Ale mnie ten komiks wymęczył. Na początku wygląda zachęcająco - zbrodnia, ulice Barcelony, jazz, lekko mroczny i brudny klimat. Co mogło pójść nie tak?
Chyba wszystko. Dostajemy tu mało Barcelony, żadnego jazzu, a jedynie papkę z której wyłania się połączenie Matrixa z filmami Tarantino.
Główny bohater Jazz Maynard jest zawodowym mordercą-włamywaczem. Nie ma na niego mocnych, pokonuje wszystko i wszystkich. Słabizna, ledwo doczytałem.

Ale mnie ten komiks wymęczył. Na początku wygląda zachęcająco - zbrodnia, ulice Barcelony, jazz, lekko mroczny i brudny klimat. Co mogło pójść nie tak?
Chyba wszystko. Dostajemy tu mało Barcelony, żadnego jazzu, a jedynie papkę z której wyłania się połączenie Matrixa z filmami Tarantino.
Główny bohater Jazz Maynard jest zawodowym mordercą-włamywaczem. Nie ma na niego...

Komedia kryminalna, która niczego nie wnosi do gatunku. Okładka jest myląca, ponieważ widzimy tytułowego Jazza z trąbką. Zapomnijcie o muzyce, to historia o profesjonalnym zabójcy, który ratuje swoją siostrę z rąk zbirów po nieudanym wyjeździe za granicą. Mało realistyczne podejście do barcelońskich porachunków. Choć słowo realistyczny nadto na wyrost, nieprzystający do obranej konwencji oraz szkodliwy dla autora, jest umowną pisownią. Pół żartem, pół serio bawi się w gatunkowe tropy: od korytarzowych pojedynków z orężem w ręku, po znajome ratunki w ostatniej chwili i pogaduchy dwóch kumpli uwiązanych przy krześle, by powspominać dawne czasy (wraz z retrospekcjami). Komedia pomyłek, ale taka sobie, ponieważ jedne żarty wchodzą, a drugie wolałbym przemilczeć. Nie brakuje zgrzytliwych momentów, niewyczulonego humoru, który nadawałby się do Familiady w niedzielę, nie zaś do pełnoprawnej historyjki.

Problem z Maynard jest taki, że próbuje wszystkich chwytów popkulturowych. Dostajemy bohatera gotowego wyjść z każdej opresji, trochę jak Liam Neeson z ,,Uprowadzonej'', a zabijaka nie gorszy niż John Wick (lecz na mniejszą skalę). Jedyną rzeczą, która go wyróżnia, to miejsce akcji - Hiszpania. Nie dostajemy mocno przeforsowanych lokacji, jak Los Angeles czy Nevada. Natomiast nie wiem za co mam chwalić? Za nierówny humor? Za niepotrzebnie wprowadzoną sektę religijną? Albo za to, że próbuje wprowadzić podwójną narrację (dynamizując ją wydarzeniami z przeszłości?). Nie wiem - za dwa dni zapomnę, że czytałem.

Komedia kryminalna, która niczego nie wnosi do gatunku. Okładka jest myląca, ponieważ widzimy tytułowego Jazza z trąbką. Zapomnijcie o muzyce, to historia o profesjonalnym zabójcy, który ratuje swoją siostrę z rąk zbirów po nieudanym wyjeździe za granicą. Mało realistyczne podejście do barcelońskich porachunków. Choć słowo realistyczny nadto na wyrost, nieprzystający do...

Nie powiem, żebym był wielkim fanem i znawcą kontynentalnego komiksu europejskiego. Rzadko mam z takowym styczność, a w moje ręce częściej trafiają tytuły amerykańskich i brytyjskich scenarzystów. Jasne – jest znakomity do pewnego momentu „Thorgal”, który towarzyszy mi przez większą część życia i jest w dodatku jednym z moich najukochańszych dzieł popkultury, ale poza tym ten temat prezentuje się u mnie dość słabo. Od czasu do czasu dobrze jednak spróbować poszerzyć trochę horyzonty i posmakować czegoś nowego, bo to, czego się nie zna, także może się okazać czymś wartościowym.

Główny bohater to włamywacz, który choć posługuje się swoistym kodeksem honorowym, będąc przy tym prawdziwym gentlemanem, nadal jest przestępcą. Jazz wraz ze swoją siostrą wraca, a właściwie ucieka z USA do rodzinnej Barcelony, gdzie z miejsca wpada w poważne kłopoty. Szybko okazuje się, że przeszłość nie zamierza zostawić Maynarda w spokoju. Dawni znajomi wykorzystują posiadane haki, by skłonić go do uczestnictwa w ryzykownym skoku. Co więcej, miastem rządzą skorumpowane elity, a Jazz może pomóc w ich zdemaskowaniu. Żeby tak się jednak stało, musi wyjść żywy z innych niebezpiecznych okoliczności.

W tym konkretnym wydaniu „Jazz Maynard” ukazały się zbiorczo trzy krótsze, prawie pięćdziesięciostronicowe albumy traktujące o przygodach naszego bohatera. Fabuła jest wyraźnie podzielona na trzy części, co rodzi pytanie – czy to dobry zabieg? Według mnie w niczym to przy lekturze nie przeszkadza – każdy segment traktuje co prawda o innej przygodzie Jazza, ale wszystkie są ułożone chronologicznie i mają wyraźnie zaznaczone powiązania. Czyli jeśli spojrzymy na wszystko całościowo, z łatwością dostrzeżemy główną linię fabularną, co wydaje się być rozwiązaniem optymalnym.

