Jakoś nie porwała, mimo że uwielbiam filmy Smarzowskiego. Za dużo szczegółów , które nie są aż tak interesujące.

Jakoś nie porwała, mimo że uwielbiam filmy Smarzowskiego. Za dużo szczegółów , które nie są aż tak interesujące.

Wojciech Smarzowski jest jednym z moich ulubionych reżyserów. Staram się być zawsze na bieżąco z jego filmografią. O książce nie miałam pojęcia. Znalazłam ją podczas przeszukiwania outletu w @taniaksiazka. Po przeczytaniu tej książki uważam, że jest to wyjątkowa pozycja, po którą w pierwszej kolejności powinni sięgnąć zarówno fani filmów reżysera jak i osoby, które są w miarę na bieżąco z jego produkcjami, ponieważ w środku można natknąć się na kilka spojlerów.
Mój stan na dzisiaj jeżeli chodzi o ilość obejrzanych filmów prezentuje się tak:
❌ Małżowina - obowiązkowo do nadrobienia;
❌Wesele - obowiązkowo do nadrobienia;
❌ Dom zły -obowiązkowo do nadrobienia
✅ Róża - bardzo dobry film. Po zapoznaniu się z kilkoma ciekawostkami na jego temat, muszę go sobie odświeżyć;
✅ Drogówka - mocny film, dla mnie odrobinę za mocny, ale chętnie sobie za jakiś go odświeżę;
✅ Pod mocnym aniołem - jedyny film z tego zestawienia, który najtrudniej mi się oglądało. Powtórzę sobie seans, ale raczej nieprędko;
✅ Wołyń - jeden z lepszych filmów reżysera;
✅ Kler - mój ulubiony film Smarzowskiego.
Ode mnie 9/10. Trochę żałuję, że stosunkowo mało czasu poświecono filmowi Kler, który lubię. Brakowało mi jakiś ciekawostek związanych z tą produkcją.

Wojciech Smarzowski jest jednym z moich ulubionych reżyserów. Staram się być zawsze na bieżąco z jego filmografią. O książce nie miałam pojęcia. Znalazłam ją podczas przeszukiwania outletu w @taniaksiazka. Po przeczytaniu tej książki uważam, że jest to wyjątkowa pozycja, po którą w pierwszej kolejności powinni sięgnąć zarówno fani filmów reżysera jak i osoby, które są w...

Dla wielbicieli Smarzola- pozycja obowiązkowa. Autor, jak się z zaskoczeniem dowiedziałam w ostatnim rozdziale, grający epizod w filmie "Kler" pokazuje kulisy planu filmowego. Wcześniejsze filmy analizuje z punktu widzenia kogoś, kto zna filmową kuchnie, a jednocześnie rozmawia z jej mistrzami: kompozytorem, operatorem, oczywiście aktorami. Brakuje jedynie bezpośredniej wypowiedzi Wojtka Smarzowskiego- wszystkie są jedynie cytatami z wywiadów.

Smarzowski tworzy własne uniwersum, własny niepowtarzalny język, oryginalny montaż (bardzo obrazowo nazwany jako "porąbany siekierą). Jest bardzo wymagający, a jednocześnie bardzo opiekuńczy, pozwala wszystkim swoim współpracownikom przejść przez niełatwe psychicznie wyzwania, jakie stawia swoimi scenariuszami. To prawdopodobnie sprawia, że oni wracają do kolejnych produkcji. Świetne są wypowiedzi Lecha Dyblika, Jacka Braciaka czy Arka Jakubika. Każdy z nich inaczej przygotowuje się do roli, inaczej w nią wchodzi na planie i inaczej odreagowuje traumę - warto o tym poczytać.
Książka zwraca uwagę na mnóstwo niuansów, które często uciekają przy oglądaniu filmów, nawet kolejny raz (choć do niektórych, jak "Wołyń" czy "Róża" bardzo ciężko się wraca).
Warto też zapoznać się z początkami drogi Smarzola, kiedy wbrew trendom obrał własny kurs i zdecydował się robić filmy trudne i brudne.
No i tytułowa siekiera, to nie tylko metafora montażu, nie tylko nieodzowny rekwizyt obecny w każdej fabule, to osobisty fetysz reżysera, który posiada ich ogromną kolekcję.

Dla wielbicieli Smarzola- pozycja obowiązkowa. Autor, jak się z zaskoczeniem dowiedziałam w ostatnim rozdziale, grający epizod w filmie "Kler" pokazuje kulisy planu filmowego. Wcześniejsze filmy analizuje z punktu widzenia kogoś, kto zna filmową kuchnie, a jednocześnie rozmawia z jej mistrzami: kompozytorem, operatorem, oczywiście aktorami. Brakuje jedynie bezpośredniej...

Nie wiem czy się ze mną Szanowny Czytelniku zgodzisz, ale moim zdaniem, twórczość Wojciecha Smarzowskiego albo się kocha, albo nienawidzi. Wobec jego filmów nie można przejść obojętnie. Ja należę zdecydowanie do tej pierwszej grupy, a autor „Wołynia” jest moim ulubionym reżyserem. Właśnie z tego powodu sięgnąłem po książkę Marcina Rychcika „Kręcone siekierą. 9 seansów Smarzowskiego”.

