Kazdy, kto przynajmniej raz zetknal sie z proza Laili Shukri, wie ze literackich wyzyn raczej tu nie doswiadczy. Odnosze jednak wrazenie, ze nie to jest zamiarem autorki.
Po raz kolejny mamy do czynienia z wybitnie zle skostruowanymi dialogami. Bohaterowie albo uzywaja jezyka rodem z rozmowek polsko - angielskich, albo zachowuja sie jakby ktos w ich mozgi wszczepil twardy dysk i wgral do niego Encyklopedie PWN. Pani Autorko, serio? Naprawde slyszala Pani, zeby ktos w taki sposob prowadzil luzna rozmowe przy lampce wina?!
Pierwszych kiladziesiat stron "Perskiej nienawisci" to glownie turystyczny przewodnik po Majorce, przeplatany garscia informacji z zycia Chopina (ziew). W tej czesci autorka postanawia pokazac nam swoja wszechstronnosc i wtraca kilka zdan na temat wakacyjnych przebojow 2017 roku (?!) Wszystko to zwykle zapychacze, majace na celu rozbudowac objetosc ksiazki, ale niestety nie jej fabule.
W dalszych rozdzialach cos tam zaczyna sie dziac - i nie powiem, nawet wciaga. Wszystko pieknie gdyby nie ten infantylny styl! Szkoda, bo pomysly Pani Shukri ma, brakuje jedynie literackich zdolnosci.
Po raz kolejny plus, za przyblizenie problemow Bliskiego Wschodu. Obiektywnie i rzeczowo. Na tym jednak dobre strony sie koncza.
Po ksiazke Pani Autorki po raz kolejny siegnalem swiadomie i siegne pewnie po nastepne, jesli tylko sie ukaza. Dlaczego? Bo wspomniane wyzej dialogi bawia mnie do lez, a smiech to zdrowie przeciez!

Kazdy, kto przynajmniej raz zetknal sie z proza Laili Shukri, wie ze literackich wyzyn raczej tu nie doswiadczy. Odnosze jednak wrazenie, ze nie to jest zamiarem autorki.
Po raz kolejny mamy do czynienia z wybitnie zle skostruowanymi dialogami. Bohaterowie albo uzywaja jezyka rodem z rozmowek polsko - angielskich, albo zachowuja sie jakby ktos w ich mozgi wszczepil twardy...