Do bezdennej studni jaką jest tematyka gore, tutaj autorzy nie zagłębili wiader bardzo głęboko. Oczywiście, jak to w przypadku MordumaX, są tortury, brutalne morderstwa dzieci i ogólnie całość przedstawia się w czarnych kolorach (jak sutanny), ale porównując z innymi jego pozycjami, ta usadawia się gdzieś przy środku skali ocen. Przyznam szczerze, że przy podobnym stopniu brutalności, pozycja proponowana przez Dekstera Cuoco wypada nawet lepiej. Popełnia on o losach dziewczyny i jej patologicznej do szpiku kości rodziny, u której schematy zachowań zupełnie odchodzą od zwyczaju, a im dalej razem przy wózku, tym większe odchylenia psychiczne można z łatwością zaobserwować. Ten pierwszy opisuje zaś losy sierot przyjętych do domu miłosierdzia ks. Adama i siostry Beaty, którzy w swoich omamach gwałcą, upokarzają i mordują biedne dzieciaczki, przydzielone tutaj po utracie bliskich im osób. W obu historiach czuć słodki zapach perwersji, bez której trudno sobie wyobrazić ten gatunek. Przyznam, że mam nadzieję, iż druga część (która została zapowiedziana na końcu książki) okaże się nieco bardziej pomysłowa i przy okazji dopracowana. Nie ma co wieszać tu psów, bo koniec końców może to być i horror klasy Z, a i tak chodzi tutaj o bezczeszczenie godności, w którą zaopatrzona jest ludzka natura.

Do bezdennej studni jaką jest tematyka gore, tutaj autorzy nie zagłębili wiader bardzo głęboko. Oczywiście, jak to w przypadku MordumaX, są tortury, brutalne morderstwa dzieci i ogólnie całość przedstawia się w czarnych kolorach (jak sutanny), ale porównując z innymi jego pozycjami, ta usadawia się gdzieś przy środku skali ocen. Przyznam szczerze, że przy podobnym stopniu...