Jest taki Midrash, w którym się uznaje Abrahama jako mordercę własnego syna, gdyż podjął on decyzję jego zabicia: że tego nie dokonał nie było już zależne od niego tylko, nazwijmy to, od "okoliczności". Rozważania Kierkeggarda nad tymi absurdami wiary są dla niewierzącego, w przeciwieństwie do Midrasza, nudne.

Jest taki Midrash, w którym się uznaje Abrahama jako mordercę własnego syna, gdyż podjął on decyzję jego zabicia: że tego nie dokonał nie było już zależne od niego tylko, nazwijmy to, od "okoliczności". Rozważania Kierkeggarda nad tymi absurdami wiary są dla niewierzącego, w przeciwieństwie do Midrasza, nudne.

Nieinteligentnie napisane, niestaranne wydanie, wydanie czytelnika w ręce zbędnej mieszaniny, gorączki zbędnych wyrzutów. Powinno się tę pracę skrócić do paru stron. Dla mnie Kierkegaard pozostanie przeciwieństwem Kanta - tak jak ten ostatni pisał całym swym umysłem, pedantycznie, żmudnie, Duńczyk oddaje nam swoje serce przetaczając inną grupę krwi - giniemy. Zacytujmy go sobie:
“Out of love for mankind, and out of despair at my embarrassing situation, seeing that I had accomplished nothing and was unable to make anything easier than it had already been made, and moved by a genuine interest in those who make everything easy, I conceived it as my task to create difficulties everywhere.”

Nieinteligentnie napisane, niestaranne wydanie, wydanie czytelnika w ręce zbędnej mieszaniny, gorączki zbędnych wyrzutów. Powinno się tę pracę skrócić do paru stron. Dla mnie Kierkegaard pozostanie przeciwieństwem Kanta - tak jak ten ostatni pisał całym swym umysłem, pedantycznie, żmudnie, Duńczyk oddaje nam swoje serce przetaczając inną grupę krwi - giniemy. Zacytujmy go...

Dobra, mocna książka Kierkegaarda. Lecz muszę zgodzić się z przedmówcami - słabe wydanie i brak przypisów (greckie słowa!) utrudniający lekturę.

Dobra, mocna książka Kierkegaarda. Lecz muszę zgodzić się z przedmówcami - słabe wydanie i brak przypisów (greckie słowa!) utrudniający lekturę.

Kilka ciekawych myśli opakowanych w dużą ilość wyrazów, przerost formy nad treścią.

Kilka ciekawych myśli opakowanych w dużą ilość wyrazów, przerost formy nad treścią.

Kierkegaard był filozofem paradoksu. I jako filozof paradoksu stał w rozkroku między epokami. Jedną nogą tkwił w tradycyjnej irracjonalistycznej filozofii chrześcijańskiej w stylu Augustyna, uznającej chrześcijańskie atrybuty Boga na mocy czystej wiary, co było dla niego bardzo ważne. Aczkolwiek, w przeciwieństwie do Augustyna, Kierkegaard nie pojmował aktu wiary jako aktu poznawczego ani aktu woli, lecz jako samounicestwienie umysłu, kierowanego przez namiętność do paradoksu. Dlatego drugą nogą już jednak stąpał pioniersko po nowej ziemi filozofii współczesnej, na której dokonał przynajmniej trzech kroków.

Po pierwsze, Kierkegaard, krytykując Hegla, stanął w jednym szeregu z wieszczącymi koniec wielkich, uniwersalnych systemów metafizycznych. Po drugie, dostrzegając "absolutny paradoks" - czyli ograniczenia umysłu usiłującego pojąć Boga jako byt absolutnie różny od podmiotu filozofującego; umysłu niezdolnego do takiego pojęcia Boga, ale do tego nieustannie pobudzanego - antycypował Kierkegaard już pewne wątki postmodernistycznej filozofii różnicy. Po trzecie, kładąc nacisk na trwogę, jaką człowiek wytwarza (o ile został wykształcony w "szkole możliwości", czyli dostrzega i bierze na poważnie problemy moralne) i z którą musi się zmierzyć, rozstrzygając doniosłe problemy moralne ostatecznie w samotności, stał się Kierkegaard prekursorem egzystencjalizmu.

Kierkegaard był filozofem paradoksu. I jako filozof paradoksu stał w rozkroku między epokami. Jedną nogą tkwił w tradycyjnej irracjonalistycznej filozofii chrześcijańskiej w stylu Augustyna, uznającej chrześcijańskie atrybuty Boga na mocy czystej wiary, co było dla niego bardzo ważne. Aczkolwiek, w przeciwieństwie do Augustyna, Kierkegaard nie pojmował aktu wiary jako aktu...

Z początku byłem mocno skonsternowany czytając dzieło Kierkegaarda (ukrywającego się pod fikcyjnym imieniem). Autor przez cały traktat wałkuje jeden temat, temat wiary. Takie mielenie jednego i tego samego w końcu sprawiło, że moje zagubienie zaczęło zanikać. A od pewnego momentu traktatu z każdą stroną moje rozumienie problematyki zaczęło się umacniać. Z tego powodu repetytywność Trwogi i Drżenia oceniam na plus.

