Podchodziłem do Rolanda z bardzo dużą rezerwą; co prawda sam King nieraz wspominał, iż Mroczna Wieża to dzieło jego życia, ale jednak to zupełnie inny gatunek niż jego główna 'działka'.
Po skończeniu mam dosyć mieszane uczucia. Z jednej strony King wykreował niesamowity potencjał, co może zaowocować w kolejnych częściach. Z drugiej strony, styl pisarza był tutaj diametralnie inny niż w reszcie jego powieści; gdyby nie wielki napis na okładce mógłbym pomyśleć, że autorem jest ktoś inny.
Z trzeciej strony sama książka, która dopiero pod koniec w jakimś stopniu układa wszystko w jedną całość. Przez większość 250-stronicowej powieści czytelnik trochę błądzi we mgle- nie wiadomo co/skąd/gdzie/po co/dlaczego/jak to. Spowodowane jest to własnie odmiennym stylem Kinga tutaj, który nie rozwinął, jak to ma w zwyczaju, preludium.
Z czwartej strony sam bohater, do którego nie poczułem żadnej większej sympatii... raczej ambiwalentny stosunek, choć nie chcę wdawać się w szczegóły, żeby nikomu nie popsuć przygody z książką.
Nie mniej jednak, być może, jak akurat nie będę miał nic pod ręką, sięgnę po kolejne tomiszcza i tam już sama akcja, jak i S. King, porządnie się rozkręcą.

Podchodziłem do Rolanda z bardzo dużą rezerwą; co prawda sam King nieraz wspominał, iż Mroczna Wieża to dzieło jego życia, ale jednak to zupełnie inny gatunek niż jego główna 'działka'.
Po skończeniu mam dosyć mieszane uczucia. Z jednej strony King wykreował niesamowity potencjał, co może zaowocować w kolejnych częściach. Z drugiej strony, styl pisarza był tutaj...