„Póki nas ktoś pamięta, wciąż żyjemy”
Pragnę wspomnieć książkę „Cień wiatru”, po którą sięgnęłam z czystej ciekawości, jak autror pisze i szczerze mówiąć, pisze... bardzo dobrze.
Opwieść zaczyna się od książki Juliana Caraxa, którą dziesięcioletni Daniel znajduje na Cmentarzu Zapomnianych Książek. Zaintrygowany, zaczyna zagłębiać się w życie autora, by odnaleźć resztę jego dzieł.
Powieść jest napisana w narracji pierwszoosobowej, pisana z perspektywy dorastającego, młodego człowieka. Akcja jest wartka, nie ma za dużo zbędnych opisów. Autor opowiada o Barcelonie, zgrabnie wplatając w wypowiedzi bohaterów opisy architektury. Prawdą jest, że nazwy ulic czasem dezorientują, ponieważ przeciętny czytelnik nie zna tego miasta jak własnej kieszeni, ani nawet nigdy w niej nie był. Chyba, że ktoś nie jest przeciętnym czytelnikiem:)
Dużym plusem całej książki są niezwykle inteligentne i mądre dialogi, które wskazują nie tylko na inteligencje samego autora, ale także czytelnika, ponieważ to, jak je ktoś odbierze i co z nich wywnioskuje, zależy od niego.
Jednak wypowiedzi i nie tylko one są „mocne”. Nie będę się w to zagłębiać, ale pomimo swojego niezwykłego znaczenia, nie nadają się dla dziesięciolatka.
Szczególną uwagę zwraca postać Femina, którego odebrałam jako anioła stróża głównego bohatera, który pokazuje mu prawdziwe życie – te dobre i złe strony.
Za minus, ale mały, uważam imiona bohaterów. Przez to, że mają podobne początkowe sylaby, po prostu mylą się i dwie postacie stają się jedną.
Całość stanowi idealną lekturę dla mola książkowego, który poszukuje dobrej, nieprzewidywalnej powieści, niemal kryminalnej, która odsłania zalety jak i wady Barcelony w okresie 1945-1966. Oddaje sens życia, pokazuje żeby wyjść mu na przeciw.
Z przyjemnością sięgnę po kolejną książkę „Więzień nieba”, by odbyć na nowo podróż po tym cudownym mieście, jakim jest Barcelona. Mam nadzieję, że przeczytacie ją jednym tchem, tak jak ja. Pamiętajcie jednak – „są więzienia gorsze od słów”.
Gorąco polecam!

„Póki nas ktoś pamięta, wciąż żyjemy”
Pragnę wspomnieć książkę „Cień wiatru”, po którą sięgnęłam z czystej ciekawości, jak autror pisze i szczerze mówiąć, pisze... bardzo dobrze.
Opwieść zaczyna się od książki Juliana Caraxa, którą dziesięcioletni Daniel znajduje na Cmentarzu Zapomnianych Książek. Zaintrygowany, zaczyna zagłębiać się w życie autora, by odnaleźć resztę jego...