"Trzydzieści sekund czekamy w śmiertelnej ciszy. Słyszymy gdzieś w oddali trzask rozbijanego szkła.
Wycie syren. A ciemność trwa. Najciemniejsza w tym stuleciu. Nigdzie nie pali się choćby lampka kontrolna.
Zgasły wszystkie wyświetlacze.
- Już się nie zapala. - Głos Abby drży.
(...)
Seth (...) podchodzi do okna i wygląda na zewnątrz.
- Jezu - mówi. - Cała ulica jest ciemna. kompletnie nic nie widać... Żadnych budynków w oddali.
Gigantyczny kawał miasta jest bez prądu!
Podchodzę do niego po omacku i podciągam żaluzje. Huraganowe niebo jest tylko odrobinę mniej czarne
od domów. Sandy nie obchodzi, że nie mamy już światła. Przewala się z niemiłosiernym zawodzeniem
i szarpie oknami. Szyba na chwilę się nadyma, a przy kolejnym podmuchu wiatru wygina do środka.
Seth i ja jednocześnie spuszczamy żaluzję.
Bo wyobraź sobie: gdyby szyba się rozbiła, kiedy wyglądasz na zewnątrz, w twarz uderzyłby cię deszcz
odłamków szkła. Gdzie miałby szukać pomocy człowiek zraniony w czasie huraganu? Czy podczas
takiego sztormu karetki pogotowia w ogóle mogą jeździć? Czy w szpitalu też panują teraz takie ciemności?
- Fuck. - Twarz Jima oświetla od dołu jego telefon. - Internet padł i nie ma już nawet zasięgu.
W środku Manhattanu, kto by pomyślał..."


Powyższy cytat pochodzi z książki "Sto godzin nocy" Anny Woltz.
Sandy to huragan, który akurat plądruje Nowy Jork.
Opowiada o nim główna bohaterka - 14-letnia Emilia.
Seth i Jim to przypadkowo spotkani nastoletni chłopcy.
Abby to 9-letnia siostra Setha.
Całą czwórkę na kilka długich ciemnych dni połączył huragan.

"Sto godzin nocy" to bardzo współczesna książka.
Oprócz huraganu, prądu, telefonów komórkowych, internetu, znajdziemy tu
wielki wór problemów nękających nastolatki i ich rodziców.
Depresja, samobójstwo (?), praca z dala od rodziny, zdrada, molestowanie,
oderwanie od rzeczywistości, ucieczka przed kłopotami, alkoholizm,
samotność, fobie, ataki paniki, bieda - to tylko niektóre z nich.

Młodzież widzi świat czarno-biały.
Próbuje rozumieć go zero-jedynkowo.
Bohaterowie tej książki nie mają z tym łatwo...

Emilia, Abby, Seth, Jim próbują razem przetrwać huragan.
Oraz równie trudny czas po huraganie.
Przy okazji uczą się siebie samych i siebie nawzajem.
Po takim kataklizmie zmieniają się priorytety.


Akcja nie gna, nie pędzi, mimo, że huragan szaleje.
Więcej dzieje się w głowie Emilii.

Anna Woltz opisuje wszystko bardzo realistycznie,
bo sama przeżyła huragan.
Ale skąd wiedziała, co siedzi w głowie 14-latki?
Rozżalonej, zdradzonej, zbuntowanej uciekinierki.


"Sto godzin nocy" nie jest książką dla różowych dziewczynek*.
Autorka nie koloryzuje, ale i nie ugrzecznia.
Emilia zostaje oszukana, Jim przeklina, nastolatki piją wino,
a ojciec Emilii przez opinię publiczną jest posądzany o pedofilię.
W tej książce wrze, ale nie jest przygnębiająca.
W niektórych momentach chichotałam.

To wartościowa lektura dla młodzieży od 14 lat.
Oraz ich rodziców i nauczycieli :-)
Polecam!


* https://bajdocja.blogspot.com/2016/10/rozowa-dziewczynka.html


https://bajdocja.blogspot.com/2019/03/sto-godzin-nocy.html

"Trzydzieści sekund czekamy w śmiertelnej ciszy. Słyszymy gdzieś w oddali trzask rozbijanego szkła.
Wycie syren. A ciemność trwa. Najciemniejsza w tym stuleciu. Nigdzie nie pali się choćby lampka kontrolna.
Zgasły wszystkie wyświetlacze.
- Już się nie zapala. - Głos Abby drży.
(...)
Seth (...) podchodzi do okna i wygląda na zewnątrz.
- Jezu - mówi. - Cała ulica jest...