ale za dodatki pisane małą czcionką należy się pała.

ale za dodatki pisane małą czcionką należy się pała.

Fabularnie to drobnostka - zaledwie wycinek z życia artystki, w żadnym razie nie roszczący pretensji do bycia czymś więcej niż fragmentem. Być może chodziło o oddanie tej aury, jaka otaczała Łempicką, bo to co widzimy na kartach komiksu to głównie uwielbienie kierowane w kierunku jej sztuki i urody. Sama bohaterka jest tu czułą matką, niezbyt miłą żoną, żądną erotycznych doznań kobietą i zyskującą coraz większy rozgłos malarką.

Rysunki się w jej sztukę nieźle wpasowują, a całość poprowadzona jest z klasą i stylem godnym gwiazdy francuskiej bohemy. Mało i dużo zarazem - zależy od oczekiwań. Ja nie miałem żadnych

Fabularnie to drobnostka - zaledwie wycinek z życia artystki, w żadnym razie nie roszczący pretensji do bycia czymś więcej niż fragmentem. Być może chodziło o oddanie tej aury, jaka otaczała Łempicką, bo to co widzimy na kartach komiksu to głównie uwielbienie kierowane w kierunku jej sztuki i urody. Sama bohaterka jest tu czułą matką, niezbyt miłą żoną, żądną erotycznych...

Komiks reklamowany jako biografia Tamary Łempickiej, artystki związanej z naszym krajem (czego jednak tu nie widać). W istocie jest to raczej historia jednego obrazu i pewnego rodzaju nobilitacja malarki poprzez wskazanie, że jej dzieła cenili koryfeusze paryskiego życia kulturalnego w okresie międzywojennym (Gide, Cocteau, Colette),aczkolwiek – jak wynika z komiksu – niekoniecznie malarze ani plastycy.
Największą zaletą albumu są … reprodukcje kilku obrazów Łempickiej. Zarówno w tekście,jak i w dodatku opisowym kończącym pozycję. Drugi w kolejności atut to ciekawa kolorystyka, ograniczona właściwie do odcieni brązu i szarości. Inne barwy pojawiają się tylko w reprodukcjach obrazów. Niestety wad jest więcej.
Jeśli chodzi o fabułę, to mamy trzy motywy – wielkoruski, carski i słowianofilski nacjonalizm Tamary – jej męża (niewątpliwie Polaka „związanego z dworem carskim”) i rosyjskich przyjaciół, życie wśród paryskiej bohemy oraz poszukiwanie idealnej modelki. Pierwszy – typowy dla Francuzów, jest naiwny i ahistoryczny. Drugi i trzeci – przez skandalizowanie – pewnie miały zapewnić powodzenie albumu nie tylko wśród miłośników sztuki.
Kadry są przegadane. Dialogi są niemal w każdym, jak w telenoweli. Kreska rysowniczki jest lekka i nie całkiem realistyczna, ale powtarzalna. Gdyby nie kolory włosów (lub ich brak u niektórych facetów) można by powiedzieć, że kobiety przypominają tam inne kobiety, a mężczyźni innych mężczyzn (Andre Gide wygląda dokładnie jak Tadeusz Łempicki bez grzywki).
Szkoda, bo w biografii artystko było wiele ciekawszych wydarzeń do opowiedzenia słowem, piórkiem i pędzlem.
Przeczytane w ramach wyzwania sierpniowego – komiks.

Komiks reklamowany jako biografia Tamary Łempickiej, artystki związanej z naszym krajem (czego jednak tu nie widać). W istocie jest to raczej historia jednego obrazu i pewnego rodzaju nobilitacja malarki poprzez wskazanie, że jej dzieła cenili koryfeusze paryskiego życia kulturalnego w okresie międzywojennym (Gide, Cocteau, Colette),aczkolwiek – jak wynika z komiksu –...

