Jedną z najpiękniejszych cech u dzieci jest ich naturalna, wrodzona ciekawość świata. I choć czasem te wszystkie „po co”, „jak”, „gdzie”, „kiedy” powtarzane po raz enty mogą denerwować, to jednak powinniśmy ten czas wykorzystać. Ten stan nie będzie trwał wiecznie i jeszcze nieraz chętnie do niego powrócimy. Zaspakajajmy więc tę dziecinną potrzebę poznawania otaczającego świata. Nawet, jeśli niektóre pytania wydają nam się nieistotne. To tylko pozory. Wróćmy także pamięcią do własnego dzieciństwa. Czy jest ktoś, kto nigdy nie zastanawiał się, po co komu biała kredka?

No właśnie, niby zbędna, zawsze najdłuższa w piórniku, bo nieużywana, zapomniana. Czy słusznie? Do Zuzi, bohaterki książki Małgorzaty Falkowskiej, przyjeżdża ukochana ciocia, z którą dziewczynka uwielbia się bawić. Tym razem chciałaby razem z nią porysować, zwłaszcza że dostała od niej prezent – komplet pięknych, kolorowych kredek. Kiedy ciocia widzi, że Zuzia odkłada białą kredkę do innych białych kredek, wyraźnie zapomnianych, chce dociec, dlaczego nie leżą one w pudełku razem z innymi. Wtedy właśnie pada tytułowe pytanie: po co komu biała kredka?

Co robi ciocia? Nie odpowiada. Ona działa i na przykładzie pokazuje Zuzi, jak piękne rzeczy mogą powstać z jej udziałem. I wygląda na to, że białe kredki już nigdy nie będą leżały osobno, zapomniane przez dziewczynkę. Zresztą, gdy zobaczycie ilustracje w tej publikacji, stworzone oczywiście białą kredką, sami zapragniecie puścić wodze wyobraźni i stworzyć biało-kolorowy świat ze swoimi pociechami.

To książka, która przekazuje nam bardzo istotną prawdę życiową – dzieci uczą się od nas, dorosłych, poprzez naśladowanie. Jeśli spędzamy z nimi czas i poważnie traktujemy tematy, na które chcą rozmawiać (nawet jeśli jest to przydatność białej kredki), to zaprocentuje w przyszłości. Nie zabijamy w nich wtedy przyrodzonej ciekawości, pokazujemy, że ich zdanie jest ważne i uczymy, że nie ma głupich pytań, bo odpowiedź na każde z nich to kolejny krok na drodze do poznania otaczającego nas świata.

zaczytana.com.pl

Jedną z najpiękniejszych cech u dzieci jest ich naturalna, wrodzona ciekawość świata. I choć czasem te wszystkie „po co”, „jak”, „gdzie”, „kiedy” powtarzane po raz enty mogą denerwować, to jednak powinniśmy ten czas wykorzystać. Ten stan nie będzie trwał wiecznie i jeszcze nieraz chętnie do niego powrócimy. Zaspakajajmy więc tę dziecinną potrzebę poznawania otaczającego...