"Kapitana Szpica i popielniczkę z negatywką" czytałam już tyle razy, że większość zawartych w niej tekstów mogę cytować obudzona w nocy o północy (żeby nie spoilerować za bardzo: jak się i/lub coś przewrócę, a robię to bardzo często, mówię: "Jan Sebastian Bach"; jak proponuję komuś poczęstunek, pytam, czy ma ochotę na "szczyptę koki, łyczek koli"). Ostatnio przez tę lekturę zawstydziłam kolegę mówiąc o jednej książce, że jest "świeża i na śmietanie, jak ją kupi to mu wstanie". Dobrze, że moim rozmówcą był ktoś bliski... inaczej znowu miałabym przechlapane z powodu specyficznego, kreowanego m.in. przez wielokrotną lekturę "Szpiców" poczucia humoru. Bo ta seria, nie tylko "Popielniczka", powinna być przepisywana na receptę w problemach z sezonową depresją, kijem w zadku (podczas czytania i oglądania* nie sposób się nie zaśmiać); logicznym myśleniem ("prawy kąt prosty i lewy sierpowy", "odlewa i odprawa", "Leć Zeppelin", "deża wifi", mogłabym wymieniać godzinami) czy "szybkimi strzałami" (nie bez powodu na okładce widnieje informacja, że jest to lektura "tylko dla dorosłych dzieci"). Jest śmiesznie, jest kolorowo, jest dynamicznie (a to Berlin, a to Bułgaria czy Stambuł; normalnie zazdroszczę Szpicowi takiej roboty, choć spotykać się z Napaloną Goshą w pokoju 69 nie mam specjalnie ochoty. P O L E C A M i chcę więcej! Czwarta część musi się ukazać!!!

*bo tego nie da się tylko przelecieć na szybko (musiałam),tym trzeba cieszyć oko i ducha, bo każda ilustracja i dołączony do niej tekst, to majstersztyk, o którym można by było machnąć już nawet nie rozprawę doktorską, a habilitacyjną.

"Kapitana Szpica i popielniczkę z negatywką" czytałam już tyle razy, że większość zawartych w niej tekstów mogę cytować obudzona w nocy o północy (żeby nie spoilerować za bardzo: jak się i/lub coś przewrócę, a robię to bardzo często, mówię: "Jan Sebastian Bach"; jak proponuję komuś poczęstunek, pytam, czy ma ochotę na "szczyptę koki, łyczek koli"). Ostatnio przez tę lekturę...

Ten zeszyt nadal jest pełen absurdalnego humoru i nawiązań ale jako całość prezentuje się o wiele lepiej niż poprzednie. Jest spójny a i intryga prawie jak w Żbikach ;-)

Ten zeszyt nadal jest pełen absurdalnego humoru i nawiązań ale jako całość prezentuje się o wiele lepiej niż poprzednie. Jest spójny a i intryga prawie jak w Żbikach ;-)

KOMIKS POSTPEERELOWSKI

Różne spotykam opinie o serii „Kapitan Szpic”, ale ja osobiście lubię tę opowieść i chętnie wracam do niej wraz z kolejnymi tomami. Nic dziwnego więc, że po trzecią część prędzej czy później musiałem sięgnąć. I nie żałuje, bo znów dobrze się bawiłem i pozostaje mi jedynie mieć nadzieję, że na tym zeszycie cała opowieść się nie zakończy.

Magister inżynier docent Adam Czerstwy wpakował się w nie lada tarapaty. Narzeczona poprosiła go, żeby odebrał w Berlinie neseser dla jej przyjaciela, nigeryjskiego milionera Sapiebowale, na miejscu jednak nic nie idzie tak, jak powinno. Jego popielniczka okazuje się być jakże ważna w dziwnej aferze, a on sam zostaje wkrótce aresztowany za to, co celnicy znajdują w jego bagażu.
I tu na scenę wkracza Szpic. Okazuje się bowiem, że Czerstwy to chrześniak majora Wagi, dlatego ten postanawia wysłać Szpica (swoją drogą bliźniaczo do Adama podobnego) do Berlina, by wywabił go z kłopotów. Ten rusza więc do akcji, nie mając najmniejszego pojęcia, w środku jakiej afery właśnie się znalazł…

Całość recenzji na moim blogu: https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2019/11/kapitan-szpic-i-popielniczka-z.html

KOMIKS POSTPEERELOWSKI

Różne spotykam opinie o serii „Kapitan Szpic”, ale ja osobiście lubię tę opowieść i chętnie wracam do niej wraz z kolejnymi tomami. Nic dziwnego więc, że po trzecią część prędzej czy później musiałem sięgnąć. I nie żałuje, bo znów dobrze się bawiłem i pozostaje mi jedynie mieć nadzieję, że na tym zeszycie cała opowieść się nie zakończy.

Magister...