Coś niestety nie kliknęło w tej książce. Zamysł był bardzo dobry, niestety wykonanie dość chaotyczne, skakanie między tematami, przytaczanie historii z trudnego dzieciństwa, o których już czytałam w innych książkach ....
Książka miała być zastrzykiem motywacji do pracy nad sobą i odzyskania spokoju, niestety ja zupełnie tego nie poczułam.

Coś niestety nie kliknęło w tej książce. Zamysł był bardzo dobry, niestety wykonanie dość chaotyczne, skakanie między tematami, przytaczanie historii z trudnego dzieciństwa, o których już czytałam w innych książkach ....
Książka miała być zastrzykiem motywacji do pracy nad sobą i odzyskania spokoju, niestety ja zupełnie tego nie poczułam.

Pierwsze spotkanie z Paulina. Ogólnie fajnie było poczytać biograficzne wstawki i dowiedzieć się czegoś o samej autorce. Odnośnie samej jogi, ani mnie jakoś nie porwała do niej ani nie zniechęciła. Liczyłam że bardziej opisze gdzie była dokładnie, u kogo się szkoliła, jak to wyglądało. Wiele wzmianek, żadnych konkretów. Wręcz czasem się zastanawiam gdzie teraz można zapisać się na prawdziwą jogę. Liczyłam na coś co mi uświadomi jak zacząć. Nie każdy mam możliwość zapisać się na prywatne szkolenie, lub na typowe zajęcia jogi. Przy takim biegu i pędzie czasem człowiek nie ma kiedy wcisnąć zajęć ale w domu znajdzie 20-30 min na praktykę. Wiec miałam nadzieje że dowiem się czegoś więcej, a wyszło, że więcej się dowiedziałam o życiu prywatnym niż o samej jodze.

Pierwsze spotkanie z Paulina. Ogólnie fajnie było poczytać biograficzne wstawki i dowiedzieć się czegoś o samej autorce. Odnośnie samej jogi, ani mnie jakoś nie porwała do niej ani nie zniechęciła. Liczyłam że bardziej opisze gdzie była dokładnie, u kogo się szkoliła, jak to wyglądało. Wiele wzmianek, żadnych konkretów. Wręcz czasem się zastanawiam gdzie teraz można zapisać...

Paulina Młynarska opisuje swoje wspomnienia o dzieciństwie w PRL-u i częściowo o swojej depresji. Dużo pisze o jodze i jej pozytywnem wpływie na jej życie. Jej książka to taki pamiętnik z przemyśleniami. Refleksja nad życiem.

Paulina Młynarska opisuje swoje wspomnienia o dzieciństwie w PRL-u i częściowo o swojej depresji. Dużo pisze o jodze i jej pozytywnem wpływie na jej życie. Jej książka to taki pamiętnik z przemyśleniami. Refleksja nad życiem.

To moja kolejna książka Pauliny i kolejny raz przeczytałam jej dzieło z największą przyjemnością. Doceniam jej styl za prostotę w pisaniu o rzeczach niekoniecznie łatwych i przyjemnych, za brak zadęcia i krytyczne spojrzenie na często wywrócone do góry nogami priorytety dzisiejszego świata. Doceniam za odarcie z mainstreamowego blichtru zagadnień związanych z jogą i szeroko pojętym dobrostanem.
Paulino, dziękuję za inspirację i siłę.

To moja kolejna książka Pauliny i kolejny raz przeczytałam jej dzieło z największą przyjemnością. Doceniam jej styl za prostotę w pisaniu o rzeczach niekoniecznie łatwych i przyjemnych, za brak zadęcia i krytyczne spojrzenie na często wywrócone do góry nogami priorytety dzisiejszego świata. Doceniam za odarcie z mainstreamowego blichtru zagadnień związanych z jogą i szeroko...

Teraz, gdy moje ciało powiedziało stop, w głowie szum. Myśli, które szukają ujścia, które mam czas usłyszeć.
Miliony autentycznych olśnień, płynących łez, gęsiej skórki, szlochu, który chwilowo uwalnia napięcie.
Droga do spokoju wiedzie przez pełen cierni gąszcz pracy nad sobą, dojrzewania do odwagi, strach, któremu trzeba stawić czoła.
Dzięki Paulino, twoja opowieść jest dla mnie ważna. To mały duży krok. Ważne, by iść przed siebie.
I nie podpisuję się pod zarzutami, że to książka bardzo egocentryczna, że autorka pisze tylko o sobie i to nic nie wnosi. Owszem- pisze o sobie, ale z założonym z góry celem- by na swoim -przykładzie coś nam unaocznić.

Teraz, gdy moje ciało powiedziało stop, w głowie szum. Myśli, które szukają ujścia, które mam czas usłyszeć.
Miliony autentycznych olśnień, płynących łez, gęsiej skórki, szlochu, który chwilowo uwalnia napięcie.
Droga do spokoju wiedzie przez pełen cierni gąszcz pracy nad sobą, dojrzewania do odwagi, strach, któremu trzeba stawić czoła.
Dzięki Paulino, twoja opowieść jest...