Marcin Rychcik urodził się 29 października 1973 w Działdowie. Skończył filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim. Na deskach teatru zadebiutował w musicalu Metro. Od roku 2000 jest związany z Teatrem Rampa na Targówku, a także z Teatrem Rozrywki w Chorzowie. Jest autorek książki „Roman Wilhelmi. Biografia”. Wystąpił w kilku filmach i serialach. Śpiewa w zespołach rockowych Talath Dirnen oraz The Ball. W roku szkolnym 2010/2011 pracował jako nauczyciel języka polskiego w VII LO im. Juliusza Słowackiego w Warszawie.

Wojciech Smarzowski urodził się 18 stycznia 1963 w Korczynie. W młodości trenował piłkę nożną w klubie Nafta Jedlicze. Studiował filmoznawstwo na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w 1986 roku rozpoczął studia na Wydziale Operatorskim Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, ukończone w 1990 roku. Początkowo zajmował się filmem dokumentalnym, reklamowym i teledyskami (Teledysk do singla grupy Myslovitz „To nie był film” został nagrodzony Fryderykiem). Wyreżyserował dziesięć filmów, z których większość była wielokrotnie nagradzana. W 2014 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Książka podzielona jest na dziewięć rozdziałów, które poświęcone są kolejnym filmom Smarzola. I tak w kolejnych częściach możemy przeczytać o „Małżowinie”, „Kuracji”, „Weselu”, „Domu złym”, „Róży”, „Drogówce”, „Pod Mocnym Aniołem”, „Wołyniu” i „Klerze”. Ponieważ publikacja ukazała się dwa lata temu, to oczywiste jest, że nie znajdziemy w niej rozdziału poświęconego „Weselu”, którego premiera była w tym roku.

Więcej na moim blogu: http://oczytany.eu/krecone-siekiera-9-seansow-smarzowskiego-marcin-rychcik/

Nie wiem czy się ze mną Szanowny Czytelniku zgodzisz, ale moim zdaniem, twórczość Wojciecha Smarzowskiego albo się kocha, albo nienawidzi. Wobec jego filmów nie można przejść obojętnie. Ja należę zdecydowanie do tej pierwszej grupy, a autor „Wołynia” jest moim ulubionym reżyserem. Właśnie z tego powodu sięgnąłem po książkę Marcina Rychcika „Kręcone siekierą. 9 seansów...

Kto ceni filmy Smarzowskiego na pewno chętnie sięgnie po tę książkę. A filmy są mocne. Niektóre wstrząsające. Mało subtelne….. Bo nakręcone siekierą.
Obok filmów tego reżysera trudno przejść obojętnie. Jedni chwalą inni plują a prawda jest taka, że tematy porusza trudne a środki wyrazu dobiera bardzo wyraziste, Człowiek u Smarzowskiego nie jest aniołem. Chyba, że upadłym. Książka jest zbiorem fragmentów relacji z planu, aktorów, członków ekipy, fragmentów wywiadów, zawiera anegdoty ( za mało) i czasami wyjaśnia co autor miał na myśli i jaka idea mu przyświecała gdy popełniał kolejne dzieło. Polecam bo przybliża postać samego reżysera, powoduje, że wiesz o nim więcej niż to, że jego nazwisko pisze się przez „rz” oraz sporo mówi o warsztacie aktorskim.

Kto ceni filmy Smarzowskiego na pewno chętnie sięgnie po tę książkę. A filmy są mocne. Niektóre wstrząsające. Mało subtelne….. Bo nakręcone siekierą.
Obok filmów tego reżysera trudno przejść obojętnie. Jedni chwalą inni plują a prawda jest taka, że tematy porusza trudne a środki wyrazu dobiera bardzo wyraziste, Człowiek u Smarzowskiego nie jest aniołem. Chyba, że upadłym....

O filmach Smarzowskiego, ponieważ oglądałem tylko dwa, mało dla mnie ciekawe.

O filmach Smarzowskiego, ponieważ oglądałem tylko dwa, mało dla mnie ciekawe.

Świetna książka. Fajne uzupełnienie filmów mistrza Wojtka.

Świetna książka. Fajne uzupełnienie filmów mistrza Wojtka.

Bardzo ciekawa pozycja. Jak dla mnie trochę za dużo technicznych szczegółów związanych z powstawaniem filmów, ale jako całość warta uwagi. Nie tylko dla miłośników filmowego świata Wojtka Smarzowskiego.

Bardzo ciekawa pozycja. Jak dla mnie trochę za dużo technicznych szczegółów związanych z powstawaniem filmów, ale jako całość warta uwagi. Nie tylko dla miłośników filmowego świata Wojtka Smarzowskiego.

O filmach Smarzowskiego - dla wielbicieli filmów Smarzowskiego... Ciekawa lektura.

O filmach Smarzowskiego - dla wielbicieli filmów Smarzowskiego... Ciekawa lektura.

Kręcone siekierą, ale nieraz z chirurgiczną precyzją.

Kręcone siekierą, ale nieraz z chirurgiczną precyzją.