Książki Sprarksa można określić jako mdłe. Postacie nie są tak wyraziste jak być powinny, opisy często smakują lekką nudą i do tego często przebrnąć przez początek. Różne ważne dla bohaterów sytuacje nie zawierają różnych szczegółów, przez co wydają się "odbębnione", jakby autor chciał iść dalej, jak najszybciej zakończyć książkę. Ale za to końcówki temu autorowi wychodzą jak nikomu innemu. I mimo że łatwo domyślić się co wydarzy się za chwilę, to i tak przy tych zakończeniach płaczę jakby to mi przydarzyły się te historie. Końcówki poruszają do głębi, każde zdanie wyciska kolejne litry łez z moich oczu i w efekcie co kilka minut muszę przerywać, bo łzy przesłaniają mi świat.
Teraz, kiedy żegnam kolejny dzień, patrzę na zachód słońca i myślę o historii Johna i Savannah. Wyobrażam sobie, że ich historia kończy się szczęśliwie, że wszystko jest dobrze... ale nie pasuje mi to. Po prostu uważam że zakończenie książki jest całkowicie na miejscu, tak naturalne jakbym zawsze o tym wiedziała.
Kiedy czytam książki innych autorów, nie zawsze zgadzam się z zakończeniem nieszczęśliwym (chociażby po części), ale Sparks... hm, on tak to wszystko opisuje, że wszystko jak najbardziej akceptuję bez zastrzeżeń.
I wiecie co? Od dzisiaj będę obserwować pełnię w oczekiwaniu na własną porywającą historię- nie ważne, czy zakończy się dobrze, czy źle. Bo najważniejsza jest podróż, a nie jej cel.

Książki Sprarksa można określić jako mdłe. Postacie nie są tak wyraziste jak być powinny, opisy często smakują lekką nudą i do tego często przebrnąć przez początek. Różne ważne dla bohaterów sytuacje nie zawierają różnych szczegółów, przez co wydają się "odbębnione", jakby autor chciał iść dalej, jak najszybciej zakończyć książkę. Ale za to końcówki temu autorowi wychodzą...