To moje pierwsze spotkanie z Panią Pauliną. Czy udane? Nie do końca. Książka nie równa, udane fragmenty, i zwrócenie uwagi na przemysł związany z jogą. Ale jakoś tak chaotycznie tu , trochę niedopowiedzeń. zaczęte różne wątki , niby trochę o jodze niby o depresji ale brak mi konkretów. Może nie ten styl??. Nie mniej na tej pozycji nie poprzestanę:) i ten regulamin na końcu oraz te prawa dziecka oj ciężka końcówka:)

To moje pierwsze spotkanie z Panią Pauliną. Czy udane? Nie do końca. Książka nie równa, udane fragmenty, i zwrócenie uwagi na przemysł związany z jogą. Ale jakoś tak chaotycznie tu , trochę niedopowiedzeń. zaczęte różne wątki , niby trochę o jodze niby o depresji ale brak mi konkretów. Może nie ten styl??. Nie mniej na tej pozycji nie poprzestanę:) i ten regulamin na końcu...

Paulina jest zdecydowanie jedyną polską pisarką której słowo pisane przemawia do mnie w 100%. Ma cudowną zdolność ubierania w słowa rzeczywistości z którą większość ludzi albo nie potrafi sobie poradzić albo nazwać, albo nawet zdać sobie sprawy że w niej żyje. Jej nazywanie rzeczywistości przemawia do nie bo ona jest w tym prawdziwa, nie pisze o teoretycznych rzeczach które mogą się w życiu wydarzyć, ale pisze o swoim pocie i swoich łzach które sama wylała. Do tego podaje to w takiej formie, że nie jedna wykształcona pisarka mogłaby pozazdrościć. Jest prawdziwa w tym co pisze bo nikogo nie udaje. Jest bezkompromisowa i takie są jej książki - dla osób które chcą być sobą, błądzą i zadają pytania. Brawo za odwagę! Potrzebujemy takich odważnych kobiet!

Paulina jest zdecydowanie jedyną polską pisarką której słowo pisane przemawia do mnie w 100%. Ma cudowną zdolność ubierania w słowa rzeczywistości z którą większość ludzi albo nie potrafi sobie poradzić albo nazwać, albo nawet zdać sobie sprawy że w niej żyje. Jej nazywanie rzeczywistości przemawia do nie bo ona jest w tym prawdziwa, nie pisze o teoretycznych rzeczach które...

Książka mnie rozczarowała. Liczyłam na poradnik a to w 90% autobiografia. Przeczytałam całą i wciąż nie wiem jak mam zaznać spokoju a na szkolenie w Indiach zupełnie nie mam ochoty. W dużej części książka jest pełna "prawd oczywistych" które dla mnie nie sa niczym nowym czy wartym zainteresowania. To oczywiście moja subiektywna opinia ale czuję się oszukana i przez tytuł ksiązki i przez jej opis. Jedno na plus, ze jest napisana przystępnym językiem i szybko się czyta. Jeśli ktoś chce poczytać o życiu autorki to będzie to fajna pozycja, jeśli oczekuje porad nauczyciela jogi to nie polecam.

Książka mnie rozczarowała. Liczyłam na poradnik a to w 90% autobiografia. Przeczytałam całą i wciąż nie wiem jak mam zaznać spokoju a na szkolenie w Indiach zupełnie nie mam ochoty. W dużej części książka jest pełna "prawd oczywistych" które dla mnie nie sa niczym nowym czy wartym zainteresowania. To oczywiście moja subiektywna opinia ale czuję się oszukana i przez tytuł...

Książkę czyta się przyjemnie, ale efekt psuje zupełnie reklama na końcu. Poczułam się jakbym niepostrzeżenie przeniosła się z książki w gazetkę reklamową.

Książkę czyta się przyjemnie, ale efekt psuje zupełnie reklama na końcu. Poczułam się jakbym niepostrzeżenie przeniosła się z książki w gazetkę reklamową.

Przeczytałam bo bardzo lubie i szanuje Panią Paulinę. Ksiązka jest dobra ale jest jak dla mnie trochę "nierówna". Historia ciekawa, puenty trafne i wnioski również, niestety poszczególne rodziały bardziej by mi pasowały w formie felietonów, po sklejeniu w całości brakuję trochę ciągłości. Ale generalnie książka jest dobra.

Przeczytałam bo bardzo lubie i szanuje Panią Paulinę. Ksiązka jest dobra ale jest jak dla mnie trochę "nierówna". Historia ciekawa, puenty trafne i wnioski również, niestety poszczególne rodziały bardziej by mi pasowały w formie felietonów, po sklejeniu w całości brakuję trochę ciągłości. Ale generalnie książka jest dobra.