Powieść obyczajowa z wątkiem romansowym i kryminalnym.
Zaczęło się od wypowiedzianego kiedyś mimochodem przez babkę Agnieszki stwierdzenia, które zakonotowała w pamięci: „Jeżeli człowiek czegoś pragnie, musi o tym nieustannie marzyć, żeby to osiągnąć”.
Lubiła marzyć i się tego nie bała. Pragnęła mieć dużą rodzinę, kochającego męża, ale jednocześnie chciała zrobić karierę jako
aktorka, piosenkarka lub pisarka. Ciężko było jej wierzyć w spełnienie tego, lecz największą nadzieję miała na poznanie Ryśka Dutkiewicza. Wraz ze siostrą bliźniaczką obmyślają sprytny plan jak zdobyć mężczyznę ze snów. Życie kobiety zaczyna toczyć się w zastraszającym tempie, niespodziewane, romantyczne, szczęśliwe wydarzenia przeplatają się ze świetnie wykreowanym wątkiem kryminalnym, który wywraca życiowe plany Agnieszki do góry nogami.


Kiedy Agnieszka, tytułowa „Marzycielka”, dowiaduje się, że jest adoptowana, wydaje jej się, że to nie może być prawda. Jednak z czasem stało się dla niej jasne, że to po biologicznych rodzicach musiała odziedziczyć zdolności artystyczne i zamiłowanie do sztuki. Wrażenie, że nie pasuje do bytomskiego społeczeństwa, w końcu zaczęło mieć swoje wytłumaczenie. Od szarego Bytomia pozwalają jej uciec marzenia – zarówno o wielkiej karierze, jak i o gorącej miłości. Wierzy, że jeśli będzie mocno marzyć, to jej pragnienia się spełnią, zgodnie z powiedzeniem przekazanym przez babkę. Na pierwszy plan marzeń wyraźnie wysuwa się pewien mężczyzna… Czy Agnieszce uda się zrealizować swoje marzenia o wielkiej karierze aktorskiej? Czy będzie potrafiła zdobyć serce ukochanego „niebieskiego ptaka” – Ryśka Dutkiewicza? I wreszcie – czy odnajdzie biologiczną matkę?

Re
Nowa powieść Stefanii Jagielnickiej pokazuje losy wrażliwej dziewczyny we współczesnym świecie. Autorka świetnie ujawnia wady dzisiejszych czasów, zagrożenia, jakie czekają na delikatne dusze marzycieli. Czytelnik ma także okazję zobaczyć ciemną stronę życia aktorów, między innymi kryjącą się wśród nich zawiść. Historia pełna wzruszeń, radości i przede wszystkim marzeń. Nieprzewidywalna, pełna zwrotów akcji i niespodzianek, trzymająca Czytelnika w niepewności do ostatniej strony.

Marzenia są największą siłą napędową Świata. To ludzie z marzeniami kreują wydarzenia, tworzą wynalazki, popychają do przodu rozwój techniki i technologii, powodują, że inni chcą sięgnąć po więcej. Pokazują, że możliwe jest dążenie do doskonałości. Każde dziecko jest wielkim marzycielem. Dla małego chłopca i małej dziewczynki- wszystko jest możliwe. On chce być Supermanem lub kowbojem, a ona Kopciuszkiem, księżniczką czy gwiazdą estrady.
Wierzą, że to wszystko może się wydarzyć i że rodzice mogą urzeczywistnić ich marzenia. I tak się dzieje, rodzice wypożyczają piękny strój, królewna idzie na bal, a mama i tata robią piękne zdjęcia do rodzinnego albumu. Ale kiedy dziecko rośnie, widzi, że nie wszystkie jego prośby zyskują aprobatę, że jego marzenia są gaszone. Kiedy zaczyna mówić, czego pragnie, często słyszy „Ty?! Chyba żartujesz!”, „Nawet o tym nie myśl! Nie możemy sobie na to pozwolić”. Koło jego wielkich marzeń zaczyna kręcić się coraz wolniej. To bardzo smutne, ale często nawet bardzo młodzi ludzie przestają snuć marzenia i godzą się na zwykłą przeciętność. Myślę, że najcenniejszym darem, który możemy otrzymać od naszych rodziców są „skrzydła”. Dzięki nim możemy ‘szybować wysoko ‘ w kierunku swoich marzeń. Kiedy słyszymy „Tak, poradzisz sobie?”, „Dasz sobie radę”, „ Próbuj, na pewno ci się uda” wiara w siebie rośnie i chcemy sięgać wyżej.Sądzę, że obraz samego siebie, jaki wynosimy z rodzinnego domu, wpływa potem na całe nasze życie.

