Niedawno ponownie przeczytałem zachwycającego „Antka” autorstwa Prusa i stwierdziłem, że tak przejmująco i wzruszająco na tak niewielu stronach potrafi pisać tylko on. Po czym postanowiłem odświeżyć sobie „Janka Muzykanta” Sienkiewicza (czytanego ostatni raz w podstawówce) i musiałem zweryfikować pogląd. Równie wspaniale i chwytająco za serce potrafi też pisać Sienkiewicz, zamykając tak wiele uczuć w tak krótkiej nowelce.

Sienkiewicz, którego tak bardzo uwielbiam za Trylogię, zwłaszcza za „Ogniem i mieczem”, jest dla mnie – obok Prusa i Reymonta – najwybitniejszym polskim pisarzem. Uwielbiam jego twórczość, jego słowa chłonę jak gąbka, jego książki są dla mnie tym, czym są powieści Tołstoja czyli najczystszą przyjemnością jaką można odnaleźć w czytaniu.

„Janko Muzykant” to dla mnie majstersztyk. Jest tu kilka podobieństw do „Antka”, autor zwraca uwagę na te same problemy, które sygnalizował Prus czyli ciężkie warunki życia na wsi, brak edukacji wśród dzieci. Wszystko to pokazuje na przykładzie tytułowego Janka, którego los nie oszczędzał już od narodzin, aż po szybką, wyjątkowo niesprawiedliwą śmierć.

Bez dwóch zdań jest to jeden z najjaśniejszych punktów polskiej nowelistyki.

Niedawno ponownie przeczytałem zachwycającego „Antka” autorstwa Prusa i stwierdziłem, że tak przejmująco i wzruszająco na tak niewielu stronach potrafi pisać tylko on. Po czym postanowiłem odświeżyć sobie „Janka Muzykanta” Sienkiewicza (czytanego ostatni raz w podstawówce) i musiałem zweryfikować pogląd. Równie wspaniale i chwytająco za serce potrafi też pisać Sienkiewicz,...