Książka opisuje ewolucję poczynań badawczo-twórczych Alfreda Whiteheada, od matematyki do filozofii, wynikającą, prawdopodobnie, z nieudanej próby zaksjomatyzowania całej matematyki (przy użyciu metod logiki) we współpracy z Bertrandem Russellem. W pierwszej części autor skupia się na filozoficznej analizie jego twórczości matematycznej, w drugiej charakteryzuje wyznawaną przez niego filozofię, nie tylko matematyki. Treść porusza, w znakomitej większości, filozoficzne wątki działalności Whiteheada, mocno ograniczając charakterystykę jej matematycznych aspektów, co pewnie wynika z faktu, że autor jest filozofem, a nie matematykiem. Właśnie to powoduje, że, w mojej opinii, pozycja jest mocno przeciętna: nazbyt filozoficzna i nazbyt uboga w historię logicznej i matematycznej działalności Whiteheada, w szczególności w zakresie prac nad jej podstawami, chociażby w odniesieniu do tworzenia jego (i B. Russella) największego dzieła – 𝑃𝑟𝑖𝑛𝑐𝑖𝑝𝑖𝑎 𝑀𝑎𝑡ℎ𝑒𝑚𝑎𝑡𝑖𝑐𝑎. Jest to książka bardziej dla niematematyzujących filozofów, niż dla filozofujących matematyków.

Książka opisuje ewolucję poczynań badawczo-twórczych Alfreda Whiteheada, od matematyki do filozofii, wynikającą, prawdopodobnie, z nieudanej próby zaksjomatyzowania całej matematyki (przy użyciu metod logiki) we współpracy z Bertrandem Russellem. W pierwszej części autor skupia się na filozoficznej analizie jego twórczości matematycznej, w drugiej charakteryzuje wyznawaną...