Nie potrafię jednoznacznie ocenić tej książki. Ciekawy wątek, fascynująca mitologia oraz głębokie refleksje o życiu i śmierci przeplatają się z nudnymi wykładami filozoficznymi, które być może wnoszą treści do lektury, ale ja nie potrafiłam ich dostrzec. A to wszystko przez legendę o Księdze napisanej przez Boga i zawierającą całą prawdę o świecie. W jej poszukiwanie miało wyruszyć 4 mężczyzn. Ostatecznie wyprawy podjął się Markiz, kurtyzana Weronika zdradzona przez kochanka, niemy chłopiec wychowany przez zakonnice – Gauche i jego żółty pies.

Miejscem akcji jest XVII-wieczna Francja, jednak, moim zdaniem, miejsce i czas nie mają znaczenia. Ważny jest cel podróży – nieograniczona wiedza o świecie. Markiz sądzi nawet, że Księga jest w stanie przywrócić życie zmarłej osobie. Markiz postawił sobie za cel zdobyć Księgę za wszelką cenę. Dąży do niej bez względu na wszystko. Jest jakby opętany myślą o niej. On, jak i pan de Chevillon, który nie bierze udziału w wyprawie z powodu starości i choroby, nie zważają na dobre rady ich przyjaciela, pana de Berle: „- Nie zgadzam się. Nie ma we mnie na to zgody. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę, że ta wyprawa to szaleństwo. Trzeba ją przesunąć na wiosnę. […] De Berle spodziewał się współczucia, namów, rozgrzeszeń, ale zapadła cisza. Pan de Chevillon i Markiz przez chwilę patrzyli na niego ze smutkiem, a potem wrócili do pracy nad rozłożoną mapą.”.

Mapa – drogocenny przedmiot, który miał doprowadzić Markiza do Księgi. Ta podróż miała być taka prosta. Mają pieniądze, szczegółową mapę, cóż może się stać? Odpowiedzią na to pytanie jest jedno słowo: wszystko.

Weronika pojechała razem z Markizem, ponieważ nie miała po co wracać do Paryża – porzucił ją kolejny kochanek – a poza tym zapałała czymś na kształt miłości do Markiza, czym obdarza wszystkich swoich kochanków. Przynajmniej na początku. Sądzę, że Weronika po raz pierwszy w życiu, tak naprawdę, zakochała się w Markizie. Z wzajemnością.

I ostatnia postać w podróży – Gauche. Chłopak jest sierotą, a w dodatku niemową. Zakonnice nie nauczyły go pisać ani czytać, ponieważ uważały go za dar zesłany im przez Pana. W zamian za to Gauche doskonale rozumiał zwierzęta. Szczególnie żółtego psa, który nie umiał szczekać. Przypadek złączył jego losy z losami Markiza i Weroniki. Szczęśliwy przypadek. Jedynie Gauche zyskał coś cennego z tej podróży. Dostał to, czego pragnął: mowę. On, jako jedyny, dotarł do Księgi, która była dla niego bezużyteczna. Nie rozumiał ciągu liter wijących się na kartkach. On, jako jedyny, podróżował bez celu i przyjmował wszystko, co zsyłał na niego Bóg czy też los.

Weronika zyskała miłość, która skończyła się wraz ze śmiercią. A Markiz? Zrozumiał, że jest literą w wielkiej Księdze Życia. Niepotrzebnie jej szukał. Niepotrzebnie, bo, mimo, że był tak blisko celu, nie osiągnął go. Dlaczego Markiz nie osiągnął celu? Nie wiem. Może dlatego, że pożądał przedmiotu, z którego chciał zrobić użytek? A Gauche chciał tylko jednego. Powiedzieć: „Jestem Gauche.”

Wszyscy jesteśmy cząstką wszechświata. I nie ma sensu zdobywać czegoś, co nie jest nam potrzebne. Nie warto dążyć do celu za wszelką cenę. Lepiej żyć dla samego życia, ponieważ ono tak krótko trwa.

Ciekawy temat, fabuła, lecz czuć pewien niedosyt, niedopracowanie? Coś z nią było nie tak. Ale z drugiej strony nie można zapomnieć, że "Podróż ludzi księgi" to debiut Tokarczuk.

Nie potrafię jednoznacznie ocenić tej książki. Ciekawy wątek, fascynująca mitologia oraz głębokie refleksje o życiu i śmierci przeplatają się z nudnymi wykładami filozoficznymi, które być może wnoszą treści do lektury, ale ja nie potrafiłam ich dostrzec. A to wszystko przez legendę o Księdze napisanej przez Boga i zawierającą całą prawdę o świecie. W jej poszukiwanie miało...