Mroczne opowiastki

Stephen King jest znany jako doskonały gawędziarz, który bawiąc się słowem raczy swych czytelników kolejnymi powieściami. Choć znany jest z długich dzieł w jego twórczości nie zabrakło krótkich nowelek. Jednak w jego dorobku znajduje się szczególna pozycja, która jest swojego rodzajem hołdem złożonym komiksom z lat 50-tych, a w których zaczytywał się w dzieciństwie nasz autor z Maine. Każdy z nas lubi poczuć nutkę grozy, poczuć gęsią skórkę na swej skórze. Strach leży u podstaw grozy, ponieważ pokazuje coś co budzi w nas lęk. Większość z nas słyszała, czytała lub widziała krótkie, przerażające historie. W czasach młodości Kinga taką niewątpliwą rolę straszaka pełniły komiksy, natomiast na naszym rodzimym poletku starsi czytelnicy z pewną nutką sentymentu wspominają oglądane po kryjomu „Opowieści z krypty” ze słynny strażnikiem krypty. Coś w nas jest, że z sentymentem wracamy do lat swej młodości, więc wydanie przez Stephena Kinga paru opowiastek w formie komiksu wydaje się rzeczą jak najbardziej zrozumiałą. Po prostu wracamy do tego co miło wspominamy.

Wydanie klasycznych, utrzymanych w klimacie grozy opowieści Stephena Kinga w wydaniu komiksowym to nie lada gratka. Pięć nasyconych czarnym humorem krótkich historii zostało zilustrowanych przez Berniego i Michele’a Wrightsonów. Specyficzna kreska typowa dla lat pięćdziesiątych, dla których hołdem jest ten komiks może się podobać lub nie, jednak zdecydowanie pozwala przenieść się duchem do tamtych lat. „Opowieści makabryczne” oprócz swej roli rozrywkowej pełnią jeszcze inną zasadniczą. Pozwalają na wgląd w „duszę” Stephena Kinga a raczej na jej część związaną z jego dzieciństwem. Odkrywają przed nami fascynacje autora nad komiksami grozy jaką przeżywał w dzieciństwie, która chyba pozostała mu do dziś dzień. Jednym słowem „Opowieści makabryczne” pełnią rolę wehikułu czasu, który pozwala na spojrzenie na te czynniki, które kształtowały wówczas bardzo młody umysł jednego z poczytnych pisarzy naszych czasów.

Narratorem zbioru jest Upiór, złośliwiec obdarzony cynicznym poczuciem humoru i chichoczący, cóż, dość upiornie raz po raz. Wybaczcie, ale skojarzenie z „Opowieściami z krypty” wysuwa się wręcz samoistnie. To dzięki Upiorowi czytelnik będzie mógł poznać pięć krwawych, na poły strasznych, a na poły zabawnych historyjek: mamy tu i familijną opowieść z zombie w roli głównej, i człowieka-roślinę, i tajemniczą skrzynię zamieszkaną przez krwiożerczego potwora. Dowiemy się też, czym może skończyć się zemsta na niewiernej małżonce oraz nadmierna dbałość o higienę.

„Opowieści makabryczne” są tak naprawdę pozycją przeznaczoną dla wąskiego grona odbiorców. Jako, że jest to opowieść obrazkowa nie znajdziemy tutaj ani obszernych opisów, ani rysów psychologicznych postaci, do których King przyzwyczaił nas w swoich powieściach i, które tak naprawdę są jego największym atutem. Nie znajdziemy tutaj także niczego nowego. „Opowieści makabryczne” są pozycją z 1982 roku inspirowaną zeszytami wydawanymi trzydzieści lat wcześniej. Dla współczesnych czytelników jest to już tylko i wyłącznie ciekawostka, która niczym konkretnym nie potrafi nas zaskoczyć. Co więcej, jest to komiks przeznaczony raczej dla mało wymagającego czytelnika. Ludzie dopatrujący się w lekturze jakiejś większej głębi absolutnie nie mają tutaj czego szukać. Owszem opowiastki te czasami są pozbawione logiki, czasami zbyt proste, a poczucie humoru Upiora może trafiać do młodego czytelnika, lecz dla osób poszukujących czegoś nowego, lekkiej lektury dającej efekt dreszczyku grozy, z rozrzewnieniem wspominających młodzieńcze lata i pierwsze strachy wyżej wymienione drobne niedostatki mogą wydać się nieważne.

Co się tyczy strony graficznej komiksu, styl braci Wrightson może być odbierany jako przestarzały, co jednym się spodoba innym zaś będzie przeszkadzać. Ich kreska pozwala wczuć się lepiej w klimat, a upiorne, krwawe i lekko obrzydliwe rysunki są bardzo dobrym uzupełnieniem do treści. Kolory są stonowane, jakby wyblakłe, królują barwy ziemi, wszelkie brązy i beże, trochę zgniłej, trupiej zieleni oraz, gdzieniegdzie, kontrastująca z nimi czerwień. Taki styl nawiązujący do przeszłych komiksów jest wyjątkowy jeszcze z innego powodu. Możliwość przeczytania komiksów z lat 50-tych w naszym kraju jest bardzo znikoma, więc „Opowieści makabryczne” są jedyną możliwością zapoznania się z fenomenem obrazkowych opowieści grozy tamtych lat.

Podsumowując, tymi pięcioma historyjkami Stephen King ukazał się w innej odsłonie. Pokazał, że nie tylko potrafi tworzyć wersje komiksowe swych mrocznych historii, ale nie stroni od przeszłości, która go uformowała. Dla osób wspominających z sentymentem „Opowieści z krypty”, uwielbiających historyjki z dreszczykiem, które mimo braku logiki przykuwają czytelnika do kartek komiksu czy też książki, a widza do ekranu, pozycja ta wyda się jak najbardziej odpowiednia. Dla stałych czytelników twórczości Stephena Kinga taka fascynująca ciekawostka.

Mroczne opowiastki

Stephen King jest znany jako doskonały gawędziarz, który bawiąc się słowem raczy swych czytelników kolejnymi powieściami. Choć znany jest z długich dzieł w jego twórczości nie zabrakło krótkich nowelek. Jednak w jego dorobku znajduje się szczególna pozycja, która jest swojego rodzajem hołdem złożonym komiksom z lat 50-tych, a w których zaczytywał...