tanisław Lem wyprzedzał swoją epokę o lata. Niby można tak powiedzieć o każdym twórcy prozy science-fiction, ale uwierzcie mi, że nie.

,Astronauci” opowiadają o odkryciu życia na planecie Wenus. Ludzie dotychczas myśleli, że egzystują we wszechświecie jako jedyni. Jednakże katastrofa bolidu syberyjskiego zmienia ich rozumowanie o galaktyce i formach bytu. W taki sposób rozpoczynają się badania, szeroko zakrojone przygotowania i eksploracja.

Stanisław Lem opisuje z największą dokładnością każdy element, który występuje w powieści. Nieważne czy to konstrukcja statku, czy obrady komisji naukowców. Ta niezwykła dbałość o szczegóły sprawia, że automatycznie i jednocześnie naturalnie wszystko staje się rzeczywiste i realne. Odległe Wenus, jej zabudowania, faktura terenu, minerały - każdy z tych elementów jest niemalże sportretowany, ukazany tak, by nic nie pozostawić własnej wyobraźni. Obraz świata wykreowanego przez Lema ma pojawić się w naszej głowie. I ten obraz nie wymaga od nas, byśmy coś dodali od siebie, bo danej rzeczy nie rozwinięto należycie. Nie, najdrobniejsze detale potraktowane wykazują porządność pisarza.

Największym atutem tej powieści jest końcowa wypowiedź jednego z naukowców. Może wydawać się, że w takim przypadku początek i środek należałoby wyrzucić ze względu zawartą w nich nudę. Ale nudą nie wieje. Czytanie ,,Astronautów” to czysta przyjemność, również intelektualna. Lem blisko po pięćdziesięciu latach po pierwszym opublikowaniu powieści przyznał, że pełno w niej technicznych omyłek, zweryfikowanych przez lata postępu technologicznego. Dzisiaj wiemy również, że pewne kwestie zawarte w książce są niemożliwe teraz i wysoce nieprawdopodobne w przyszłości. Jednakże myślę, że to podnosi wartość tej pozycji. Rozbieżności i niewłaściwości pozwalają na porównanie wizji i wyobraźni człowieka żyjącego w latach 50. z rzeczywistością i towarzyszącymi jej szansami i warunkami.

Na ,,Astronautów” nie należy patrzeć przez pryzmat obecnych czasów, jako ludzi XXI wieku. Dopuszczalne jest to tylko w przypadku refleksyjnego porównania typu kiedyś-dzisiaj. Albowiem jeżeli czytając będziemy postrzegać wydarzenia z książki jako naiwne i oceniać je, nie bacząc na ówczesną sytuację polityczną i historyczną, nie wyniesiemy nic z lektury.

,,Astronauci” to pierwsza powieść kosmiczna Lema i to w twardej, naukowej odmianie. Może sprawiać pewne trudności tym, którzy przywykli do bardziej filozoficznego science-fiction, ale uwierzcie mi, gra warta świeczki. Istnieje także możliwość, że niektórym zaświta w głowie myśl, że Stanisław Lem zbyt łatwowiernie, pozytywistycznie i naiwnie wierzył w naukę, jej dobry wpływ na ludzkość oraz predyspozycje człowieka. Radzę odrzucić te myśli i skupić się na fabule oraz fragmentach rozważań nad fizyką, jakże zawiłych przecież. Książka wymaga koncentracji i niepomijania wątków, by zachwycić się treścią i stylem pisarskim i jednocześnie zrozumieć dosyć pesymistyczne przesłanie. Lem zostawia jednak nadzieję, że Ziemia, jako planeta rozumnych stworzeń, nie musi skończyć tak tragicznie jak Wenera.

tanisław Lem wyprzedzał swoją epokę o lata. Niby można tak powiedzieć o każdym twórcy prozy science-fiction, ale uwierzcie mi, że nie.

,Astronauci” opowiadają o odkryciu życia na planecie Wenus. Ludzie dotychczas myśleli, że egzystują we wszechświecie jako jedyni. Jednakże katastrofa bolidu syberyjskiego zmienia ich rozumowanie o galaktyce i formach bytu. W taki sposób...