[opinia ukazała się także na moim blogu: http://paskudnerecenzje.blogspot.com/ ]

Gdy zobaczyłam nazwisko „Gaiman”, aż przyklasnęłam, pamiętałam go z kilku już pozycji i każda z nich wydawała się być na wysokim poziomie. Bez względu na to, czy była to powieść dla dzieci, czy dla dorosłych. Z drugiej strony jest to zbiór opowiadań, czyli forma, do której zawsze zabieram się jak pies do jeża. Wiadomo, w zbiorach takowych są gorsze i lepsze teksty. Moim skromnym zdaniem również zbiory opowiadań rzadko dają czytelnikowi możliwość przywiązania się do bohatera, jakiegoś swoistego zintegrowania z postacią. O dziwo, przyjemnie się zawiodłam.

Jest to zbiór ponad 30 utworów. Znajdziemy tutaj opowiadania krótsze, dłuższe i wierszowane, o różnej tematyce. Na początku autor napisał bardzo długi wstęp zawierający krótką historię powstania każdego utworu. Jest to ciekawy zabieg, któż nie chciałby wiedzieć, jak powstała opowieść, która go urzekła? Zwłaszcza, gdy w (prawie) każdej historyjce jest coś urzekającego. Opowiadania Gaimana snują się. Są pisane bajkowym, magicznym i urzekającym stylem, zupełnie jak stare bajędy zapisane w rozpadających się już księgach. Niech to was jednak nie zwiedzie, gdyż większość tych historii jest +18. Byłam wstępnie zaznajomiona z twórczością Neila Gaimana i już zdążyłam wyrobić sobie opinię, niestety błędną. Książki Gaimana uważałam za przystępne i odpowiednie dla każdego wieku (oj tam, trochę krwi w Nigdziebądź, dzieci wszak widzą dużo gorsze rzeczy na ekranach monitorów). Myślałam tak do momentu, kiedy przeczytałam liryczny utwór „Pożarty”, który z początku zdawał się być wierszowaną, trochę pogmatwaną historią rodem ze snów schizofrenika. Na koniec otrzymałam groteskowy, iście pornograficzny tryptyk. Niestety, jeden z niewielu utworów lirycznych w tej książce, który przypadł mi do gustu. Nie wiem, czy to nie kwestia tłumacza, jednak wiersze czyta się strasznie ciężko. Czasem odnosiłam wrażenie, że są to opowiadania jedynie oddzielone strofami. Chyba będę musiała sięgnąć do oryginału. Proza Gaimana z kolei jak zwykle trzyma ogromny poziom. Cały zbiór ma kilka takich perełek, które będę pamiętała jeszcze długo. Chociażby wstępne opowiadanie „Prezent Ślubny” czy też „Złote rybki i inne historie”. Najlepiej chyba zapamiętam opowiadanie „Załatwimy ich panu hurtowo” - krótką, bo zaledwie 11-stronicową opowiastkę, która zszokowała mnie i rozbawiła do łez. O to, do czego może doprowadzić skąpstwo. Taki współczesny Scrooge. Bardzo miło wspominam też kipiący erotyką utwór „Uczta” oraz własną, horrorową interpretację „Królewny Śnieżki”. Są też w tej książce elementy kontrowersyjne. Być może czasem zbyt, jednak cóż to dla mola książkowego? Oczywiście, jak każdy zbiór opowiadań i ten ma swoją czarną owcę: „O tym, jak pojechaliśmy obejrzeć koniec świata (...)” - rozumiem, że autor usiłował wczuć się w tok wysławiania 11-latki, lecz chyba nigdy nie czytał choćby pamiętników tych młodych dziewcząt. Powstało opowiadanie o takim stylu, że nie dało się czytać.

Książka ta na pewno zostanie w mojej pamięci na długo, ma mnóstwo, mnóstwo wybitnych utworów. Przy takiej ilości świetnych tekstów można wybaczyć autorowi kilka potknięć.

[opinia ukazała się także na moim blogu: http://paskudnerecenzje.blogspot.com/ ]

Gdy zobaczyłam nazwisko „Gaiman”, aż przyklasnęłam, pamiętałam go z kilku już pozycji i każda z nich wydawała się być na wysokim poziomie. Bez względu na to, czy była to powieść dla dzieci, czy dla dorosłych. Z drugiej strony jest to zbiór opowiadań, czyli forma, do której zawsze zabieram się...