„Lateralnie” autorstwa Beaty Banasiewicz to nie książka dla każdego, z pewnością to idealna lektura dla wszystkich, którzy musza uporać się z przeszłością, ale nie tylko. Przypadnie do gustu osobom, które cenią sobie literaturę dającą do myślenia. Jeśli mam jakoś określić książkę Beaty Banasiewicz to jedyne, co kołacze mi się po głowię to patchwork. Tak, patchworkowe wspomnienia. Trudne, bolesne, zamazane przez upływ czasu, ale na końcu i tak tworzą spójną całość, z której wyłania się obraz kobiety poszukującej szczęścia, podążającej drogą, która zbacza z utartych szlaków. Córki – Dorosłego Dziecka Alkoholika (DDA),która dźwiga na swoich barkach żal, a mimo wszystko nie poddaje się i próbuje pogodzić swoje tu i teraz z przeszłością. To nie jest lekka lektura, którą można wrzucić do torby plażowej, a po przeczytaniu o niej zapomnieć. Nie zawsze łatwa, ale szczera książka, o stracie, pustce, żałobie i przeszłości. Przez smutek i żal przebija się mega pozytywne przesłanie, żeby dążyć do samoświadomości, do szczęścia, ale niewytartymi ścieżkami, tylko tymi, które sami sobie wytyczymy. Autorka pokazuje, że w tym chaotycznym napompowanym świecie można stworzyć swoje minimalistyczne i harmonijne miejsce na ziemi. Słodko gorzka, refleksyjna, mądra, nie obszerna, nie banalna i prawdziwa książka. Podsumowując: Bierzesz – czytasz – toniesz w morzu refleksji!

http://www.zapiski-okularnicy.pl/2019/01/lateralnie-beata-banasiewicz.html

„Lateralnie” autorstwa Beaty Banasiewicz to nie książka dla każdego, z pewnością to idealna lektura dla wszystkich, którzy musza uporać się z przeszłością, ale nie tylko. Przypadnie do gustu osobom, które cenią sobie literaturę dającą do myślenia. Jeśli mam jakoś określić książkę Beaty Banasiewicz to jedyne, co kołacze mi się po głowię to patchwork. Tak, patchworkowe...

Do przeczytania powieści "Lateralnie" zachęciła mnie sama autorka. Patrzę na okładkę, hmmm w sumie nie mam zdania. Próbuję rozszyfrować tytuł i tutaj również nie mam dużego pola do popisu. Czytam opis i czuję, że treść powinna mnie zaciekawić. Zaczynam czytać w drodze do pracy i ... przepadam! Jak bardzo żałuję, że tak szybko dojechałam do przystanku, na którym musiałam wysiąść.

 
Kim jest Beata Banasiewicz?

"Duńczycy mają hygge, Szwedzi lagom, a my mamy - jakoś to będzie. Jestem hygge."

Czym jest książka Beaty Banasiewicz?

"To swobodny, medytacyjny, liryczny zapis kardiogramu kobiety po czterdziestce. Zaburzenia pracy serca - wrodzone."

Autorka pisze o swoich doświadczeniach, o tym co przeżyła będąc DDA (Dorosłym Dzieckiem Alkoholików),o odchodzeniu, o żegnaniu się z najbliższymi. Nie płacze, nie żali się, za to wylewa na papier luźne, ale jakże esencjonalne myśli. Obdarowuje czytelnika wspomnieniami z okresu dzieciństwa, dorastania oraz dorosłości. 

"Książka to tygiel emocji (...) Przychodzień ma się w niej rozgościć. Zaufać, poczuć dreszcz emocji i przeżuwać każdy kęs jak brazylijską feijoadę albo kubańską ropa vieja."

Beacie Banasiewicz, to wszystko o czym pisze, udało się. Tak właśnie się czułam czytając jej "zapis". Nie dość, że doznawałam uczucia swojskości, bo z autorką jesteśmy w podobnym  wieku i mamy zbieżne wspomnienia związane z kolorytem lat 80 i kolejnych, to sposób w jaki opisała swoją historię bardzo przypadł mi do gustu. Jest z dystansem, wesoło, mądrze i emocjonalnie.

Udowadnia, że można żyć lateralnie, czyli 

"kreatywnie, twórczo, alternatywnie, giętko, gibko, elastycznie, poza."

A swoją książką namawia czytelnika do pozbywania się sztywności w postrzeganiu świata i problemów. Bardzo mi się ta droga podoba. Poprzez celne porównania, szalenie wyważony, bez narzucania czegokolwiek, pogląd na życie trafiła prosto w moje serce.

Niezwykle refleksyjna lektura, którą, gdyby tylko czytelnik miał ochotę, może traktować jako antydepresant i antidotum na kiepskie dni. Tak! Pomimo tego, że płyniemy "przez ocean emocji – smutku, bólu, lęku, złości, żalu, wstydu", to doświadczamy również "radości, szczęścia, pogodzenia, spełnienia i miłości." Marcin Wicha ma "Rzeczy, których nie wyrzuciłem", a Beata Banasiewicz swoje "Lateralnie". 

www.naczytniku.com

Do przeczytania powieści "Lateralnie" zachęciła mnie sama autorka. Patrzę na okładkę, hmmm w sumie nie mam zdania. Próbuję rozszyfrować tytuł i tutaj również nie mam dużego pola do popisu. Czytam opis i czuję, że treść powinna mnie zaciekawić. Zaczynam czytać w drodze do pracy i ... przepadam! Jak bardzo żałuję, że tak szybko dojechałam do przystanku, na którym musiałam...