Scenarzysta, podpisujący się jako Raule, duży nacisk położył na tempo akcji. Ta toczy się niezwykle szybko, a kolejne strony wypełnione są pościgami, strzelaninami i niebezpiecznymi misjami. Na szczęście nic nie dzieje się tu na łapu-capu, a oszałamiająca intensywność nie jest środkiem samym w sobie. Na pierwszym miejscu stoi bowiem intryga – scenarzysta z dużą wprawą kreuje powiązania między bohaterami i prezentuje nam obraz współczesnej Barcelony jako miasta trawionego korupcją oraz przestępczością. W tym kontekście bohaterowie, którzy przecież sami nie są aniołkami, zdecydowanie zyskują i jawią się jako jedne z nielicznych osób, którym warto kibicować.

Wspomniani przed chwilą bohaterowie zostali bardzo dobrze zarysowani. I mowa nie tylko o tytułowym Jazzie, ale i o innych postaciach. Duże wrażenie robią wiarygodnie opisane relacje międzyludzkie. Raule kładzie nacisk nie tylko na aktualne zależności, ale udaje się w przeszłość – wprowadzane co jakiś czas retrospekcje dobrze uzupełniają wizję, którą czytelnik ma przed oczami, o nowe detale, dzięki czemu obraz wzajemnych relacji staje się bardziej kompletny. Sama galeria postaci jest dość szeroka – mamy na przykład drobnego przestępcę o złotym sercu, poza tym jest tu wierna swoim zasadom dziennikarka, będąca nie tylko obiektem westchnień głównego bohatera, ale i dziewczyną lokalnej szarej eminencji. Mało? Dodajmy więc do tego niezłomnego komisarza policji, działającego na zasadzie „ostatni sprawiedliwy” czy wychodzącą na prostą ofiarę handlu ludźmi. To naprawdę nie wszystko, a co najważniejsze, mimo kilku niewątpliwych klisz, scenarzysta przyłożył się do pracy, bo nikt nie jest potraktowany po macoszemu.

A jak prezentują się ilustracje? Są bardzo dynamiczne, ale zarazem dość specyficzne. Ta druga cecha widoczna jest w rysowaniu kolejnych postaci. Roger (zostając przy artystycznych pseudonimach) ma słabość do postaci wysmukłych, co przejawia się nie tylko w samych sylwetkach, ale także w twarzach. Te mogą momentami sprawiać wrażenie nieco końskich, co albo się zaakceptuje, albo nie. Kadrowanie jest z kolei konwencjonalne – to różne rozmiary prostokątów i kwadratów, bez jakichkolwiek ekstrawagancji.

„Jazz Maynard” jest komiksem co najmniej interesującym. Raule stworzył ciekawy obraz współczesnej Barcelony, zaludniając to miasto pełnokrwistymi postaciami. Właściwie na każdym etapie fabuła angażuje, a kolejne strony przewraca się ze sporym zainteresowaniem. Przyznam, że ten tytuł był dla mnie pewnym zaskoczeniem in plus, dlatego będę wypatrywał kontynuacji, na którą, miejmy nadzieję, Non Stop Comics nie każe nam czekać zbyt długo.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2019/05/jazz-maynard-recenzja.html
oraz na łamach serwisu Szortal - http://szortal.com/node/16246

Nie powiem, żebym był wielkim fanem i znawcą kontynentalnego komiksu europejskiego. Rzadko mam z takowym styczność, a w moje ręce częściej trafiają tytuły amerykańskich i brytyjskich scenarzystów. Jasne – jest znakomity do pewnego momentu „Thorgal”, który towarzyszy mi przez większą część życia i jest w dodatku jednym z moich najukochańszych dzieł popkultury, ale poza tym...

BARCELOŃSKI BRUD

Nie słucham jazzu. Nie czuję tej muzyki, choć kombinacje niektórych zespołów, łączących go z reggae i bluesem potrafią do mnie trafić – nie sięgnąłem więc po ten komiks pod wpływem tytułu ani dość jasno kojarzącej się okładki. Zachęciły mnie jednak ilustracje i całkiem przyjemnie brzmiący opis. I nie zawiodłem się, bo nawet jeśli nie jest to dzieło wielkie ani szczególnie oryginalne, trylogia duetu Raule / Roger to kawał niezłej opowieści sensacyjnej dla miłośników europejskich komiksów tego gatunku.

Jazz Maynard i kłopoty zawsze wzajemnie się lubili. Wychowany w biedzie najgorszych barcelońskich ulic, zaznajomiony z półświatkiem i złodziejskich fachem, zerwał z przeszłością i wyjechał. Niestety, po dziesięciu latach wraca w rodzinne strony. Przez ten czas zmieniło się niemal wszystko, miejsca, przyjaciele, bliscy… To co najgorsze jednak pozostało takie samo, a o Jazza już wkrótce upomni się przeszłość, wrzucając go w wir szalonych i niebezpiecznych wydarzeń, których stawką będzie życie nie tylko jego…

Całość recenzji na moim blogu: https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2019/04/jazz-maynard-raule-roger.html

BARCELOŃSKI BRUD

Nie słucham jazzu. Nie czuję tej muzyki, choć kombinacje niektórych zespołów, łączących go z reggae i bluesem potrafią do mnie trafić – nie sięgnąłem więc po ten komiks pod wpływem tytułu ani dość jasno kojarzącej się okładki. Zachęciły mnie jednak ilustracje i całkiem przyjemnie brzmiący opis. I nie zawiodłem się, bo nawet jeśli nie jest to dzieło wielkie...