Pan Jarosław Kret w dobrze mi już znanym stylu opisuje Indie – kraj pełen sprzeczności. Obala stereotypy, ale nie idealizuje. Pokazuje to, co godne uwagi. Krytykuje to, z czym godzić się nie można. Opisuje miejsca warte zobaczenia i te, których należałoby unikać. Dostarcza wielu informacji na temat kultury i obyczajowości Indusów. Przyznam, iż najbardziej urzekł mnie jednak rozdział dotyczący działalności Maharadży dźam sahiba Digwidżajsinhdźi na rzecz polskich sierot w czasie II wojny światowej:
„W wiosce Balaćadi (…) rozpoczyna budowę obozu dla tysiąca dzieci.
Powstaje internat, szkoła, przedszkole, kaplica, szpital, ambulatorium, skład apteczny, warsztaty, pralnie, magazyny, garaże (…)
Przez kolejne cztery lata tysiąc polskich uśmiechów rozpromienia Balaćadi i okolicę (…) W 1945 roku rozpoczyna się powolny proces szukania rodzin zastępczych i rozsyłania dzieci do Anglii, Kanady, USA, Nowej Zelandii i Australii. Rok później, w 1946, nowe władze »ludowe« w ojczyźnie (…) upominają się o »porwane przez Brytyjczyków« polskie dzieci z Balaćadi (…) W 1946 roku w obliczu przymusowej deportacji do Polski ponad dwustu sierot, które pozostawały jeszcze w Balaćadi, komendant obozu ksiądz Franciszek Pluta, brytyjski oficer Geoffrey Clarke i oczywiście maharadża dźam sahib Digwidżajsinhdźi dokonują formalnej zbiorowej adopcji sierot, by spokojnie szukać dla nich rodzin zastępczych”.

Pan Jarosław Kret w dobrze mi już znanym stylu opisuje Indie – kraj pełen sprzeczności. Obala stereotypy, ale nie idealizuje. Pokazuje to, co godne uwagi. Krytykuje to, z czym godzić się nie można. Opisuje miejsca warte zobaczenia i te, których należałoby unikać. Dostarcza wielu informacji na temat kultury i obyczajowości Indusów. Przyznam, iż najbardziej urzekł mnie jednak...