Uwielbiam i nienawidzę książki podróżnicze.

Uwielbiam, bo siedząc na fotelu mogę przenieść się w każdy rejon świata, dotrzeć do najdalszych jego zakątków, a także poczuć dreszczyk emocji w poszukiwaniu przygody razem z autorem.

Nienawidzę gdyż jestem człowiekiem marzącym o podróżowaniu i nie kłamiąc po prostu jestem zazdrosny, że oni się odważyli, zdecydowali i odkrywają świat, który jak na razie jest dla mnie w strefie marzeń.

Jednym z takich podróżników jest Wojciech Cejrowski. Pana tego nie muszę chyba nikomu z was przedstawiać? Ale że może się trafi jakiś ignorant nieznający tego pana już tłumacze, kto to. Podróżnik rocznik 64 urodzony w Elblągu jest polskim dziennikarzem, reporterem i socjologiem. Jest jednym z 6 Polaków przyjętych do grona Royal Geographical Society.


Jest prowadzącym program telewizyjny „Boso przez świat” gdzie w 25 minutowych odcinkach przedstawia reportaże z licznych odległych krajów świata miedzy innymi: Brazylie, Meksyk, Ekwador, Portugalię. Program emitowany był najpierw w TVP2 a od 2011 roku jest emitowany na TVN Style pod zmienioną nazwa „Boso”. A to wszystko robi w bardzo ciekawy i zabawny sposób, który przyciąga ciągle tysiące widzów przed ekrany.

WC jak wiemy ma swoje poglądy, jest zdeklarowanym katolikiem i człowiekiem głębokiej wiary. Wiem, że większość z was nie cierpi poglądów tego pana. Ja sam osobiście też nie zgadzam się ze spora ilością tych poglądów. Ale pamiętajmy by rozdzielić to, jakie człowiek ma poglądy a jakie pisze książki. Sam sięgając po jego książki na samym początku bałem się, że będzie tam za dużo tego, co prezentuje w wywiadach w telewizji, że będzie dużo jego rozmów o wierze i tego jak postępować.

Więc teraz uspokajam każdego, który miał takie same lęki jak ja, bał się tego, że będzie tam za dużo poglądów Cejrowskiego. W książkach ich nie ma co daje wielki plus tym książkom i czyta je się bardzo przyjemnie i szybko, sam Rio Anaconda ukończyłem w dwa dni a w końcu to nie taka mała książka (434str.). Wiec mowie szczerze i daje swoje słowo nie trzeba lubić WC, by kochać jego książki, bo może i poglądy się nie podobają to trzeba mu przyznać że opowiadać swoje przygody potrafi. Mamy tu ponad 400 stron świetnych dialogów, przygód trzymających do samego końca w napięciu i świetne zdjęcia wykonane przez autora.

A w książce? Już od samego początku wprowadza nas w magiczny świat, w którym to biały jest złym i sprowadza tylko choroby i złe duchy. Mamy polowanie na białego człowieka i szok, że przeżył no i oczywiście jak to w amazońskiej puszczy nie mogło zabraknąć szamana. Niebieskie oczy, czyli coś, co Indianom z Amazonii jest nie do uwierzenia twierdza, że ci, co je maja musieli wlać wodę w oczy.

Co jest fascynujące? To, że występują w niej dwie wyjątkowe osoby jedna z nich jest nasz autor druga to Helena Trojańska tłumacz naszego autora. Ale tu nie ma normalnych przypisów, które tak jak w innych książkach objaśniają nam nieznane zagadnienia lub uzupełniają tekst. Tutaj jak to sam autor twierdzi przypisy są rezultatem choroby psychicznej. Po co tłumacz w książce autora urodzonego i mówiącego po Polsku? To z tego powodu gdyż książka pierwotnie powstała w języku hiszpańskim. I jeszcze te przypisy będą pochodziły jak już napisałem od 2 osób Autora i Tłumacza. Autorem jak wiemy jest Wojciech Cejrowski. Tłumaczem… też jest Wojciech Cejrowski tylko, że nazywa się Helena Trojańska i jest osobą rodzaju żeńskiego. Pokręcone prawda? Ale ile to daje tej książce uroku!

Ale ta książka jest cała magiczna i jeśli by mi ktoś kazał wybierać miedzy programem „Boso przez świat” a książkami WC od razu sięgam po książki. Cejrowski w książce tej przybliża nam Amazonie jak chyba jeszcze nikt przed nim i po nim już tego nie zrobi. Mamy tu szamana, którego to autor został przyjacielem, a także możemy poczuć smak Chica, czyli musującego napoju alkoholowego wytwarzanego z manioku lub owoców palmowych.

Ja sam jestem zafascynowany książkami tego autora i może nie zgadzam się z jego poglądami jestem ogromnym fanem Cejrowskiego i jest on jednym z moich idoli i to tych największych. A czego mu najbardziej zazdroszczę? Podróży?? Nie! Zazdroszczę mu tego, że może powiedzieć, że jest przyjacielem Jacka Pałkiewicza!

Wiec bardzo bardzo gorąco, tak jak teraz jest w Amazonii, zapraszam was do książki: Rio Anaconda

Recenzje i inne moje teksty znajdziecie również na moim blogu:
http://ksiazkiwpajeczynie.blogspot.com/2013/08/uwielbiam-i-nienawidze-ksiazki.html

Uwielbiam i nienawidzę książki podróżnicze.

Uwielbiam, bo siedząc na fotelu mogę przenieść się w każdy rejon świata, dotrzeć do najdalszych jego zakątków, a także poczuć dreszczyk emocji w poszukiwaniu przygody razem z autorem.

Nienawidzę gdyż jestem człowiekiem marzącym o podróżowaniu i nie kłamiąc po prostu jestem zazdrosny, że oni się odważyli, zdecydowali i...