Powiedzcie mi proszę, drodzy czytelnicy, jak wygląda stereotypowy wiking? Pierś szeroka, wzrok groźny, głos tubalny. Wszelkie stworzenie przed nim drży i ucieka. Zupełnie inny jest Tappi, przyjazny i pomocny wiking mieszkający razem ze swoim nieodłącznym towarzyszem, reniferkiem Chichotkiem. Tappi to olbrzym, lecz cechuje go dobroć, mądrość oraz wyrozumiałość w stosunku do zwierząt. Natomiast Chichotek to rozbrykany maluch o nieograniczonej wyobraźni i skłonności do psot.

Marcin Mortka po raz kolejny przenosi nas do magicznego świata Szepczącego Lasu. Ci, którzy mieli okazję poznać wcześniejsze przygody dzielnego wikinga, kojarzą już pewnie barwne ilustracje Marty Kurczewskiej. Znają też innych mieszkańców tego miejsca, takich jak bóbr Chrobotek, wiewiórka Śmigaczka, troll Gburek czy niedźwiedź Brzuchacz. Na książkę składa się dziesięć opowiadań, dzięki czemu jest ona idealna zarówno dla czterolatka, jak i siedmiolatka.

„Tappi i tajemnica bułeczek Bollego” pomaga dzieciom zmierzyć się ze swoimi lękami, oswoić je. Zjawiska z pozoru przerażające, takie jak burza, okazują się bowiem potrzebne i piękne („Tappi i sekret burzy”). Natomiast duchy grasujące w nocy po sklepie kupca Pasibrzucha to miłe stworzenia, chętne do zabawy („Tappi i nawiedzony sklep kupca Pasibrzucha”). Cenną lekcję dla młodego człowieka odnajdziemy w opowiadaniu „Chichotek i opowieści Dębu Starodzieja”. Stare drzewo upomina młode zwierzątka, że wolno zrywać jedynie suche i stare gałęzie, ucząc tym samym maluchy szacunku dla przyrody.

„Chichotek i sekret rzeczki Bulgotki” wyjaśnia dzieciom, iż czasem szczęście przyjaciół to lepsza nagroda niż wygrane zawody. „Tappi i źródełko w głębi lasu” uświadamia zaś maluchom, iż „nikt nie potrzebuje złośliwości”. W tej historii Tappi upomina niesfornego Chrupka: „Śmiej się wraz z innymi, a nie z nich. Szukaj przyjaciół, a nie ofiar dla swych kawałów! W przeciwnym razie możesz kiedyś odkryć, że zostałeś całkiem sam”. Oczywiście bardzo bym chciała, żeby w opowieści pojawiło się nieco więcej informacji pomagających dzieciom i rodzicom w regulowaniu, a nie kontrolowaniu własnych emocji. Trudno jednak narzekać, gdyż w innych opowiadaniach z Szepczącego Lasu pojawiały się historie o tym, iż negatywne emocje powstają w wyniku zmęczenia czy głodu, a łatwo się ich pozbyć przez znalezienie przyczyny i jej wyeliminowanie. Dorosłym takie lekcje też się bardzo przydadzą, ponieważ często stawiamy dzieciom wymagania, którym sami nie jesteśmy w stanie sprostać.

Najnowsza odsłona przygód Tappiego to pochwała nieograniczonej wyobraźni i zabawy – szczególnie opowieść „Chichotek i podniebne wygłupy”, w której reniferek Chichotek spełnia swoje marzenie o lataniu po nocnym niebie: „Tappi w istocie był rozsądnym wikingiem, ale dał się porwać zabawie. I tak skakali i dokazywali przez calutką noc, aż przegoniło ich budzące się, ziewające Słońce”. Pozostaje oczywiście tajemnica bułeczek Bollego, lecz zachęcam was, drodzy czytelnicy, żebyście rozwikłali ją sami.

Książka Marcina Mortki to przednia rozrywka nie tylko dla dzieci, lecz także dla dorosłych. Najlepszą rekomendacją „Tappiego i tajemnicy bułeczek Bollego” będzie sympatia, jaką wszystkich bohaterów Szepczącego Lasu obdarzyła mała czteroletnia czytelniczka, a także zdarty głos rodzica, czytającego w kółko historie o Tappim i Chichotku.

Ewa Szymczak