Styl pisania Bernadette McDonald nie przekonuje, jest niczym szkolne wypracowanie - proste, miejscami infantylne, miejscami nudne. Zrzucanie wad tego pisarstwa na tłumaczenie jest pójściem na łatwiznę; nie wierzę, żeby Wojciech Kurtyka nie przeczytał i nie dał swojej parafki na tłumaczenie, nim książka poszła do druku.
Sam Kurtyka też zresztą rozczarowuje - jego wypowiedzi dotyczące gór i związków z naturą to zazwyczaj nic nie wnoszące truizmy (często bełkotliwe), które nie wiadomo dlaczego większość uznaje za prawdy objawione i jakieś "łoł". Być może Kurtyka nie chciał się za bardzo odsłaniać, mam jednak wrażenie, że z lubością pielęgnuje swoją niedostępność, manieryczność i to osławione już "uduchowienie", które notabene najczęściej zamienia się w próżność.
To była najbardziej oczekiwana książka górska ostatnich miesięcy. Niestety, nie ma chemii między autorką a wspinaczem (wbrew składanym wszędzie deklaracjom), i nie ma magii, która sprawiłaby, że od tej biografii trudno się oderwać. Dostaliśmy rozbudowane omówienie przejść wspinacza (na co bardzo nalegał Kurtyka, dla potomności) i kilka anegdotek znanych od dawna. Czyli mało Kurtyki w "Kurtyce".
Zgadzam się z jedną z zamieszczonych wcześniej opinii: biografie Kukuczki i Bieleckiego wypadają literacko o wiele lepiej.

Styl pisania Bernadette McDonald nie przekonuje, jest niczym szkolne wypracowanie - proste, miejscami infantylne, miejscami nudne. Zrzucanie wad tego pisarstwa na tłumaczenie jest pójściem na łatwiznę; nie wierzę, żeby Wojciech Kurtyka nie przeczytał i nie dał swojej parafki na tłumaczenie, nim książka poszła do druku.
Sam Kurtyka też zresztą rozczarowuje - jego wypowiedzi...