Dani z dnia na dzień dowiaduje się, że jej mama wyjeżdża na Antarktydę badać pingwiny i ich sposób poruszania się, a ona sama trafi do szkoły z internatem, tym samym musząc zostawić swojego najlepszego przyjaciela, pasję i ukochaną babcię. Szkoła jest jednak zupełnie inna, niż spodziewała się Dani. Nie obowiązują w niej mundurki, nie ma zwykłych lekcji, dyrektorka nosi na głowie koronę z plastikowych łyżek, a maskotką szkoły jest koza. Czy Dani uda się odnaleźć w tym szalonym miejscu? Czy zaaklimatyzuje się wśród innych uczniów i uczennic? Czy jednak zrobić wszystko, by opuścić internat?



Książka ta jest kolejnym już moim łupem z biedronkowych wyprzedaży. Coraz bardziej warto zaglądać do tych sklepów, można w nich znaleźć całkiem przyjemne czytadła.
Szkoła im. Św. Zgryzi jest zupełnie odmienną placówkę edukacyjną od tych, które znamy na co dzień, zamiast normalnych lekcji dzieci uczą się tutaj sztuczek cyrkowych czy budowania domków na drzewie. Moim najbliższym skojarzeniem są oczywiście szkoły demokratyczne, które choć nie są tak absurdalne, dają dzieciom więcej możliwości wyrażania siebie i nauki na mniej konwencjonalne sposoby niż szkoły tradycyjne.
Dani, samotna, tęskniąca za domem i najbliższymi, ma problem by odnaleźć się w nowym miejscu. Odmienność ją przytłacza, a smutek i tęsknota nie pozwalają się zintegrować z nowym środowiskiem. Jednak na podstawie jej zachowań i transformacji autorka pokazuje i pozwala zrozumieć najmłodszym, że każdy i każda z nas jest na swój sposób dziwny_a, i tylko dzięki poznawaniu otoczenia i próbie zrozumienia innych możemy nawiązać z nimi więź. Nie wszystko musi być takie, jakie znamy do tej pory, by było dla nas odpowiednie, a zmiany nie muszą być na gorsze. Dla rodziców do zastanowienia się są metody nauczania, i model szkoły najbardziej wśród nas popularny. Czy aby na pewno jest on najlepszy?
Bardzo doceniam różnorodność bohaterów i bohaterek, chłopak z Japonii uczący się angielskiego na stanowisku recepcjonisty, uczeń jeżdżący na wózku, ciemnoskóre trojaczki, francuska nauczycielka. Pewnie nie jest to nic niezwykłego w miejscu powstania książki, w Polsce jednak wciąż potrzebujemy oswajać się z wielokulturowością i obecnością w naszej przestrzeni osób z niepełnosprawnością.

Książkę oczywiście polecam i dzieciom i rodzicom, bez względu na wiek, płeć czy cokolwiek innego:) Jest świetna!:)

Dani z dnia na dzień dowiaduje się, że jej mama wyjeżdża na Antarktydę badać pingwiny i ich sposób poruszania się, a ona sama trafi do szkoły z internatem, tym samym musząc zostawić swojego najlepszego przyjaciela, pasję i ukochaną babcię. Szkoła jest jednak zupełnie inna, niż spodziewała się Dani. Nie obowiązują w niej mundurki, nie ma zwykłych lekcji, dyrektorka nosi na...

Spokojną egzystencję Dani zakłóca bzik matki na punkcie pingwinich zadków. Co zrobić, kiedy jest się zapalonym naukowcem i jednocześnie matką? Czy można realizować się naukowo i zajmować dzieckiem? Jest to trudne, ale… przecież są rozwiązania pomagające dzieciom w nabraniu samodzielności, a ich rodzicom w realizacji niedługich (rocznych) celów bez konieczności martwienia się o bezpieczeństwo pociechy. I tym sposobem Dani trafia do bardzo dobre szkoły im. św. Gryzeldy. Tam okazuje się, że ta renomowana placówka niedawno przeszła prawdziwą metamorfozę i nie tylko nie ma tu już mundurków oraz sztywnego regulaminu, ale i połowy dotychczasowego personelu. Z każdym dniem odchodzą kolejni pracownicy niemogący poradzić sobie z pracą w chaosie. Także nowa uczennica nie jest zadowolona z pobytu w tym miejscu. Marzy o tym, aby wrócić do domu, ale z czasem odkrywa uroki nowego miejsca i znajduje nowych przyjaciół, a nieliczne klasy oraz szkoła opanowana przez ośmiolatki wydaje się mieć swój urok. Do takiego właśnie świata zabiera nas pierwszy tom z serii „Szkoła im. św. Zgryzoty”.
W drugim tomie częściowo zaaklimatyzowana bohaterka ciągle jeszcze nie może się przyzwyczaić do zmian, dziwnego zachowania dyrektorki i uczniów. Na szczęście nie jest w tym osamotniona. Ale tylko przez chwilę, bo zaskoczona zmianami kucharka, pani Płotek, odchodzi z hukiem drzwi. Uczniowie będą musieli poradzić sobie z samodzielnym przygotowywaniem posiłków, sprzątaniem i nauką. Jakby tego było mało do ich obowiązków dochodzi nakręcenie na konkurs filmu o prowincji, w której się znajdują i jej urokach. Aby zadanie było niełatwe będą mieli konkurencję w postaci różnych szkół, wśród których na prowadzenie wybija się placówka dla (zarozumiałych) chłopców. Dziewczyny oczywiście nie mogą się dać i koniecznie muszą stworzyć coś niezwykłego. Szybko okazuje się, że z organizacją i rozdzielaniem ról jest u nich dość kiepsko: każdy chciałby robić wszystko i w ten sposób nikt nie potrafi nic zrobić. Na szczęście mała interwencja i motywacja Lulu (dyrektorki) motywuje dziewczynki do wspólnego działania i wyjaśnienia paru zagadek, których bohaterami są duchy i pojawiające się z zaskoczenia babcie. No, dobra, może nie w liczbie mnogiej, ale za to tak żywotna, że doskonale robi za tłum staruszek.
Mam dość mieszane uczucia do tej lektury. Z jednej strony książka ze świetnym pomysłem na akcję, a z drugiej czegoś mi w niej brakowało. Akcja jest szybka, rozdziały niedługie, fabuła interesująca i pouczająca oraz pokazująca, że szkoła wcale nie musi być nudna, a internat kojarzyć się z więzieniem tylko bardziej z domem, w którym dyrektorka nie jest nadzorcą tylko opiekunką zastępującą rodziców wszystkim uczniom. Tekst wzbogacono czarno-białymi ilustracjami doskonale odzwierciedlającymi zawarte w nim wydarzenia. Gdybym miała napisać jednym zdaniem o tej książce to stwierdziłabym, że to lekka opowieść o urokach nieco odmiennej edukacji pozwalającej wykształcić silne kobiety z ważnymi umiejętnościami i wiarą we własne możliwości.

Spokojną egzystencję Dani zakłóca bzik matki na punkcie pingwinich zadków. Co zrobić, kiedy jest się zapalonym naukowcem i jednocześnie matką? Czy można realizować się naukowo i zajmować dzieckiem? Jest to trudne, ale… przecież są rozwiązania pomagające dzieciom w nabraniu samodzielności, a ich rodzicom w realizacji niedługich (rocznych) celów bez konieczności martwienia...