Książka jest mocno filozoficznym sadyzmem nad filozofią logiki, lecz w niewielkim tylko stopniu nad jej formalizmem, z ewidentnymi inspiracjami marksizmem-leninizmem i notorycznymi do niego odniesieniami (co takiego w ogóle osiągnęli Marks, Engels i Lenin w dziedzinie logiki formalnej?!). Bardzo razi fakt, że autor (filozof) znajomością logiki (głównie: klasyczny rachunek zdań i predykatów) ewidentnie nie grzeszy, poddając, nierzadko błędnej, analizie filozoficznej różne stanowiska odnośnie logiki, formułując niebyt udolnie własne. Samą logikę nazywa logistyką. Poza tym jest kilka błędów (nie wiem czy ze strony autora, czy tłumacza, a których nie ma w dołączonej erracie),np.: w efekcie fotoelektrycznym warunkiem wybicia elektronów jest określona częstotliwość padającej (na metal) fali elektromagnetycznej, a nie jej natężenie, G.W. Leibniz i I. Newton odkryli rachunek całkowy, a nie rachunek całkowity (sic!). Najbardziej rażącym błędem autora jest całkowite niezrozumienie twierdzeń Gödla i syntezie ich w jedno twierdzenie, które zdefiniował: „zupełności i niesprzeczności tych systemów, które mogą służyć do udowodnienia matematyki, nigdy nie można udowodnić wewnątrz samych systemów, o których mowa.” Podam jedynie ich poprawną definicję, aby można było zobaczyć tę rażącą niekompetencję autora: I tw. Gödla mówi o niezupełności Peana arytmetyki liczb naturalnych i systemów bogatszych, II tw. mówi o niedowodliwości niesprzeczności Peana arytmetyki liczb naturalnych w niej samej. Widać różnicę, prawda? Jako przykład niesprzecznych i zupełnych systemów aksjomatycznych podać można chociażby system liczb rzeczywistych oraz geometrię elementarną. Przeraża więc fakt, że książka ta została zaakceptowana przez recenzentów dysertacją doktorską autora. Interpretację poprawnie zdefiniowanych twierdzeń Gödla, przytoczyłem przy okazji recenzji (bardzo dobrej z resztą) książki prof. R. Murawskiego „Szkice z filozofii i historii matematyki i logiki” oraz „Z historii logiki i filozofii matematyki”, do których przeczytania gorąco zachęcam.
Tłumaczem książki jest B. Stanosz – polska logik, autorka kilku podręczników logiki formalnej, więc powyższe błędy są tym bardziej rażące, no chyba, że tłumacz nie może sobie pozwolić na ich korektę, aby nie zmieniać pierwotnej treści książki, wtedy jestem w stanie usprawiedliwić samego tłumacza.
W związku z powyższymi wadami, czy książka ma w ogóle jakieś zalety? W zasadzie jedną – historyczny opis rozwoju logiki na przełomie wieku XIX i XX i do tej części, i choć nie jest zbyt spójna, to nie można mieć większych zastrzeżeń, poza tym, że stanowi jedynie niewielką część książki. Niestety to za mało nawet na neutralną ocenę - książka jest po prostu słaba i wcale nie dziwię się, że nie wzbudziła prawie żadnego zainteresowania w tej tematyce. Dlatego też nie polecam jej, może z wyjątkiem zagorzałych filozofów, którzy z logiki (formalnej) orłami nie byli, a chcieliby nieco douczyć się o niej samej, w kontekście jej filozofii i historii, choć w tej tematyce są, bez wątpienia, deklasujące ją pozycje (por. B. Czernecka-Rej, P. Garbacz, S. Kiczuk).

Książka jest mocno filozoficznym sadyzmem nad filozofią logiki, lecz w niewielkim tylko stopniu nad jej formalizmem, z ewidentnymi inspiracjami marksizmem-leninizmem i notorycznymi do niego odniesieniami (co takiego w ogóle osiągnęli Marks, Engels i Lenin w dziedzinie logiki formalnej?!). Bardzo razi fakt, że autor (filozof) znajomością logiki (głównie: klasyczny rachunek...