Można zachować się jak stary zgryźliwy tetryk i pociągnąć wywód, że kiedyś trawa była bardziej zielona, niebo bardziej niebieskie, a Akunin lepiej pisał. Pierwsze tomu o przygodach Erasta Fandorina w oryginale ukazały się w 1998 roku. Minęło 20 lat, przez które Akunin z większym lub mniejszym sukcesem tworzył 16 tomów przygód niebanalnej postaci z niebanalnymi pomocnikami. Czasami się wydawało, że Fandorin to „James Bond przełomu XIX i XX wieków”. Ostatnie 15 lat skutkowało wydaniem tylko 5 tomów, w tym rzeczywiście finalną powieścią. „Nie żegnam się” ukazało się w 2018 roku.
Jako fan Erasta Piotrowicza szykowałem się ucztować w jego towarzystwie jeszcze raz. Na żal takiej możliwości nie otrzymałem. Chciałbym zrozumieć, po co tyle czasu w pożegnalnej(!), jak mówi autor, książce o Fandorinie tyle przestrzeni przeznaczono dla innych bohaterów. Gdyby był to jeszcze wierny asystent Masa… Sam Fandorin przeleciał w książce jak duch, machnął swoim cylindrem i poszedł, jakby się zmęczył żyć dla nas i być. Przez całą powieść bohaterowie, którzy zawsze w moim mniemaniu mogli uchodzić za wzorce prawdziwych bohaterów wyglądają jak dwóch podstarzałych głupków. Jakby Akunin celowo niwelował ich pozytywne strony. Po książce został niemiły posmak, mało że brakowało Fandorina, to i książka przypomina nie tyle detektyw ile wywody Akunina o losach Rosji.

Nawet rozpłakałbym się w końcu, tak głupio wszystko się skończyło. Nie wiem, może po to by nie szkoda było się rozstać? Przecież nikt nie lubi się żegnać.

Można zachować się jak stary zgryźliwy tetryk i pociągnąć wywód, że kiedyś trawa była bardziej zielona, niebo bardziej niebieskie, a Akunin lepiej pisał. Pierwsze tomu o przygodach Erasta Fandorina w oryginale ukazały się w 1998 roku. Minęło 20 lat, przez które Akunin z większym lub mniejszym sukcesem tworzył 16 tomów przygód niebanalnej postaci z niebanalnymi pomocnikami....