Do ukazania czym jest wiara, Kierkegaard wykorzystuje przypowieść o Abrahamie i Izaaku. Ciężko mi było oprzeć się wrażeniu, że wiara jak i sam Abraham w dziele Kierkegaarda funkcjonują w pewnego rodzaju symbiozie, znaczenie pierwszego jest podbijane przez znaczenie drugiego i na odwrót. Egzystencjalista wałkuje przypowieść o Abrahamie i Izaaku na cieniutki placek, używając alternatywnych zakończeń i całej masy porównań.

Sam Abraham jest postacią absurdalną wychodzącą naprzeciw estetyce - miłość do syna Izaaka, i etyce - jest gotów na morderstwo. Jest gotów dokonać tego czynu, bo co wydaje się złe musi być dobre, przecież to Boski plan. Jest to pewnego rodzaju świadectwo wiary wystawionej na niesamowicie ciężką próbę. To również czyni protagonistę przypowieści Księgi Rodzaju postacią religijną. Postacią, której wartości religijne górują w pewnego rodzaju trójkącie kategorii wartości jakimi są również etyka i estetyka

Uważam, że na dzieło duńskiego myśliciela trzeba patrzeć z dużą dozą dystansu, ponieważ usprawiedliwia ono złe działania (w bardzo logiczny sposób),których pretekstem jest religia.

Z początku byłem mocno skonsternowany czytając dzieło Kierkegaarda (ukrywającego się pod fikcyjnym imieniem). Autor przez cały traktat wałkuje jeden temat, temat wiary. Takie mielenie jednego i tego samego w końcu sprawiło, że moje zagubienie zaczęło zanikać. A od pewnego momentu traktatu z każdą stroną moje rozumienie problematyki zaczęło się umacniać. Z tego powodu...

Absolutnie okropne tłumaczenie. Niedość, że antyczne, to jeszcze pojawiają się wpisy dosłownie z czapy. W innych tłumaczeniach, również tych angielskich, nie ma nic wspomniane o opowieściach 'Grimma', a tutaj tak w środeczku jest. Tam, teksty podzielone na 3 problemy + epilog, tutaj kilka podrodziałów pojawiających się znów, z nikąd.

Zwroty z łaciny/greki? Nie przetłumaczone, brak przypisów. (problem jest większy z Nietzschem który po prostu cytuje w pewnym momencie Biblie w łacinie, oczywiscie tam tez nie przetłumaczone.

Nie warto kupować cokolwiek z serii "Meandry Kultury". Z tego co rozumiem, po prostu wydają ponownie tłumaczenia które już praw autorskich nie mają, nie zważająć na jakość owego tłumaczenia.

Absolutnie okropne tłumaczenie. Niedość, że antyczne, to jeszcze pojawiają się wpisy dosłownie z czapy. W innych tłumaczeniach, również tych angielskich, nie ma nic wspomniane o opowieściach 'Grimma', a tutaj tak w środeczku jest. Tam, teksty podzielone na 3 problemy + epilog, tutaj kilka podrodziałów pojawiających się znów, z nikąd.

Zwroty z łaciny/greki? Nie...

Zupełnie nieczytelna w tym tłumaczeniu. Nie mówiąc już o całkowitym braku przypisów do stosowanych przez Kierkegaarda greckich terminów czy zwrotów.

Zupełnie nieczytelna w tym tłumaczeniu. Nie mówiąc już o całkowitym braku przypisów do stosowanych przez Kierkegaarda greckich terminów czy zwrotów.

W tym tłumaczeniu absolutnie nieczytelna.

W tym tłumaczeniu absolutnie nieczytelna.

Jakoś niespecjalnie mnie ta książka przekonuje. Raz, że topornie się to czyta, dwa nie każdy jest biegły w grece i brak słowa wyjaśnienia w przypisie do pewnych odniesień Kirkegaarda z greki właśnie jest mocno frustrujący. Osobiście jestem wielką fanką rozważań dot. nawet jednego słowa [por. Wyznania św. Augustyna] o tyle to mikrodziełko naprawdę było dla mnie męczące. Miałam dużo większe oczekiwania. Może skorzystam z rady kogoś z poprzedniego komentarza i spróbuję kiedyś w przekładzie Iwaszkiewicza, ale niespecjalnie mi się do tego spieszy.

Jakoś niespecjalnie mnie ta książka przekonuje. Raz, że topornie się to czyta, dwa nie każdy jest biegły w grece i brak słowa wyjaśnienia w przypisie do pewnych odniesień Kirkegaarda z greki właśnie jest mocno frustrujący. Osobiście jestem wielką fanką rozważań dot. nawet jednego słowa [por. Wyznania św. Augustyna] o tyle to mikrodziełko naprawdę było dla mnie męczące. ...