W zasadzie powinnam obniżyć ocenę, ale po co karać autora za błędy wydawnictwa? Magię serialu braci Duffers i talent aktorów z okładki, którym pisarz składa podziękowania na końcu książki skutecznie zabił przekład z licznymi błędami, cyklicznie wybijającymi z rytmu czytania powieści, równie efektywnie pozbawiając przyjemności z lektury. Trzy osoby do redakcji tekstu i korekty, a tyle błędów. To już nie jest smutne, to żenujące. Na szczęście nie wydałam pieniędzy na ten egzemplarz, bo by mnie szlag trafił i kto by marudził na te wszystkie literówki.
Podoba mi się autokrytyczna opinia Christophera, że żywi nadzieję, jakoby nie przesadził z opisem postaci Nastki i przede wszystkim Jima Hoppera. Pomyślałam o potencjalnej ekranizacji i gdyby jeszcze wziąć do obsady Harboura - to owszem, są może ze dwa miejsca, gdzie zachowanie detektywa nie pasuje do stylu gry aktora. Częste tłumaczenie emocji postaci również nie pasuje do szeryfa, który jeszcze rezyduje w Nowym Jorku odnośnie fabuły.
Zauważyłam liczne przeciągnięcia akcji, jakby zamówienie tego tomu opiewało w określoną liczbę znaków. Fajnie (byłoby, gdyby nie literówki) jednak przeczytać dłuższą historię bohatera.
Część odwołań do popkultury w ramach tworzenia atmosfery lat 70-tych bardzo mi się spodobała, parę przypadków było przesadzonych. Nie wiem, jak się odnieść do poprawności rasowej w przypadku Delgado i Marthy (ona pasuje trochę bardziej do fabuły, jakby zastanowić się nad przypadkiem jej brata, Leroya), zwłaszcza że policja i zwłaszcza nowojorska nie miała dobrej opinii w tej dekadzie.
Do końca oczekiwałam jakiegoś przecięcia się wątków z ekipą matki Nastki, chyba że zapomniałam imion wszystkich uczestników eksperymentu, w którym brała udział.
Co do Saint Johna to dobra postać do zagrania, jednak czuję niedosyt odnośnie jego wiary w nadejście zła i ofiary. Sugerowałoby to chorobę Sary jako karę za winę ojca i dopuszczenie do spełnienia ubzduranego proroctwa Saint Johna a oczekiwałam bardziej skutków w stylu odkrycia, że faktycznie o wiele bliżej mu było ze zdolnościami do Nastki, jak zostało to jedynie odrzucone.
Ciekawi mnie, czy zbrodnie Syna Sama miały oznaczać Zodiaka? Wypadałoby wspomnieć o tej postaci, w tym czasie działał.
Jest to książka zgoła odmienna od pierwszej fabuły ze względu na innych autorów, i bardzo dobrze. Podobała mi się o wiele bardziej od narracji Bond, aczkolwiek ona zyskała na zwięzłej akcji w miarę rozwoju wydarzeń w Ciemności nad miastem.
Cieszy mnie, że taki dobór pisarzy do prowadzenia bohaterów tej samej płci, to dobry zabieg. Równie mocno jestem zadowolona z zaniechania ghostwritingu, vide casus Castle. Chętnie przeczytam kolejną powieść ze świata ST, aczkolwiek Max nie znoszę po 3. sezonie.

W zasadzie powinnam obniżyć ocenę, ale po co karać autora za błędy wydawnictwa? Magię serialu braci Duffers i talent aktorów z okładki, którym pisarz składa podziękowania na końcu książki skutecznie zabił przekład z licznymi błędami, cyklicznie wybijającymi z rytmu czytania powieści, równie efektywnie pozbawiając przyjemności z lektury. Trzy osoby do redakcji tekstu i...