„Najprawdziwsza Fikcja” Bianki Kunickiej Chudzikowskiej powinna mieć na okładce plakietkę z ostrzeżeniem – nie brać do ręki gdy na czytanie masz tylko chwilę! – … nie brać do ręki gdy masz 5 przystanków do pracy w autobusie, bo obudzisz się dopiero gdy kierowca poinformuje Cię, że to koniec trasy. A powieść już Cię tak pochłonęła, że nie sposób nie zajrzeć co zdarzy się na następnej stronie. Od samego początku książka bierze nas z zaskoczenia. Główna bohaterka zaczyna swoje życie jako dorosła osoba tu i teraz, z przeszłością którą zna ale której nie przeżyła. Akcja nabiera tempa ale jak to w życiu niczego nie można przewidzieć. Nie można biec nie łapiąc tchu. Bohaterka swoim maratończykom też daje chwile wytchnienia w takich momentach gdzie jakby od niechcenia rozważa czym jest to tu i teraz. Ledwo zdążysz złapać iskierkę zrozumienia a tu życie - najprawdziwsza fikcja – mknie dalej… I zamykasz ostatnią stronę, z zaskoczeniem, że to już koniec. A może nie? Czekam z utęsknieniem na kolejną powieść. Plastyczność języka Bianki, namacalność osobowości i scenografii zdarzeń jakie opisuje, niezrównana obrazowość – to wszystko na długo zapada w pamięci i każe szykować na półce miejsce na kolejne powieści.

„Najprawdziwsza Fikcja” Bianki Kunickiej Chudzikowskiej powinna mieć na okładce plakietkę z ostrzeżeniem – nie brać do ręki gdy na czytanie masz tylko chwilę! – … nie brać do ręki gdy masz 5 przystanków do pracy w autobusie, bo obudzisz się dopiero gdy kierowca poinformuje Cię, że to koniec trasy. A powieść już Cię tak pochłonęła, że nie sposób nie zajrzeć co zdarzy się na...