Książka arcyciekawa. Krzysztof Matuszewski oprócz wybitnej wiedzy na temat twórczości Pierre’a Klossowskiego wypracował również wielce interesujący sposób opisu, począwszy od stylu aż po całościową strukturę wypowiedzi. Styl skądinąd bardzo przystający do stylu samego Klossowskiego, co sprawia, że czytelnik może przebywać niejako w kontinuum świata myśli francuskiego filozofa. Poza tym Krzysztof Matuszewski w opisywanej książce jest nie tylko interpretatorem, ale także filozofem co daje niezwykłą wartość dodaną.

Książka arcyciekawa. Krzysztof Matuszewski oprócz wybitnej wiedzy na temat twórczości Pierre’a Klossowskiego wypracował również wielce interesujący sposób opisu, począwszy od stylu aż po całościową strukturę wypowiedzi. Styl skądinąd bardzo przystający do stylu samego Klossowskiego, co sprawia, że czytelnik może przebywać niejako w kontinuum świata myśli francuskiego...

Interesująca książka. Poznajemy zagadnienia i koncepty ważne dla Klossowskiego i jego twórczości. (monomania, widzenie, teatr, demonologia, przemoc, erotyzm, pozór, teologia). Jednocześnie, tak samo jak w monografii Bataille'a, sposób pisania Matuszewskiego daje nam poczucie że obcujemy z czymś ważnym, pewnego rodzaju sacrum. Bardzo ciekawe było dla mnie zagadnienie teologii i Ojców Kościoła, zwłaszcza że zdaniem Klossowskiego daje nam ona wolność od ograniczeń (a może nawet, odniosłem wrażenie, objaśnia świat). Klossowski oferuje nam nieortodoksyjny sposób widzenia teologii, połączonej z erotyzmem. Zapamiętałem również rozdział na temat tego dlaczego ten twórca porzucił pisanie na rzecz tworzenia obrazów. (malarstwo nie jest zapośredniczone). Zwrócił moją uwagę również rozdział o demonach i "duszy która niezamieszkana jest nieszczęśliwa". Przechodząc do samego erotyzmu, intrygująca była książkowa, fikcyjna historia Roberty, ateistycznej socjalistycznej działaczki wykonującej zawód cenzorki. Jej mąż Octave, (który jest emerytowanym wykładowcą teologii i konserwatystą) chce ją poprzez erotyzm skłonić do przyjęcia jako własnego religijnego, metafizycznego sposobu widzenia świata. W tym miejscu tradycjonalizm staje się obrońcą sacrum. Celem Octave'a jest też komunikacja, otwarcie się na drugiego po wymuszonej erotyzmem dezintegracji, która byłaby podobna do oglądania Boga.

W apendyksach-dodatkach dołączone są m.in. opisy relacji Klossowskiego z Gidem którego był sekretarzem i opis różnic w ich temperamencie (Klossowski miał być bardziej swobodny obyczajowo, dla Gidego zaś ważna była protestancka etyka pracy i zasady, które trzeba było poznać, aby je przekroczyć),kilka obrazów Klossowskiego wraz z ich opisami, erotyczno-perswazyjny (metafizyczny?) fragment „Roberte ce soir” Klossowskiego, trochę więcej o relacji między de Sadem a Klossowskim oraz – co bardzo interesujące – fragment o książce Klossowskiego „Sade mój bliźni”. W tym momencie powinienem się przyznać że nie udało mi się do końca zrozumieć początkowych rozdziałów książki, ale mimo to radość sprawiła mi lektura tej części książki którą udało mi się zrozumieć. ^^” To była dobra monografia zachęcająca do samodzielnej lektury Klossowskiego i powiązanych z nim zagadnień. Miejmy nadzieję że w przyszłości doczekamy się więcej jego tłumaczeń na polski.

Interesująca książka. Poznajemy zagadnienia i koncepty ważne dla Klossowskiego i jego twórczości. (monomania, widzenie, teatr, demonologia, przemoc, erotyzm, pozór, teologia). Jednocześnie, tak samo jak w monografii Bataille'a, sposób pisania Matuszewskiego daje nam poczucie że obcujemy z czymś ważnym, pewnego rodzaju sacrum. Bardzo ciekawe było dla mnie zagadnienie...