. I kropka. Tyle że osobiście odniósłbym powyższe stwierdzenie to dwóch pierwszych części. No bo niestety to co chwytało w 2001 i 2010, nie ma szans udać się w 2061. Chodzi o Tajemnicę.

Clarke nie jest pisarzem, który potrafi stworzyć wyjątkowo skomplikowane postacie, nie jest też mistrzem słowa - i widać to dość mocno w tej części. Wszystko jest rzetelnie opisane, fabuła toczy się od wydarzenia do wydarzenia, ale niektóre wątki (Afryka) się gubią, zostają zmarginalizowane, a gdy wreszcie dochodzimy do punktu kulminacyjnego... nic się nie dzieje. Europa rzekomo miała być niedostępna dla ludzi, ale gdy już tam przypadkiem wylądowali, po prostu spędzają na niej dość ekscytujące wczasy. Tzn ekscytujące dla bohaterów - czytelnik nie dostaje niczego, co by go przyprawiło o gęsią skórkę. Szkoda.

W roku wydania powieści (1987) fantastyka naukowa potrafiła zapewnić znacznie ciekawsze doznania i bogatsze wizje. No ale by być uczciwym trzeba przyznać, że od strony formalnej wszystko wydaje się być w porządku, mechanika lotów międzyplanetarnych opisana jest tak, by przedstawić Układ Słoneczny jako jeden wielki mechanizm zegarowy (bo w sumie tak jest :) ), no i całość czyta się naprawdę gładko. Tylko niewiele zostaje w pamięci...

o, wiem. 2061 wygląda tak, jak wyglądałby Park Jurajski, gdyby głównym problemem wizytatorów była drobna stłuczka, po której wróciliby na kolację u właściciela Parku, a potem pojechali do domu :)

Cykl Odysei Kosmicznej to klasyka gatunku. I kropka. Tyle że osobiście odniósłbym powyższe stwierdzenie to dwóch pierwszych części. No bo niestety to co chwytało w 2001 i 2010, nie ma szans udać się w 2061. Chodzi o Tajemnicę.

Clarke nie jest pisarzem, który potrafi stworzyć wyjątkowo skomplikowane postacie, nie jest też mistrzem słowa - i widać to dość mocno w tej części....