Żaden ze mnie znawca, a tym bardziej krytyk, świata malarskiego, ale nazwisko Tamary Łempickiej obiło mi się o uszy. Głównie za sprawą siostry i rodziców, którzy bardziej interesują się tym tematem. Niemniej osoba tej malarki, której złota era przypada na lata dwudzieste XX wieku, była dla mnie kompletną tajemnicą. Szybko się okazało, że ciekawą tajemnicą, choć nie powiem, aby mnie specjalnie zszokowały jej poczynania. Szczególnie jeśli spojrzeć na ogół światka artystycznego Europy okresu międzywojennego. Był to czas, gdy uprzywilejowane grupy społeczne, do słynnego krachu na giełdzie z 1929 roku, mogły nie tylko opływać w luksus, tęskniąc za minionym życiem sprzed rewolucji w Carskiej Rosji, ale też dostąpić zupełnie nowej rewolucji. Rewolucji kobiecej, przejawiającej się ruchem emancypantek po zakończeniu Wielkiej Wojny. Wymusiła ona na kobietach, aby zastąpiły mężczyzn w wielu gałęziach gospodarki i poza kończeniu jej w 1918 roku, nie zamierzały powrócić do roli potulnych żon. Tak narodziła się pewna moda w wielu grupach społecznych, pokazująca, że kobiety na wielu płaszczyznach są równe, a nawet lepsze od mężczyzn. W tym i w sztuce. Tamara Łempicka, była jedną z takich kobiet.

Komiks opisuje fragment złotego okresu z życia artystki, gdy często pojawiała się na salonach bogatych i utytułowanych mieszkańców Paryża. Był to czas rozkwitu jej prac, nowatorskiego stylu oraz licznych problemów w małżeństwie. Szczerze powiedziawszy, podczas lektury tego komiksu, aż cisnęło mi się na usta "Jakie to stereotypowe", ale przedstawiona tutaj historia wydarzyła się naprawdę. Wszak stereotypu o ludziach z tego światka nie wzięły się znikąd, a wielu uznanych twórców uprawiało niezobowiązujący seks, nie grzeszyło wstrzemięźliwością w odniesieniu do używek, a wszystko po to, aby doświadczyć tego czegoś, co pozwoliło im efektywnie pracować.

Tak, wiem jak to brzmi, ale między innymi właśnie takie odczucia towarzyszyły mi podczas poznawania losów Tamary Łempickiej. Zresztą lektura jej skróconej biografii, zamieszczona na końcu komiksu, wraz z przykładowymi pracami malarki, tylko pogłębiła to przeświadczenie. Z pewnością prowadziła ciekawe życie, obracając się bardzo długi czas w wytwornym towarzystwie i luksusie. Nie doświadczyła też bezpośrednio tragizmu wojny, gdyż w lutym 1939 roku przeniosła się z drugim mężem do Stanów Zjednoczonych gdzie zamieszkali do jego śmierci. Jej chwała w świecie artystycznym również przeminęła po II Wojnie Światowej, ale nie ma co się dziwić. Była symbolem ludzi, którzy pławili się w dostatku, podczas gdy inni borykali się z biedą okresu międzywojennego.

Na uwagę zasługuje sama kreska w komiksie, poświęconym osobie i nade wszystko twórczości Tamary Łempickiej. Styl kreski odnosi się zarówno do stylu malarki, jak i dwudziestolecia międzywojennego, co wyraźnie czuć. Jest tutaj ten specyficzny klimat z filmów Hollywood tamtego okresu, a przy tym zadbano bardzo o detale, jak choćby rodzaj biżuterii albo strojów tej konkretnej grupy społecznej. Miejscami też przewijają się ulice "zwyczajnego" Paryża. Mam tutaj na myśli tego zamieszkiwanego przez zwykłych, szarych ludzi, do których Tamara tak naprawdę nigdy nie należała, choć zdarzało się jej odwiedzać prowadzone przez nich nocne przybytki. Głównie w poszukiwaniu cielesnych doznań i szukaniu ciekawych obiektów. To wszystko buduje niesamowity klimat, choć jednocześnie nie wybiela artystki, która do świętych osób nie należała.

