To była piękna książka. Autorka miała świetny pomysł na książkę i bardzo dobrze go zrealizowała. I chociaż jestem dużo starsza od głównych bohaterów to Hadley zaimponowała mi swoją dojrzałością. I to nie była tak sztuczna dojrzałość jaką zwykle spotykamy w książkach YA/NA. I czasem się myliła, popełniała błędy, ale takie jest życie. I chociaż w rzeczywistości nie mamy możliwości cofnięcia się w czasie, autorka nie szarżowała z fantastyką, starając się żeby każdy detal był jak najbardziej realny. Oczywiście postacie takiej jak Śmierć czy Havoc musieli się pojawić, to książka tak naprawdę skupiała się na Hadley i jej próbie pomocy koledze. Okazało się, że nie tylko uratowała mu życie, zapobiegła kolejnej tragedii w rodzinie Archera, ale również ona sama i jej rodzina przeszła przemianę. Jej wcześniejsze „idealne” życie okazało się nie tak idealne. Wtrącając się nijako w życie Archera, zobaczyła jak jego rodzina troszczy się o siebie, czasem wybucha gniewem, ale też przede wszystkim kocha. Podobało mi się, że relacja Archera i Hadley nie była prosta. Dziewczyna naprawdę wychodziła z siebie, żeby się z nim zaprzyjaźnić i słusznie Archer był sceptyczny i mocno podejrzewający. Ale powoli i z dużą siłą przekonywania pojawiła się pomiędzy nić sympatii, a później przyjaźni. Cieszy mnie również, że autorka nie próbowała na siłę od razu ich w sonie rozkochać. Metodycznie budowała ich wzajemną relację, na koniec pozwalając im na wzrost emocji. Czasem jedno zawahanie, jedna myśl, jeden dobry uczynek może zmienić czyjeś życie. Hadley pokazała Archerowi, że ma tylko jedno życie i choćby nie wiadomo jak ciężkie było, warto je pielęgnować, bo ma się je jedno. Archer i jego rodzina zaprosili Hadley w swój duży włoski krąg, tak że przestała być samotna. I miała odwagę wykrzyczeć rodzicom jak naprawdę się czuła. Siłą tej książki jest nić połączeń pomiędzy ludźmi. Jedno dobre słowo może zmienić postrzeganie świata. Jedno przyjazne słowo może komuś uratować życie. Tyle jest tragedii na świecie, a ta książka niesie optymistyczny przekaz, że warto walczyć, warto się pomęczyć bo nagrodą może być uratowanie nie tylko życia, ale również uśmiechu na twarzy matki, beztroskiego dzieciństwa siostry, sarkastycznego humoru babci.

To była piękna książka. Autorka miała świetny pomysł na książkę i bardzo dobrze go zrealizowała. I chociaż jestem dużo starsza od głównych bohaterów to Hadley zaimponowała mi swoją dojrzałością. I to nie była tak sztuczna dojrzałość jaką zwykle spotykamy w książkach YA/NA. I czasem się myliła, popełniała błędy, ale takie jest życie. I chociaż w rzeczywistości nie mamy...