Miałam spore wątpliwości, czy w ogóle podejść do trzynastego tomu "Zwiadowców"; dwunasty mi sie nie podobał, nie tylko przez wzgląd na krzywdę Willa, jak i najbardziej irytującą postać w powieściach, czyli Maddie. Do tego po lekturze dwóch tomów prequelu moja opinia pogorszyła się jeszcze bardziej.

Ale moja miłość do tej serii ostatecznie wygrała i wzięłam się do czytania.

Efekt – jak najbardziej pozytywny!

Odetchnęłam z ulgą już po pierwszych stronach; nie wyczuwałam żadnego przymusowego pisania, nie napotkałam żadnych nużących opisów. Po kilkunastu stronach przekonałam się nawet, że oto wrócił charakterystyczny humor całej serii i znów uśmiechałam się pod nosem, czytając dialogi Halta, Willa i Gilana. Z zaskoczeniem odkryłam, że nawet moja nienawiść do Maddie słabła z każdą stroną – zgaduję, że to przez to, iż dziewczyna zaczęła bardzo przypominać Willa.

Lektura znów stała się przyjemna i z ochotą pochłaniałam stronę za stroną, fabuła znów mnie zaczęła interesować, a zakończenie sprawiło, że z radością oczekiwać będę na kontynuuację – a nawet pojawiła się w moim sercu nadzieja, że może pojawią się i kolejne tomy, tym razem o przygodach Maddie, bo w sumie czemu nie? ♥

Liczę na to, że czternasty tom nie będzie powtórką prequelu o Haltcie – w tamtym przypadku "Bitwa na Wrzosowiskach" była zupełnie niepotrzebna, wszystko mogło się toczyć i zakończyć w pierwszym tomie. Tutaj też mam takie wrażenie, ale mam nadzieję, że autor szykuje dla nas coś dobrego :)

Miałam spore wątpliwości, czy w ogóle podejść do trzynastego tomu "Zwiadowców"; dwunasty mi sie nie podobał, nie tylko przez wzgląd na krzywdę Willa, jak i najbardziej irytującą postać w powieściach, czyli Maddie. Do tego po lekturze dwóch tomów prequelu moja opinia pogorszyła się jeszcze bardziej.

Ale moja miłość do tej serii ostatecznie wygrała i wzięłam się do czytania....