Czy zazdroszczę takiego życia? Nie. Jakoś nigdy nie rozumiałem i chyba nigdy nie zrozumiem szukania weny w ten sposób. Sam jestem pisarzyną, choć tworzącym podrzędne, proste opowiadania, więc daleko mi do miana prawdziwego artysty. Przynajmniej z przedstawionych w tym komiksie środowisk. I jakoś nie mam zamiaru o to zabiegać. Z drugiej strony fascynują mnie życiorysy takich osób, bowiem zawsze jakiś ich element może stać się dla mnie impulsem do napisania nowej opowieści, albo zawarcia fragmentu ich prac w przygodach moich bohaterów. I to w zupełności mi wystarczy :)

Żaden ze mnie znawca, a tym bardziej krytyk, świata malarskiego, ale nazwisko Tamary Łempickiej obiło mi się o uszy. Głównie za sprawą siostry i rodziców, którzy bardziej interesują się tym tematem. Niemniej osoba tej malarki, której złota era przypada na lata dwudzieste XX wieku, była dla mnie kompletną tajemnicą. Szybko się okazało, że ciekawą tajemnicą, choć nie powiem,...

Cóż można zmieścić w 56-stronicowym komiksie? Ile z życia tak barwnego ptaka jak Tamara Łempicka można zmieścić? Virginie Greiner pokazuje, że właściwie niewiele, ale jednocześnie wszystko. Chociaż jest to krótki komiks, możemy dostrzec różne aspekty jej początku od sukcesu do sławy: wieczną pracę, uczęszczanie na imprezy transwestytów, jej romanse z muzami pozującymi do obrazów, wybitne znajomości na salonach. Pokazuje też bardziej prywatny obraz artystki: kłótnie z mężem, miłości, przyjaźnie, miłość do córki. Poznamy charakter malarki, bardzo pragmatyczne powody, dla których głównie para się portretami. Między słowami znajdujemy powody nie tylko kłótni, ale też przeprowadzki z Rosji do Paryża.

Jednak nie jest to komiks idealny. Wszystko przez ilość stron właśnie. Sporo wątków jest tu przemilczanych, porzuconych, a chciałoby się dowiedzieć czegoś więcej w takiej właśnie rysunkowej formie. Szkoda, że nie jest to grubsza publikacja.
Więcej na: https://www.monime.pl/tamara-lempicka-komiks/

Cóż można zmieścić w 56-stronicowym komiksie? Ile z życia tak barwnego ptaka jak Tamara Łempicka można zmieścić? Virginie Greiner pokazuje, że właściwie niewiele, ale jednocześnie wszystko. Chociaż jest to krótki komiks, możemy dostrzec różne aspekty jej początku od sukcesu do sławy: wieczną pracę, uczęszczanie na imprezy transwestytów, jej romanse z muzami pozującymi do...

Piękna kreska. Komiks ukazuje nam wycinek z życia Tamary Łempickiej w latach 20-tych w Paryżu. Rozwój Jej sztuki i sukcesy w ówczesnym towarzystwie. Na koniec w kilku notach dostajemy garść dodatkowych informacji o malarce. Moje wrazenie wysuwajace sie na plan pierwszy to niesamowia zmysłowość, seksualność, kobiecość. Niezależnie od tego na ile łatwo bądź nie jest nam zrozumieć pewne postawy zachowania. Na plus że komiks pokazuje ten dysonans między artyzmem A prozą życia. Coś nieuchwytnego co sprawia że "Nie artystom" jest mimo wszystko trudno zrozumieć artystów i ich postępowanie. Myślę że komiks jest godny ofiarowania na prezent osobie zainteresowanej malarstwem

Piękna kreska. Komiks ukazuje nam wycinek z życia Tamary Łempickiej w latach 20-tych w Paryżu. Rozwój Jej sztuki i sukcesy w ówczesnym towarzystwie. Na koniec w kilku notach dostajemy garść dodatkowych informacji o malarce. Moje wrazenie wysuwajace sie na plan pierwszy to niesamowia zmysłowość, seksualność, kobiecość. Niezależnie od tego na ile łatwo bądź nie jest nam...

Ten komiks, podobnie jak mój pierwszy, przybliża chociaż fragment życia jednej z najbardziej znanych malarek.

