"Nasze czyny [...] One trwają wiecznie. Cokolwiek robimy, staje się to faktem już na zawsze. Czynów za nic nie cofniesz."

Zdecydowanie najlepsza część trylogii. Nic tutaj nie było nużące ani przeciągnięte, książka trzymała w napięciu, momentami miałam dosłowne ciarki na skórze, bo chciałam już wiedzieć, co się wydarzy i jak całość się zakończy.

A działo się naprawdę dużo. Juliette za wszelką cenę i wbrew wszelkim przeciwnościom postanawia dotrzeć do prawdy i uratować swoich przyjaciół z silosu 17-go. Wpędza w ruch machinę większą, niż mogłoby się jej wydawać. Tymczasem Donald i jego siostra nie są bezpieczni, po tym jak Donny zabił szefa wszystkich szefów, igrają z ogniem, czy zostaną zdemaskowani? Czy będą musieli ponieść konsekwencje swoich czynów?

Z każdej stronicy książki czuć przygnębienie i desperację ludzi w poszukiwaniu prawdy i dążeniu do lepszego życia. Przeczucie, że silos to nie cały świat i że poza nim może istnieć ten o błękitnym niebie i zielonej trawie dodaje im motywacji i chęci do działania. Podziwiam zmagania Juliett i jej upór, dąży do celu, pomimo tego, że po jej stronie pozostało już bardzo niewielu mieszkańców silosu 18-go, po tym jak Juliett wróciła z czyszczenia i dowiedziała się o innych silosach, wzbudziła w ludziach bardziej lęk, niż nadzieję. Podziwiam też postać Lukasa, jego cierpliwość i oddanie.

Troszkę rozczarowało mnie zakończenie, spodziewałam się więcej wyjaśnień, ale ich nie otrzymałam. Mimo to uważam, że jest to historia dobra, ciekawa, którą warto poznać i jedna z ciekawszych propozycji w klimacie dystopijnym w dobie, kiedy rynek został zalany naprawdę sporą ich ilością.

"Nasze czyny [...] One trwają wiecznie. Cokolwiek robimy, staje się to faktem już na zawsze. Czynów za nic nie cofniesz."

Zdecydowanie najlepsza część trylogii. Nic tutaj nie było nużące ani przeciągnięte, książka trzymała w napięciu, momentami miałam dosłowne ciarki na skórze, bo chciałam już wiedzieć, co się wydarzy i jak całość się zakończy.

A działo się naprawdę...