"Pana Tadeusza", czyli naszą narodową epopeję znają wszyscy z nas jako lekturę obowiązkową.
Pewnie większość osób uważa, że ta pozycja jest nielogiczna, okropnie nudna, ciężka do czytania i w ogóle do niczego.
Trochę się z nimi zgadzam. Trudny styl, tekst pisany wierszem, trzynastozgłoskowiec. A ponadto wiele długich i nieciekawych opisów przyrody, tradycji i takich tam.

Pewnie jestem wyjątkiem, ale... pomimo tych wszystkich wad poczułam, że w tej książce jest coś niesamowitego. Ciężko mi to ująć słowami, po prostu jakiś niepowtarzalny klimat, który napełnił mnie naprawdę chęcią przeniesienia się do dawnych czasów, gdzie wciąż rządzi szlachta, konwenanse i obyczaje, gdzie natura jest czymś więcej, niż tłem, a patriotyzm czymś więcej, niż pustymi słowami. Kiedy spróbowałam czytać trzy razy wolniej i trzy razy bardziej ze zrozumieniem, zrozumiałam, że ta historia naprawdę ma sens.

Podsumowując: uważam, że tę książkę powinien przeczytać każdy Polak. I koniec. Po przeczytaniu jej wcale się nie dziwię, że Mickiewicza nazwano wieszczem narodowym.

"Pana Tadeusza", czyli naszą narodową epopeję znają wszyscy z nas jako lekturę obowiązkową.
Pewnie większość osób uważa, że ta pozycja jest nielogiczna, okropnie nudna, ciężka do czytania i w ogóle do niczego.
Trochę się z nimi zgadzam. Trudny styl, tekst pisany wierszem, trzynastozgłoskowiec. A ponadto wiele długich i nieciekawych opisów przyrody, tradycji i takich...