Tytulik udany, niejednoznaczny. „No jaha”. Zblendowane wartości istotne (obecne w kanonie lektur) z językiem i tłem współczesności (praktycznie nieobecnym w kanonie...). To lubię.
Narracja w pierwszej osobie zbliża. Opowiada chłopiec rozsądny, elokwentny, sympatyczny… raczej grzeczniutki (zanadto;). Ale empatyczny niezwykle i za to go polubiłam. "Spoko gość"😉
Wątek z chorobą mamy – oś wydarzeń – delikatnie, z uważnością, czułością, zrozumieniem prowadzony. A mama – fajowa i cool. Kochana. Dydaktyzm w zakresie odżywiania – oj wielki! Oj te kaszki, oj olejki kokosowe, oj pietruchy aromatyczne, selery, jarmuże – wyłażą tu z podziemia i są jedzone, smakują – i przyprawiają o utratę kilogramów zbędnych!
Mój syn czytał ze mną. Na początku konsternacja lekka – za język, że w książkach takie slangowe wyrażonka „no jaha”! Czy "niewyhamowany" (cudne!). Ale poczuł porozumienie z Waldemarem. A wąteczek miłosny! Ech, fajowy! Rekomenduję – książka stawiająca sprawy jakimi są, dorosłych i dzieci w odpowiednich proporcjach.
Wielość tematów poruszanych na granicy przeładowania (ale zgrabnie to skomponowane) i pobieżności – bo i choroba, i miłość, i otyłość, i brak czasu, i brak taty, i…. Ale taki jest współczesny świat. Takie mamy życie. Tak, tak, Mario sorry, taki mamy klimat… A tak poważnie - polecam. Plus ilustracje, cała szatka graficzna przyjemna mocno.

Tytulik udany, niejednoznaczny. „No jaha”. Zblendowane wartości istotne (obecne w kanonie lektur) z językiem i tłem współczesności (praktycznie nieobecnym w kanonie...). To lubię.
Narracja w pierwszej osobie zbliża. Opowiada chłopiec rozsądny, elokwentny, sympatyczny… raczej grzeczniutki (zanadto;). Ale empatyczny niezwykle i za to go polubiłam. "Spoko gość"😉
Wątek z...