Na wstępie chciałabym podziękować Studiu EMKA za egzemplarz recenzyjny.
Choć jako laik od czasu do czasu zajmuję się medycyną i fascynują mnie biografie znanych lekarzy, onegdaj zaś zaczytywałam się w "Stuleciu chirurgów", ale postać profesora Jędzrzejczaka była mi niezbyt znana. Niedawno trafił do pierwszej 10 najbardziej wpływowych lekarzy w Polsce. Jako hematolog wdrażał pionierskie sposoby leczenia agresywnych białaczek szpikowych, z sukcesami jako pierwszy lekarz przeszczepiał szpik, a nawet prowadził badania nad krwią pępowinową, którą podawał i podaje pacjenntom. Niestrudzony w dążeniu do doskonałości, badacz o przenikliwym umyśle doceniany nawet w siermiężnych komunistycznych czasach, i jak to zwykle w wypadku wielkich ludzi bywa, zauważany głównie za granicą. Cieszę się, że oprócz opisywania różnorakich wybitnych naukowych osiagnięć profesora autorka Justyna Wojteczek postarała się odkryć osobowość swojego bohatera.
Może na stworzenie tak ludzkiego, ciepłego i błyskotliwego portretu miała wpływ fakt, że Wojteczek od 30 lat zna osobiście badacza.
Ciekawe, że Wiktor Wiesław Jędrzejczak łączył karierę medyczną z pracą w Wojsku Polskim, gdzie osiągnął rangę pułkownika. Kuriozalne że oficer LWP dwukrotnie był stypendystą w USA, co oczywiście zaintereoswało polski wywiad, a bezpieka bezskutecznie starała sie go zwerbować. Siła moralna profesora, etyka zawodowa pomogly mu nie poddać się naciskom.
Przez pryzmat losów profesora Wojteczek opisuje polską rzeczywistośc, ogólną biedę i zniechęcenie, prymitywne warunki, w których nie mogło być mowy o postępie technologicznym. Praktycznie żelazna kurtyna oddzielała nasz świat, w kórym na białaczkę umierało tysiące ludzi.
Na początku lat osiemdziesiątych profesor przywiózł niezbędny know-how, jako strateg i myśliciel potrafił stworzyć zgrany zespół młodych naukowców i lekarzy. Nawet stan wojenny nie popsuł mu szyków. Co prawda autorytety medyczne z ostrożnością komentowały nowatorskie metody. M.in drogę do sukcesu utorowały profesorowi jego badania nad krwiotworzeniem u myszy.
Niektórzy pacjenci zapisali się w jego pamięci. niestety były i takie przypadki, że po paru dniach od przeszczepu pacjenci umierali, a lekarz stawał pod medialnym pręgierzem, zwłaszcza w latach późniejszych.
Wątpliwości natury etycznej rodziło owo wykorzystywanie krwi pępowinowej do stymulacji wytworzenia zdrowej krwi. Autorka śledzi wzloty i upadki profesora. Wrażenie na mnie zrobiła jego determinacja, by iśc naprzód, by opracowywać coraz to lepsze metody, nie zrażając się zawiścią i małostkowością innych ludzi.
Cała historia przeszczepów krwi jest rzetelnie udomkumentowana, Justyna Wojteczek wielokrotnie konsultowała się z członkami zespołu profesora, jego kolegami z roku, zasięgnęła też języka u żony profesora by stworzyć możliwie kompletny obraz hematologa. Bonusem i dodatkowym atutem jest jej wywiad z profesorem, w którym przybliża on swoją filozofię. Ogólnie bardzo pożyteczna lektura, z pewnością wiele się dowiedziałam o życiorysie pełnego pozytywistycznego zacięcia naukowca.

Na wstępie chciałabym podziękować Studiu EMKA za egzemplarz recenzyjny.
Choć jako laik od czasu do czasu zajmuję się medycyną i fascynują mnie biografie znanych lekarzy, onegdaj zaś zaczytywałam się w "Stuleciu chirurgów", ale postać profesora Jędzrzejczaka była mi niezbyt znana. Niedawno trafił do pierwszej 10 najbardziej wpływowych lekarzy w Polsce. Jako hematolog wdrażał...