W powieści Stefanii Jagielnickiej-Kamienieckiej wszyscy bohaterowie to marzyciele, szczególnie tytułowa „Marzycielka”, Agnieszka, ma smykałkę do aktorstwa, co rusz daje się ponieść wyobraźni. Już, jako mała dziewczynka uciekała w krainę marzeń, aby uwolnić się od poszarzałej bytomskiej rzeczywistości, w której czuje się niewyraźnie, nieswojo, dziwnie.. Gdy dowiaduje się, że jest przysposobiona, w jej życiu następuje zryw, wywrotka, – zaczyna myśleć o biologicznej matce, matce, która ją urodziła i potencjalnym rodzeństwie. Czy kiedykolwiek uda jej się poznać swoją biologiczną rodzinę? Czy wielkie marzenia o karierze i miłości się spełnią? Czy powiedzenie jej babki, że jeśli się czegoś pragnie, to należy marzyć, aby to osiągnąć, okaże się prawdziwe?

Autorka dzieli się z czytelnikami całym zakresem, rozmiarem wszelakich emocji, świetnie manewruje, kieruje uczuciami czytelnika. Pogłębiona, uszlachetniona fabuła i korzystna kreacja postaci stwarzają klimatyczną i pełną zwrotów akcji powieść o aprobacie życia, radości, miłości i bólu rozstania. O akceptacji śmierci, o duchowej przemianie i dogłębnej tolerancji naszych zmagań z przeszkodami na drodze do spełniania marzeń. Marzycielka pokazuje losy czułej, sentymentalnej, delikatnej dziewczyny we obecnym świecie. Autorka świetnie zdradza, wyraża wady dzisiejszych czasów, niebezpieczeństwa, jakie czyhają na subtelne dusze marzycieli. Czytelnik ma także okazję zobaczyć mroczną, burzową stronę życia aktorów, między innymi kryjącą się wśród nich zazdrość, agresje, niechęć. Historia pełna czułości, radości i przede wszystkim marzeń. Nieobliczalna, pełna zwrotów akcji, sensacji, drobiazgów, trzymająca Czytelnika w zawieszeniu, rozchwianiu, niepewności do ostatniej strony.

Historia ta stanowi literacką biesiadę, na którą składają się: doskonale skonstruowana powieść, kryminalne gierki, kombinacje, trafna, celna kreacja głównych bohaterów powieści, wiele drugoplanowych pełnokrwistych postaci i wstrząsających wątków, pełna inwencji akcja z nieoczekiwanym zakończeniem. W każdym rozpoczętym miejscu nieważne czy to środek czy początek czytelnik nie będzie mógł się od niej oderwać od lektury.

Powieść obyczajowa z wątkiem romansowym i kryminalnym.
Zaczęło się od wypowiedzianego kiedyś mimochodem przez babkę Agnieszki stwierdzenia, które zakonotowała w pamięci: „Jeżeli człowiek czegoś pragnie, musi o tym nieustannie marzyć, żeby to osiągnąć”.
Lubiła marzyć i się tego nie bała. Pragnęła mieć dużą rodzinę, kochającego męża, ale jednocześnie chciała zrobić karierę...