"Trójka Kinga"

Pierwszy tom „Mrocznej Wieży” – „Roland” – wprowadza Czytelnika w kompletnie fantastyczny świat, gdzie rację bytu mają mutanty, demony i osobliwi bohaterowi z krwi i kości. Tom drugi z pełną brutalnością burzy misternie skonstruowany klimat części poprzedniej, co dla mnie było sporym rozczarowaniem. Moja rozbudzona wyobraźnia pozostała nienasycona, podczas lektury „Powołania trójki” miała wrażenie, że czytam pierwotną wersję „Dallas’63”. Za wiele tu współczesności i elementów obyczajowo-thrillerowych niż tak wyczekiwanej przeze mnie fantastyki. Oczywiście najmocniejszym atutem jest postać Rolanda, nieustraszonego krzyżowca i strażnika dobrych wartości w świecie przesiąkniętym obecnością zła, czającego się pod wszelkimi możliwymi postaciami (nawet w homarokoszmarach). Z pewną dozą niechęci odebrałam postać Odetty Holmes/Detty Walker (bohaterki cierpiącej na rozdwojenie jaźni), a wątek miłosny wraz z seksualnym zbliżeniem pomiędzy Eddim a kaleką schizofreniczką zadecydował o zaniżonej ocenie, którą powieści wystawiam. Choć „Powołanie trójki” czyta się doskonale (jak każdą powieść Kinga zresztą!), fabuła może wydawać się miejscami nużąca i niepotrzebnie przydługa. „Roland” tchnął oszczędnością formalną i minimalizmem, tom drugi z kolei to popis artystycznych umiejętności Stephena Kinga. Rozpisana na 445 stron powieść to kwintesencja stylu Króla Horroru. Rozwinięta opisowość, pogłębiona charakterystyka postaci i ta nienaganna schludność w budowaniu literackiej rzeczywistości wpływają na całokształt „Powołania trójki” tak, jak sól i pieprz na smak zupy. Po mocno szkicowej introdukcji pod sagę o Mrocznej Wieży, drugi tom rozrasta się nie tylko wszerz (obszerność książki), ale i w głąb (jest to powieść w pełnym tego słowa znaczeniu, z mocno zarysowaną fabułą, wyrazistymi postaciami i doskonale nakreślonym tłem).

No cóż, moim celem nie jest wikłanie się w przygody, jakie tym razem spotkały Rolanda, bo nie ma to sensu. Przy tak rozbudowanej historii byłoby to trudne i zresztą niepotrzebne. Według mnie „Powołanie trójki” uwydatniło te cechy Kinga jako pisarza, które jego wierni Czytelnicy znają z chociażby „Dallas’63”, „Ręki mistrza” czy „Talizmanu”. Stephen to twórca świadomy swojego talentu w rysowaniu świata i jego detali z naturalną łatwością, przenikliwością czujnego obserwatora i gawędziarza obdarzonego niespożytą wyobraźnią. Choć historia z drugiego tomu wiele nie zmieniła w obszerniejszym planie fabularnym składającym się na całość sagi o Mrocznej Wieży, z całą pewnością uświadomiła, że Autor-Pełną-Gębą „Lśnienia” będzie towarzyszył Czytelnikowi już do końca lekturowej przygody. Póki co 6/10 (za ten seks na plaży i miłość od pierwszego wejrzenia…).

"Trójka Kinga"

Pierwszy tom „Mrocznej Wieży” – „Roland” – wprowadza Czytelnika w kompletnie fantastyczny świat, gdzie rację bytu mają mutanty, demony i osobliwi bohaterowi z krwi i kości. Tom drugi z pełną brutalnością burzy misternie skonstruowany klimat części poprzedniej, co dla mnie było sporym rozczarowaniem. Moja rozbudzona wyobraźnia pozostała nienasycona, podczas...