Książka rewelacyjna, po prostu rewelacyjna.

Książka rewelacyjna, po prostu rewelacyjna.

Do tej książki zachęciły mnie nie tylko recenzje, równie ważne były tytułowe ptaki. Na ptakach się bardzo zawiodłem, nie jestem typem ornitologa-zaliczacza (taki typ jeździ po całym świecie i zalicza obserwacje egzotycznych - w jego mniemaniu - gatunków ptaków). Angielski współbohater tej książki i jego pasja nie wzbudziły więc mojego uznania.

Ptaki i podstarzały angielski obserwator występują tu jednak tylko jako pretekst do ukazania losów ludzi i poradzieckiej mentalności gruzińskich górali. Niektóre historie są ciekawe i wciągające, doskwiera więc fakt, że autor nie rozwinął wątków przyrodniczych. Nie wykorzystał też w pełni literacko potencjału przedstawionych losów ludzkich (Duricy i jego otoczenia). To mogła być świetna, wybitna książka, ale Kikodze chciał złapać na stu stronach dwanaście srok za ogon. To nie mogło się udać. Pozostał niedosyt, ale lektura nie była czasem straconym.

Do tej książki zachęciły mnie nie tylko recenzje, równie ważne były tytułowe ptaki. Na ptakach się bardzo zawiodłem, nie jestem typem ornitologa-zaliczacza (taki typ jeździ po całym świecie i zalicza obserwacje egzotycznych - w jego mniemaniu - gatunków ptaków). Angielski współbohater tej książki i jego pasja nie wzbudziły więc mojego uznania.

Ptaki i podstarzały...

Gdyby nie entuzjastyczne recenzje, zawód byłby z pewnością mniejszy, bo Kikodze ma w zanadrzu ciekawe historie. Niestety, nie staje mu warsztatu, by uczynić z nich właściwy użytek. Nie może powieść się projekt literacki, w którym głównym pomysłem na manifestację wieloznaczności są występujące w nadmiarze wielokropki, niezdolne przesłonić sztuczność dialogów, w których mówi się wprost to, co w życiu rozmówca musi sobie sam dopowiedzieć.
Paradoksalnie wydaje mi się, że Kikodze poległ przez swą ambicję, próbując upchnąć na stu stronach nawiązania do baśni i mitów, kłopotliwe lecz bogate dziedzictwo Związku Radzieckiego, szpiegostwo, przemijanie, w końcu starcie człowieka z przyrodą czy władzy świeckiej z duchowną. Ambicje powinny być proporcjonalne do umiejętności, choć maksyma to boleśnie rzadko wprowadzana w życie, i to nie tylko na polu literatury.

Gdyby nie entuzjastyczne recenzje, zawód byłby z pewnością mniejszy, bo Kikodze ma w zanadrzu ciekawe historie. Niestety, nie staje mu warsztatu, by uczynić z nich właściwy użytek. Nie może powieść się projekt literacki, w którym głównym pomysłem na manifestację wieloznaczności są występujące w nadmiarze wielokropki, niezdolne przesłonić sztuczność dialogów, w których mówi...

"Gruzja to jest kraj skrzydlatych stworzeń i opowieści". I to jakich opowieści! Aż żal, że książka taka cieniutka. Trzeba czytać powoli, smakując każde zdanie, żeby w tej przepięknej historii pozostać jak najdłużej.

"Gruzja to jest kraj skrzydlatych stworzeń i opowieści". I to jakich opowieści! Aż żal, że książka taka cieniutka. Trzeba czytać powoli, smakując każde zdanie, żeby w tej przepięknej historii pozostać jak najdłużej.