Mam wrażenie, że Sandoval nie potrafi mnie już niczym zaskoczyć - chyba uodporniłem się na jego magię. Jasne, od strony wizualnej to wciąż jest absolutny top of the top, ale fabularnie to powtórka ze wszystkich dotychczasowych prac autora.

Ocena dla tomów 1-2. Po kolejne być może sięgnę, ale raczej nie spodziewam się, bym diametralnie zdmienił swoją opinię.

PS. Po namyśle stwierdzam, że jedyny tytuł Sandovala, jaki tak naprawdę w 100% mi się podobał, to autobiograficzne "Spotkanie w Phoenix". Tylko tam autorowi udało się sprawić, bym odczuł jakiekolwiek emocje.

instagram.com/polishpopkulture

Mam wrażenie, że Sandoval nie potrafi mnie już niczym zaskoczyć - chyba uodporniłem się na jego magię. Jasne, od strony wizualnej to wciąż jest absolutny top of the top, ale fabularnie to powtórka ze wszystkich dotychczasowych prac autora.

Ocena dla tomów 1-2. Po kolejne być może sięgnę, ale raczej nie spodziewam się, bym diametralnie zdmienił swoją opinię.

PS. Po namyśle...

Fabuła nie za bardzo się trzyma jako całość. Oprócz wizualnych doznań nie można liczyć na poruszenie przemyśleń.

Fabuła nie za bardzo się trzyma jako całość. Oprócz wizualnych doznań nie można liczyć na poruszenie przemyśleń.