Tym razem jest to urodzona w Polsce Tamara Łempicka. I chociaż całe jej życie obfitowało w niesamowite przeżycia, autorzy skupili się na latach dwudziesty. Wtedy też razem z pierwszym mężem i córką już jako znana artystka mieszkała w Paryżu. Ale jej życie nie było usłane różami.

Lubię te komiksy bo w prosty sposób przybliżają życie znanych malarek, jednocześnie pokazując że nie tylko mężczyźni się tym zajmowali, a do tego są pięknie wydane ❤ Zastanawiam się tylko o kim może być następny komiks

Ten komiks, podobnie jak mój pierwszy, przybliża chociaż fragment życia jednej z najbardziej znanych malarek.

Tym razem jest to urodzona w Polsce Tamara Łempicka. I chociaż całe jej życie obfitowało w niesamowite przeżycia, autorzy skupili się na latach dwudziesty. Wtedy też razem z pierwszym mężem i córką już jako znana artystka mieszkała w Paryżu. Ale jej...

Gdybym miała wybrać, kto jest moją ulubioną malarką, bez cienia wątpliwości wybrałabym ją. Tamarę Łempicką. Nie z powodu życiorysu, tylko z powodu stylu, bo pytanie było o malarstwo, nie o biografie.
(Za biografię lubię ją również).
Szkoda, że ten komiks jest taki chudy. Styl jest ładny, charakterystyczny, ale fabuła dotyczy tylko drobnego wycinka z życia madame Łempickiej.

Gdybym miała wybrać, kto jest moją ulubioną malarką, bez cienia wątpliwości wybrałabym ją. Tamarę Łempicką. Nie z powodu życiorysu, tylko z powodu stylu, bo pytanie było o malarstwo, nie o biografie.
(Za biografię lubię ją również).
Szkoda, że ten komiks jest taki chudy. Styl jest ładny, charakterystyczny, ale fabuła dotyczy tylko drobnego wycinka z życia madame Łempickiej.

Komiks o wycinku życia tytułowej bohaterki. Poznajemy jej paryskie losy i...i tyle. Szkoda, bo aż prosiło się o ukazanie całego, bardzo barwnego życia artystki.
A tak dostajemy opowieść bez początku i bez końca, bez żadnej puenty i kropki nad "i". Niemniej czyta się to przyjemnie, a jeszcze lepiej ogląda, bo ilustracje są pierwsza liga.

Komiks o wycinku życia tytułowej bohaterki. Poznajemy jej paryskie losy i...i tyle. Szkoda, bo aż prosiło się o ukazanie całego, bardzo barwnego życia artystki.
A tak dostajemy opowieść bez początku i bez końca, bez żadnej puenty i kropki nad "i". Niemniej czyta się to przyjemnie, a jeszcze lepiej ogląda, bo ilustracje są pierwsza liga.

#WyzwanieLC2021

Komiks przeczytałam jednym tchem. Historia przedstawia jedynie niewielki fragment życia Tamary Łempickiej, jednak jest on inspirujący i pełen życia. O głównej bohaterce wiem niewiele, a pozycja ta zachęciła mnie, bym dowiedziała się o niej więcej. Na końcu znajduje się krótka biografia artystki, dzięki której możemy poznać więcej szczegółów na jej temat. Jednocześnie na pewno zdecyduję się na wyszukaniu jeszcze większej ilości informacji w internecie i innych publikacjach
Ilustracje w komiksie są piękne i klimatyczne, przy niektórych z chęcią zatrzymywałam się na dłużej.
Jest to moja pierwsza styczność z taką formą literacką, gdyż jestem bardziej przekonana do pozycji, gdzie tekst przeważa nad ilustracjami, jednak możliwe, że częściej będę sięgać po komiksy.

#WyzwanieLC2021

Komiks przeczytałam jednym tchem. Historia przedstawia jedynie niewielki fragment życia Tamary Łempickiej, jednak jest on inspirujący i pełen życia. O głównej bohaterce wiem niewiele, a pozycja ta zachęciła mnie, bym dowiedziała się o niej więcej. Na końcu znajduje się krótka biografia artystki, dzięki której możemy poznać więcej szczegółów na jej temat....